ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ

Κανείς δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτόν. Κανείς δεν ήθελε να ξέρει…

Ήταν πάντα η ντροπή της κοινότητας. «Ηλίθιος και αντιδραστικός ήταν» δήλωσε η σπιτονοικοκυρά του. Ο αστυνόμος έγνεψε για να δηλώσει ότι συμφωνούσε και συνέχισε απρόθυμα να συμπληρώνει την αναφορά του.

Οι περαστικοί σταματούσαν και κοίταζαν, αλλά μόλις αναγνώριζαν το θύμα έφευγαν φανερά ανακουφισμένοι μουρμουρίζοντας «επιτέλους»…

Όλοι τον ξέραμε και όλους μας ενοχλούσε. Αρνιόταν να δεχθεί το αυτονόητο. Έφερνε αντιρρήσεις ακόμα και στα Μ.Μ.Ε.

Πρώτη φορά άκουσα γι’ αυτόν όταν γύριζε στους δρόμους και διαλαλούσε ότι ο κεραυνός δεν είναι δήλωση της οργής των Θεών αλλά φυσικό φαινόμενο. Βέβαια κανείς δεν έδωσε σημασία στις τρέλες του, αλλά το ιερατείο ενοχλήθηκε από την ύβρη.

Από τότε και μετά άκουγα συχνά για τις επανειλημμένες προσπάθειες του να τραβήξει την προσοχή διατυπώνοντας ηλίθιες και υβριστικές θεωρίες.

Μία φορά θυμάμαι τον συνέλαβαν γιατί τρόμαζε τον κόσμο φωνάζοντας πως η γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος και (αν είναι ποτέ δυνατόν) ότι γύριζε γύρω από τον Ήλιο.

Το απόγευμα ξαναπέρασα από εκεί. Δεν είχε μείνει κανείς. Ακόμα δεν ξέρω γιατί, κατευθύνθηκα προς το σπίτι και πέρασα μέσα από την ξεχαρβαλωμένη πόρτα.

Το δωμάτιο ήταν πολύ καθαρό αν και ακατάστατο. Μου έκανε εντύπωση… Πίστευα ότι οι τρελοί ζουν σε διαμερίσματα που θυμίζουν περισσότερο στάβλους και όχι σε όμορφα δυάρια με ακατάστατα γραφεία.

Ένα δερματόδετο τετράδιο πάνω στο γραφείο μου κίνησε το ενδιαφέρον. Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Στην πρώτη σελίδα έγραφε «Αλήθειες». Καθώς το επεξεργαζόμουν κατάλαβα πως πρόκειται για κάποιο βιβλίο που είχε γράψει ο ίδιος.

Κάτι με ώθησε κι άρχισα να το διαβάζω. Στην αρχή επιπόλαια και έπειτα… Έπειτα δεν μπορούσα να πιστέψω τίποτα. Τίποτα από όσα ήξερα μέχρι τότε…

Το βιβλίο ήταν μια συλλογή από τις πιο ανόητες και υβριστικές θεωρίες που είχα ακούσει ποτέ κι όμως όλες αυτές οι θεωρίες υποστηρίζονται από επιχειρήματα που δεν μπορούσα (και δεν μπορώ) να καταρρίψω.

Μέσα στο βιβλίο υπήρχε μάλιστα και η άποψη ότι η γη είχε σχήμα παρόμοιο με σφαίρα και ότι δεν είναι επίπεδη, ούτε έχει άκρες. Την θεωρία αυτή την υποστήριζε μια σειρά από μετρήσεις του μήκους της σκιάς ενός αντικειμένου σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Με το βιβλίο στα χέρια έφυγα τρέχοντας. Ένοιωθα εξαπατημένος! Ήξεραν και μου το έκρυβαν ή ζούμε όλοι σε μια πλάνη;

Τους επόμενους μήνες τους πέρασα επιβεβαιώνοντας τα συμπεράσματα του βιβλίου. Έφτιαξα μάλιστα και μία μέθοδο για να μπορώ να εξετάζω και να αποδεικνύω δικές μου θεωρίες στηριζόμενος σε παρατηρήσεις και πειράματα.

Όταν άρχισα να νοιώθω έτοιμος, ξεκίνησα κι εγώ να προσπαθώ να μοιραστώ τις γνώσεις μου με τον κόσμο στον δρόμο. Σε ελάχιστο καιρό είχα γίνει ο νέος τρελός. Κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί με τα συμπεράσματα μου.

Τώρα στέκομαι κι εγώ στο μπαλκόνι του σπιτιού μου έτοιμος να πηδήξω. Δεν αντέχω να ξέρω. Δεν αντέχω να θέλω να πω και να μη θέλουν να ακούσουν…

Αυτή είναι λοιπόν η κληρονομιά μου για τον κόσμο. Μία ιστορία. Ο Δάσκαλος άφησε για εμένα τα συμπεράσματα του για τον κόσμο. Εγώ αφήνω στον επόμενο τα συμπεράσματα μου για την κοινωνία. Δεν είναι το πρόβλημα ότι δεν ξέρουν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλουν να προβληματιστούν για να μάθουν.