Και κάθε που χαράζει...

...με τρώει το μαράζι. Στίχος από το "παραμύθι με λυπημένο τέλος" του Μίλτου Πασχαλίδη. Είχαμε λοιπόν την τύχη εχθές να παρακολουθήσουμε στη Ξάνθη ένα από τα ελάχιστα live που γίνονται εδώ. Είχε έρθει ο Πασχαλίδης σε ένα ακουστικό σχήμα. Ό,τι και να πω για τη μουσική που ακούσαμε θα είναι πολύ λίγο. Ίσως δεν θα είμαι και αντικειμενικός στο θέμα Πασχαλίδης. Τον ακούω από μικρός και πραγματικά πιστεύω ότι έχει πολύ καλά κομμάτια. Και το unplugged κολλάει απίστευτα με τη μουσική και τα τραγούδια του.

Δυστυχώς όμως το unplugged δεν μπορεί να κολλήσει με τον κόσμο και σε νυχτερινά μαγαζιά. Είχε την κλασσική απίστευτη βαβούρα. Κόσμος μιλούσε πολύ. Υπήρχαν άτομα που δεν σταμάτησαν να μιλάνε σε όλο το live. Και έχω μια απορία. Αφού θες να μιλήσεις και δεν θες να ακούσεις γιατί δεν πας σε ένα μπαράκι να τα πεις, να πιεις το ποτό σου και να ακούς και μουσική παράλληλα χωρίς να ενοχλείς κανέναν. Όταν πας σε ένα live, προσωπική άποψη και είμαι πολύ κάθετος σε αυτό και έχω διαφωνήσει με αρκετό κόσμο ως προς το θέμα, είναι ότι πας να ακούσεις αυτόν που τραγουδάει. Είτε είναι ένας τύπος που παίζει με την κιθάρα του στη γωνία ενός μικρού μαγαζιού, είτε είναι μια άγνωστη πάντα, είτε είναι το μεγαλύτερο όνομα. Πρώτα απ' όλα του δείχνεις σεβασμό, ότι εκτιμάς, αν όχι αυτό που παίζει, τον κόπο που κάνει για να το παίξει. Επίσης πρέπει να σκεφτείς και να σεβαστείς και τους υπόλοιπους που είναι γύρω σου και έχουν έρθει να ακούσουν. Δεν λέω σε καμία περίπτωση να είσαι σε όλο το πρόγραμμα αμίλητος. Εντάξει μην τρελαθούμε. Αλλά μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο. Καταντάει εκνευριστικό.

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει καπνιστές-μη καπνιστές.

Στα αξιοσημείωτα του προγράμματος το κωμικό μέρος από τον Κάτσαρη, που ο τύπος απλά το έχει στο stand up comedy.

Ελπίζω κάποια στιγμή ο κόσμος να βελτιωθεί στα live. Μέχρι τότε απολαμβάνουμε τις συναυλίες! Άντε και το καλοκαίρι πάλι Μίλτο!