Φύγαμε Ολοταχώς...

Και να είμαι πάλι εδώ...

Η εξεταστική τελειώνει (για εμάς τελείωσε ήδη) και ο Οκτώβρης έρχεται καταπάνω μας!Πρώτη φορά τον περιμένω με τόση αγωνία!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Πριν ακριβώς μια εβδομάδα έδινα το τελευταίο μου μάθημα για αυτή την εξεταστική. Μια μέρα πριν, λοιπόν, διαλαλούσα σε όλο το κόσμο πως επειδή ήταν δύσκολοι οι τελευταίοι μήνες την ώρα που θα έβγαινα από την αίθουσα και για μια εβδομάδα θα το πανηγύριζα κάθε μέρα πίνοντας, βγαίνοντας και διασκεδάζοντας...

Και κάπου εκεί έγινε το ΜΠΑΜ..  The Big Bang...

Τετάρτη 19/9 ώρα 13.30 ξεκινάω μέσα στη χαρά να πάω να δώσω μάθημα. Στο δρόμο σκεφτόμουν τα τσίπουρα μετά, τις συναυλίες από τα φεστιβάλ που είχα κανονίσει να πάω και όλο αυτό τον κόσμο που είχα χάσει ένα μήνα τώρα για να διαβάσω. Τσουπ, βγήκε και μαθηματάκι. Περάσαμε και αυτό..Όλα πήγαιναν ρολόι! Ανεβαίνω στο 2ο όροφο να χαιρετήσω μια φίλη μου. Κατεβαίνω τρέχοντας να μπω στο αμφιθέατρο να πιάσω θέση. Τρία σκαλιά πριν το τέλος, γίνεται το μπαμ...

Κατέβηκα λίγο πιο γρήγορα τις σκάλες, από όσο υπολόγιζα. Μπαίνω στην αίθουσα. Πονάω αλλά συνεχίζω να γράφω. Φτου, τα κουκιά δεν βγαίνουν..Δεν αγγίζω καν το 4 και ο πόνος συνεχίζει αμείωτος. Η μέρα εξελίχθηκε πολύ απλά... Βγήκα, έκανα ένα τηλέφωνο, ήπια μια μπύρα νομίζοντας πως απλά πονάω από το πέσιμο και τελικά οδηγήθηκα στο Νοσοκομείο.

Βρέθηκα λοιπόν με δεμένο το δεξί μου πόδι, 1 ζευγάρι πατερίτσες, μια ψυχολογία κουρέλι και συμβουλή γιατρού 15μέρες απάτητο - 1 μήνα μόνο χαλαρές κινήσεις και άλλους 3 όχι γυμναστική, όχι χορό, όχι σκάλες.. Παρ ότι βαθιά αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος, το μόνο που ήθελα ήταν να κλάψω και μετά να πέσω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω 2 μήνες μετά.

Πέρασε ήδη μια βδομάδα!Επιτέλους δηλαδή.. Και η επανεξέταση πήγε καλά και σήμερα βρέθηκα με μη δεμένο πόδι και την Δευτέρα που αλλάζει ο μήνας θα είμαι και χωρίς πατερίτσες. Εντάξει, 2 μήνες θα πρέπει να προσέχω πιο πολύ από ποτέ.. Αλλά μετά απο 2 βδομάδες στο σπίτι (συν αυτές τις εξεταστικής) και χωρίς να μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ το να μπορέσω να βγω και να περπατήσω φαντάζει κάτι υπέροχο απλά. Απέκτησα και το χαμόγελο μου ξανά! Και ναι, τελικά οι μέρες πέρασαν, όχι πολύ εύκολα και ευχάριστα αλλά περάσαν, και όλα πήγαν καλά (ευτυχώς ακολούθησα πλήρως τις οδηγίες για αυτό γλιτώνω 4 μέρες  ;)! ).

Ας έρθει, λοιπόν , η νέα εβδομάδα, ο νέος μήνας και το Φθινόπωρο... Όλα περνάνε τελικά. Θέλει υπομονή (που τελικά κατάλαβα πως είχα κάποια αποθέματα της) και λίγο αισιοδοξία (από αυτήν δεν είχα ούτε δείγμα). Λίγο πιο πολύ internet, φίλοι για παρέα και  αναμονή για την "αλλαγή". Δεν έπαθα κάτι πολύ σοβαρό για την υγεία μου ήταν αρκετό όμως για να καταλάβω πόσο μίζερη υπήρξα τον τελευταίο καιρό.Ότι κάποια πράγματα δεν είναι δεδομένα.Ξαφνικά χρειαζόμουν ανθρώπους όταν πεινούσα, έλιωνα μόνη στο κρεβάτι ώρες ατελείωτες και ζήλευα τους φίλους μου που θα πήγαινα στις 8 το πρωί στη σχολή, έτσι απλά επειδή αυτοί μπορούσαν. Τώρα που δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για νερό, τώρα τα συνειδητοποίησα όλα...

Καλό μήνα, λοιπόν... Σε 2 βδομάδες θα χορεύω στα στενά της Αθήνας. Έτσι για να γιορτάσω το ότι στέκομαι ξανά στα 2 μου πόδια( αν και συνήθισα τις γλυκές μου πατερίτσες πια...Χθες πήγα και βόλτα.) ;)

Μέχρι τότε, χορέψτε εσείς για μένα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια!!!