Δυο μάτια με κάνανε κομμάτια...

Η πρώτη μας γνωριμία

Ήμουν από αυτούς  που όταν βλέπουν σκυλί τρέχουν, φοβούνται και φωνάζουν. Εντάξει είχα τους λόγους μου. Πιτσιρίκι ήμουν όταν πήγα να αγκαλιάσω εκείνο τον δαίμονα και βρέθηκα στο νοσοκομείο από τα δαγκώματα του. Πώς να έρθω σε επαφή ξανά με έναν εκπρόσωπο του καλύτερου φίλου του ανθρώπου? Και κάπου εκεί που λες μα πως γίνεται κάποιος να κλαίει για το σκυλάκι του όταν πεθαίνει και να θρηνεί όπως θα θρηνούσε για έναν δικό του άνθρωπο? Πώς γίνεται κάποια παιδάκια να πεινάνε και η κυρία απέναντι να ταΐζει τη σκυλίτσα της την πιο ακριβή τροφή? (Με το τελευταίο έχω ακόμα τις διαφωνίες μου..)Γίνεται το Μπαμ! Το Μεγάλο Μπαμ!

Ήταν Οκτώβρης του 2011 και όπως ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω στην Ξάνθη  εμφανίστηκε αυτό. Ταλαιπωρημένο, πεινασμένο μα κυρίως φοβισμένο και κακοποιημένο. Ένα σκυλάκι που τότε δεν ήξερα καν το φύλλο του, ούτε την ράτσα του, ούτε την ηλικία του. Ήξερα μόνο πως κάποιος το είχε δείρει, το είχε παρατήσει στο δρόμο (φαινόταν ότι είναι σκυλί σπιτιού, που για κάποιο λόγο το είχαν διώξει). Μόλις πήγαμε να το χαϊδέψουμε κρύφτηκε. Επί τρεις μέρες η μόνη μας επαφή μαζί του ήταν ένα πιάτο. Το γεμίζαμε φαγητό και μετά έρχονταν σιγά και προσεκτικά να φάει. Και μόνο όταν λείπαμε εμείς. Η επαφή του σκυλιού με τον άνθρωπο ήταν αδύνατη. Έτρεμε σε κάθε βήμα μας. Το κρατήσαμε, λοιπόν, για λίγες μέρες με σκοπό να τραφεί και μετά θα βλέπαμε. Πώς όμως να διώξεις ένα τέτοιο πλάσμα? Πώς να το γυρίσεις στο δρόμο? Πώς να αποχαιρετήσεις αυτά τα μάτια, που μετά από 5 μέρες έδειχναν αφοσίωση στα χέρια που το τάιζαν , το έπλυναν και του έδωσαν προσωρινά σπίτι.

Κάπου εκεί, απέκτησε τελικά όνομα. Ίρις. Από την μυθολογία. Η θεά του ουράνιου τόξου και η αγγελιοφόρος των θεών. Η θεά του ουρανού και βέβαια το μάτι μας. Το όνομα της δόθηκε συμβολικά για την ομορφιά που είχε κρυμμένη  κάτω από το κακοποιημένο κορμάκι της και την χαρά που τελικά μας πρόσφερε απλόχερα.. Απέκτησε και σπίτι. Απέκτησε και νέο λουράκι. Α!Ναι, ξέχασα ήταν κοριτσάκι.

Είναι πια 7 μηνών. Έχει συνέλθει πλήρως από τα τραύματα της τα σωματικά και έχει μεγαλώσει. Ακόμα φοβάται κάπως τους ανθρώπους που δεν γνωρίζει αν και εξελίσσεται σε τρομερά καλή φύλακας. Και τρέχει και με μια ταχύτητα... Έχει γίνει μια κούκλα καθώς έχει βγάλει πλούσιο τρίχωμα. Τρελαίνεται όταν βρέχει, μυρίζει την βροχή και κυλιέται κάτω. Αλλά λατρεύει και να κάθεται κάτω από τον ήλιο και να την χαϊδεύεις στην κοιλιά της.

Το περίεργο της ιστορίας, όμως, είναι πως δίπλα της έμαθα τελικά εγώ. Άλλαξα. Πάντα μου έλεγαν πως για να ξεπεράσω τον φόβο μου πρέπει να πάρω σκύλο κάτι που προφανώς και ήταν αδιανόητο για μένα να συμβεί. Και όμως. Έμαθα πως όταν τρέχουν πάνω σου  θέλουν παιχνίδι. Πως όταν γαβγίζουν δεν το κάνουν πάντα για να σε φοβίζουν και πως τελικά κάποιος γαβγίζει πια για να με προστατέψει και όχι για να με πειράξει.  Όχι απλά δεν φοβάμαι πια τα μικρά ή μεγάλα τετράποδα αλλά μ αρέσει κιόλας να παίζω μαζί τους, να τα ταΐζω και κλαίω αν δω κάποιο από αυτά χτυπημένο στο δρόμο. 

Ταυτόχρονα εκτός από την αγάπη μου για αυτά και κυρίως για την Ίρις απέκτησα και θυμό για αυτούς που τελικά τα παρατάνε και τα κακοποιούν.  Είναι μεγάλη απόφαση να πάρεις ένα τετράποδο σπίτι σου. Αποφάσισε αν είσαι διατεθειμένος να αφιερώσεις πολύ χρόνο και χρήμα για αυτά. Και πως για τα επόμενα χρόνια δεν θα είσαι μόνος.Δένεσαι με αυτά και εκείνα μαζί σου. Δεν είναι παιχνίδια  που σήμερα τα θέλεις και αύριο τα πετάς. Ούτε επειδή δεν μιλάνε έχεις το δικαίωμα να τα χτυπάς ή να καις μέρος του τριχώματος τους. Ακόμα θυμάμαι την κατάσταση που βρήκαμε την μικρή και απλά λυπάμαι αυτόν τον άνθρωπο που κακοποίησε και τελικά έχασε έναν τέτοιο θησαυρό σαν και αυτήν.

Υ.Γ Στις φωτογραφίες είναι ο θησαυρός..., το Ιρισάκι :)