Back to school but not to reality...

Πριν 2 μέρες μετά από 6 χρόνια βρέθηκα ξανά στο παλιό μου Λύκειο  για να παρακολουθήσω μια συναυλία! Προφανώς, με το που πέρασα την πόρτα του σχολείου και πάτησα το πόδι μου στο προαύλιο ένιωσα μια συγκίνηση και ένα σφίξιμο. Ξαφνικά πέρασαν από το μυαλό μου οι φίλοι μου, οι καθηγητές, οι εκδρομές ακόμα και οι πανελλήνιες...Όλα όσα έζησα μέσα σε εκείνη την αυλή και κυρίως όλα όσα ονειρεύτηκα τότε για την ζωή μου!

Προχώρησα και βρέθηκα στο γυμναστήριο, εκεί που θα γίνονταν και η συναυλία. Είχε ήδη αρχίσει! Μπήκα και αντίκρισα τους παλιούς μου καθηγητές να στέκουν εκεί. Χαμογέλασα σε πολλούς από αυτούς και κινήθηκα στο πίσω μέρος της αίθουσας. Έριξα μια ματιά στους τωρινούς μαθητές και ελάχιστα ζήλεψα. Ζήλεψα που χόρευαν όλοι μαζί παρέα, που αγκαλιάζονταν για να τραγουδήσουν, που τα έδινα όλα στο χορό, που αποθέωναν τους συμμαθητές τους.. Μα πιο πολύ ζήλεψα το πάθος με το οποίο τα έκαναν όλα..

Το πρόγραμμα περιελάμβανε μουσική συναυλία και χορούς τόσο σε latin ρυθμούς όσο και σε πιο κλασσικούς (βλέπε περιπτώσεις μπαλέτου)! Την ώρα που έπαιζαν τα παιδιά οι γύρω μαθητές χόρευαν πάνω σε θρανία και καρέκλες. Έμπαιναν στην μέση του γυμναστηρίου και "χτυπιόντουσαν" όλοι μαζί, ενώ όταν τελείωνε το κομμάτι ξεσπούσαν όλοι μαζί σε χειροκροτήματα και φωνές. Το γυμναστήριο είχε μετατραπεί σε αίθουσα εκδηλώσεων, σε μια αίθουσα που οι μαθητές ξεδίπλωναν το ταλέντο τους στη μουσική, το τραγούδι, το χορό και διασκέδαζαν με την ψυχή τους!

Και κάπου εκεί προσπάθησα να δώσω με λέξεις στο μυαλό μου το νόημα του "πραγματικού" σχολείου. Χρειάστηκαν να περάσουν 6 χρόνια στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και άλλα 6 στην Τριτοβάθμια για να έχω πια μια πλήρη άποψη για το σχολείο που θα ήθελα όντως να έχω. Είναι εκείνο το σχολείο που φεύγει από την στείρα γνώση. Εκείνο το σχολείο που δεν μου μαθαίνει μόνο αρχαία και μαθηματικά αλλά με κοινωνικοποιεί , μου μαθαίνει να ζω μέσα σε ένα σύνολο, να γνωρίζω τις υποχρεώσεις  αλλά να διεκδικώ και τα δικαιώματα μου. Εκείνο το σχολείο που η κοινωνιολογία και το δίκαιο δεν είναι απλά μαθήματα μη εξεταζόμενα στις Πανελλήνιες αλλά μαθήματα  που  εισάγουν τους μαθητές σε έννοιες όπως η ψήφος, οι εκλογές, η ανεργία, η κοινωνία κ.τ.λ. Εκείνο το σχολείο που από ένα κτίριο με πολλές αίθουσες και αυλή θα μετατρεπόταν σε χώρο γνώσης, άθλησης, και ανάπτυξης των δεξιοτήτων - ταλέντων των μαθητών του. Εκείνο το σχολείο που θα ανήκει σε μένα που ζω καθημερινά σε αυτό και σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές.

Η συναυλία γινόταν για την οικονομική ενίσχυση των μαθητών που δεν είχαν την οικονομική άνεση να συμμετέχουν στην εκδρομή. Χάρηκα που δεν έγινε ένα ακόμα πάρτι σε ένα νυχτερινό μαγαζί του Βόλου αλλά μια πολύ όμορφη συναυλία με την συμμετοχή των ίδιων των παιδιών στο χώρο τους... Χάρηκα που στο σχολείο μου αναπτύσσονταν η έννοια της αλληλεγγύη με τον πιο έμπρακτο τρόπο!

Πηγαίνοντας προς την πόρτα για να φύγω θυμήθηκα την τελευταία φορά που έφευγα με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στο χέρι. Τότε, ήθελα να μπω ξανά μέσα σε αυτό. Να περάσω για ακόμα μια φορά την ίδια πόρτα με άλλο ρόλο αυτή τη φορά. Τα σχέδια του τότε ήταν να την περάσω ως καθηγήτρια οικονομικών. Μπορεί κάπου στο δρόμο να παρέκκλινα (όχι γιατί έπαψε να με "μαγεύει" η εκπαίδευση αλλά γιατί οι διορισμοί ολοένα και λιγοστεύουν..  και να, είναι που μάλλον μου έκοψε η πραγματικότητα εκείνο το πάθος  που λέγαμε..) αλλά τελικά πέρασα ξανά την πόρτα του!

Και που ξέρεις? 

Μπορεί τελικά  κάποτε να περάσω ξανά την ίδια ή μια παρόμοια πόρτα, μπαίνοντας σε ένα πραγματικό σχολείο αυτή τη φορά πραγματοποιώντας εκείνο το εφηβικό μου όνειρο ...  Όπως έφευγα από την συναυλία, νομίζω πήρα κάτι από τους μελλοντικούς μου συναδέλφους, αυτούς που θα περάσουν φέτος εκείνη την πόρτα με τα αποτελέσματα στο χέρι  βάζοντας τον δικό τους στόχο!