Η τρέλα πάει στα βουνά

Πως θα σας φαινότανε, αν σας λέγανε για διακοπές το καλοκαίρι να πάτε βουνό; Εμένα πάντως από την πρώτη στιγμή που έπεσε η ιδέα, με ενθουσίασε. Κάτι εντελώς το διαφορετικό από το συνηθισμένο και ευκαιρία για βόλτες σε βουνά και φαράγγια που μέσα στο χειμώνα δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις.

Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά της Ευρυτανίας. Προορισμός για αρχή το Μεγάλο Χωριό, δέκα χιλιόμετρα νότια από το Καρπενήσι. Περιοχή, όπως και όλες άλλωστε εκεί, μέσα στο πράσινο. Φύγαμε από το τσιμέντο και το καμίνι της Αθήνας και βρεθήκαμε στα δάση και τη δροσιά της Ευρυτανίας.

Η πρώτη μέρα είχε βόλτα με το αυτοκίνητο με κατεύθυνση προς Καρπενήσι από το Μεγάλο Χωριό, όπου για δύο μέρες ήταν η βάση μας... Περιπλάνηση μέσα στα βουνά με το άγχος της βενζίνης, μιας κι ο δείκτης είχε φτάσει ήδη στο τέρμα. Προλάβαμε όμως, ανεφοδιαστήκαμε και επιστρέψαμε στο Παλιό Μικρό Χωριό, λίγα χιλιόμετρα μακρυά από το Μεγάλο, όπου είχε πανηγύρι. Ήπιαμε τις μπύρες μας, ή καλύτερα φάγαμε τις μπύρες μας μιας και είχανε γίνει γρανίτες, φάγαμε το ψητό και απολαύσαμε το γλέντι, όπου κολλάει το παρακάτω βίντεο μιας και όλα έβγαιναν με echo... (http://www.youtube.com/watch?v=8BhrLv-wfSo)

Η επόμενη μέρα, είχε πεζοπορία σε φαράγγι. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε το μονοπάτι, αλλά μετά από αρκετή προσπάθεια, και μία λάθος διαδρομή, βρήκαμε το δρόμο και φτάσαμε στη Μαύρη Σπηλιά. Η σπηλιά, δεν έλεγε κάτι, αλλά αυτό που πραγματικά άξιζε, εκτός από τη διαδρομή, ήταν οι καταρράχτες και οι λιμνούλες που σχηματίζονταν. Το κρύο νερό δεν παλευότανε και χαρά στο κουράγιο των άλλων δύο που έκατσαν μέσα για αρκετή ώρα...

Τρίτη μέρα της εκδρομής και το πρόγραμμα είχε πεζοπορία για να πατήσουμε κορυφή. Χελιδώνα η κορυφή, 1.975μ υψόμετρο, η δεύτερη μεγαλύτερη της Ευρυτανίας, με πρώτη την Καλιακούδα, στα 2.100μ. Επιλέξαμε από λάθος μας πιο μακρινή αρχή του μονοπατιού κι έτσι δεν καταφέραμε να φτάσουμε πάνω. Παρ' όλα αυτά ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι μιας και η διαδρομή που κάναμε ήταν καταπράσινη, ενώ από εκεί που σταματήσαμε και πάνω το τοπίο ήταν φαλακρό!

Η τρίτη μέρα, όμως, δεν είχε τελειώσει σε αυτό. Ένα γρήγορο πέρασμα από τους Κορυσχάδες, γραφικό χωριό, όπου είχε γίνει η Εθνική Συνέλευση του 1944 και στη συνέχεια επιστροφή στο Μεγάλο όπου μαζέψαμε πράγματα, πήραμε κρέατα και σχάρα και ξεκινήσαμε για το Πανταβρέχει. Ένα φαράγγι κάτω από την Καλιακούδα που καταλήγει σε καταρράχτες και ένα πολύ όμορφο τοπίο. Ανάψαμε φωτιά μόλις φτάσαμε και στη συνέχεια ο Αντρέας, για να μην του κλέβουμε τη δόξα, έψησε τα δύο κιλά κρέας, τα οποία τελικά αποδείχτηκαν πολύ λίγα!

Η εκδρομή σιγά σιγά έφτανε στο τέλος της, αλλά ίσως το καλύτερο το είχε αφήσει για το τέλος. Η διαδρομή μέσα στο Πανταβρέχει, ήταν κάτι παραπάνω από "όλα τα λεφτά". Το τελείωμά της ακόμα πιο μαγευτικό. Κι επειδή σε αυτή την περίπτωση τα λόγια είναι φτώχεια, καλύτερα ας μιλήσουν οι φωτογραφίες! Υπομονή λοιπόν και θα μπουν κι αυτές...

Συμπέρασμα. Τα μέρη υπέροχα και φυσικά αξίζει, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, να τα επισκεφτείτε.