Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε...

Χτύπησε το τηλέφωνο.
-Παρακαλώ!
-Ναι...
-Εσύ είσαι ρε χαμένο? Πότε γύρισες Ελλάδα?

Ο φίλος μου ο Νίκος μετά από ένα χρόνο στην Αγγλία, γύρισε Ελλάδα και με πήρε τηλέφωνο στο σπίτι. Ένα χρόνο, σχεδόν, είχα να ακούσω την φωνή του στο ακουστικό μου. Κάποτε με έπαιρνε για το παραμικρό. Για την σχολή, για να πάμε για μπάνιο, να πάω να δω το σκυλάκι που μόλις είχε αποκτήσει ή να πάμε για ένα γρήγορο ποτάκι (ναι από αυτά που διαρκούν μόνο 5 ώρες...). Μέσα στην εξεταστική θυμόταν πάντα να με ξεσηκώνει. Έτσι και σήμερα με έβγαλε μέσα από την μιζέρια και τα βιβλία μου...

Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα απίστευτα πολύ όταν άκουσα την φωνή του. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που μας αποχαιρέτησε και πέταξε για τα ξένα. Όπως και όταν τον είδα τον Μάρτη στην Αγγλία. Κατεβήκαμε από το μετρό και μια γνωστή ανδρική φιγούρα μας περίμενε εκεί. Μέσα στα "επίσημα" ρούχα του (αυτός λέει ότι έτσι ντύνεται, εγώ τον λέω καπιταλάκι...), κάτω από το άγαλμα στην Picadilly να καπνίζει και να παίζει με το κινητό του. Όταν τον αντίκρισα ένιωσα σαν όλα να ήταν φυσιολογικά και όπως παλιά στο Βόλο. Η ίδια παρέα, απλά λίγα χιλιόμετρα  μακριά. Είχαμε τόσα να πούμε. Κι όμως αρκεστήκαμε στο τι κάνεις?! Λες και τα είχαμε πιει και το προηγούμενο βράδυ.

Το ίδιο νιώθω κάθε φορά που συναντάω κάποιον από το τότε... Στην αρχή όταν έφυγαν οι φίλοι μου από Βόλο είχα στεναχωρηθεί. Τους έπαιρνα τηλέφωνα, θέλοντας να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί την καθημερινότητα μας. Όπως όλα τα πράγματα, όμως, πήρε και αυτό το δρόμο του. Συνέχισαν να μου λείπουν αλλά κατάλαβα πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πια!Κάποιοι πήραν και το δεύτερο πτυχίο τους (και εγώ είμαι ακόμα στο πρώτο..). Απλά, ο καθένας προχωράει με τον δικό του ρυθμό κάνοντας διαφορετικές επιλογές σε κάθε φάση της ζωής του. Δεν μετάνιωσα για το πως πέρασα αυτά τα 5 χρόνια και ελπίζω και αυτοί να σκέφτονται πως έκαναν σωστές επιλογές (καλά το οτι πήραν πτυχίο στα 4 χρόνια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.. Άφησαν και τον όμορφο Βόλο..)

 Παρ όλα αυτά χαίρομαι κάθε φορά που τους βλέπω και κυρίως όταν επιστρέφουν πίσω στο τόπο του εγκλήματος. Για ένα περίεργο και ανεξήγητο λόγο νιώθω σαν να μην έφυγαν ποτέ από εδώ. Απλά έκαναν τις διακοπές τους στα πατρικά τους σπίτια, λίγο παραπάνω...Και τσουπ, πάλι είναι εδώ και περπατάμε στους ίδιους δρόμους... Πίνουμε τον καφέ μας στο μπαλκόνι μου και βγαίνουμε στα ίδια μαγαζιά!

 Για αυτό και περιμένω με αγωνία να έρθουν έστω για 3 μέρες το καλοκαίρι και να πιούμε ένα από τα γνωστά κοκτέιλ μας στον άνεμο, να πάμε για μπάνιο στην Άφισσο και να πιούμε και 2-3-4-5 τσιπουράκια στην παραλία (και ας λέμε πως τα καλά τσιπουράδικα είναι μέσα στα στενά της πόλης). Ο χειμώνας που πέρασε ήταν αρκετά περίεργος, κουραστικός και με πολλές αλλαγές οπότε δικαιούμαστε ένα μικρό πισωγύρισμα  :)

Κλείνω με το τραγούδι που μας αποχαιρέτησε όλους πριν ένα χρόνο μια φίλη μου.. Νομίζω είναι το πιο κατάλληλο ..

Τα λέμε παιδιά....