Περάσαμε Αλυσίδες Στη Ζωή Μας...

 Απόγευμα Πέμπτης, μέσα στην εξεταστική και όπως κάθε φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του αποφασίζω να ασχοληθώ με κάτι που ουδεμία σχέση έχει με αυτήν. Ή μάλλον έχει μια μικρή σχέση αλλά βρίσκεται μόνο στο ρήμα διαβάζω. Φόρεσα, λοιπόν, το παλτουδάκι μου, έβαλα το κασκόλ μου, άνοιξα την ομπρέλα μου και κινήθηκα προς το κέντρο του Βόλου. Ο σταθμός μου? Τα βιβλιοπωλεία του! Μέσα στη μιζέρια της εξεταστικής, θέλησα να ανακαλύψω έναν άλλο κόσμο μέσα από τα μάτια ή μάλλον τα γραπτά κάποιου άλλου. Η αλήθεια είναι πως εκτός από το να δω τι νέο κυκλοφορεί στην αγορά και θα μπορούσε να είναι το επόμενο "κομμάτι" στην εξαιρετική μου βιβλιοθήκη, ήθελα να βρω και ένα συγκεκριμένο βιβλίο που το είχα τάξει για δώρο σε μια φίλη μου!

Από το σπίτι μου ως το κέντρο δεν συναντάς πολλά βιβλιοπωλεία. Για την ακρίβεια δεν συναντάς κανένα πλην ενός μεγάλου πολυκαταστήματος, γνωστή αλυσίδα στην Ελλάδα, το οποίο εκτός από βιβλία περιέχει cd,  κινητά τηλέφωνα, mp3 και τα λοιπά τεχνολογικά κατασκευάσματα. Μπήκα, λοιπόν, μέσα σε αυτό και άρχισα την αναζήτηση του βιβλίου. Μόλις κατέβηκα την μεγάλη σκάλα και βρέθηκα πάνω σε μια τεράστια βιβλιοθήκη που από πίσω της απλώνονταν σειρές από βιβλία ένιωσα μια περίεργη χαρά. 

Με τα βιβλιοπωλεία είχα από μικρή μια αγάπη. Μου άρεσε να μπαίνω και να χάνομαι μέσα σε αυτά.  Συνήθως έμπαινα για κάτι συγκεκριμένο και έφευγα με άσχετα βιβλία και χωρίς καν να έχω πάρει αυτό που ήθελα. Μάλλον θα με έχει επηρεάσει η τεράστια βιβλιοθήκη που είχε τοποθετήσει η μαμά μου στο παιδικό μου δωμάτιο...

Και μετά την μικρή παρένθεση, δικαιούμαι να βγω λίγο από το θέμα για να δείξω μια μεγάλη μου αγάπη - το βιβλίο-, συνεχίζω στο σήμερα... Το βιβλίο, που έψαχνα τελικά δεν κατάφερα να το βρω στο πολυκατάστημα, κάτι το οποίο το περίμενα καθότι ήθελα ένα βιβλίο πολύ συγκεκριμένης φύσης μακριά από τα best sellers , τις αιτίες του χωρισμού και το πως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχω κάτι με τα τελευταία είδη που έγραψα, έχω διαβάσει διάφορα τέτοια βιβλία, αλλά αυτό που λέμε καλό βιβλίο έλειπε από το μαγαζί.

Δεν απογοητεύτηκα, αρχικά. Συνέχισα στο επόμενο μεγάλο βιβλιοπωλείο- αυτή τη φορά- της πόλης στο οποίο επίσης δεν εντόπισα το βιβλίο. Όπως δεν εντόπισα και κανένα άλλο που να έχει μια μικρή σχέση με αυτό που έψαχνα. Για να μην σας τα πολυλογώ, βγαίνοντας από το 2ο μαγαζί συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα που ακριβώς να πάω να κοιτάξω για το βιβλίο! Σκέφτηκα δυο τρία βιβλιοπωλεία παλιά της πόλης τα οποία πια έχουν κλείσει και την θέση τους έχουν πάρει μεγάλες αλυσίδες που μέσα πουλάνε όλα τα "καλούδια" και μαζί και βιβλία με κανένα σεβασμό προς τον αναγνώστη και τον συγγραφέα. 

Με λίγα λόγια, τα παλιά εκείνα γλυκά βιβλιοπωλεία με τα ράφια με διπλές και τριπλές σειρές βιβλίων και με τους πωλητές να έχουν διαβάσει τα περισσότερα από αυτά και να στα συστήνουν με πάθος και αγάπη δεν υπάρχουν πια! Σε μια πόλη των 150.000 κατοίκων υπάρχουν μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών μέρη για να βρεις ένα βιβλίο και από αυτά τα περισσότερα έχουν τις τελευταίες κυκλοφορίες βιβλίων που έγιναν ταινίες, σκέτο! 

Πριν γυρίσω σπίτι μου , κοντοστάθηκα έξω από ένα μαγαζί με χειροποίητα ξύλινα παιχνίδια. Μεγάλο κατάστημα πριν χρόνια στην πόλη. Τώρα μεταφέρθηκε σε μια τρύπα και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο έκλεισε. Για κάποιο λόγο, κοιτώντας, τα παιχνίδια με έπιασε ένα σφίξιμο. Ήταν τόσο μικρό και γλυκό το μαγαζί. Καμία σχέση με τα τεράστια, απρόσωπα μαγαζιά που πέρασα μέσα τους το απόγευμα μου!

Γύρισα με μια δόση λύπης στο σπίτι μου, αγκαλιά με 3 βιβλία (πήρα ένα από κάθε κατάστημα που μπήκα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ) και με την εικόνα από το ζεστό μικρό μαγαζί. Και εκεί ήρθε η διαπίστωση ότι μπορεί εγώ να απογοητεύτηκα έως και να εκνευρίστηκα που δεν μπόρεσα να βρω το βιβλίο αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα καθίσει να αναλογιστώ που πήγαν όλα εκείνα τα μαγαζιά που ήξερα είτε με βιβλία, είτε με κοσμήματα και ρούχα. Τα μικρά μαγαζιά στις γωνίες της πόλης που γκρεμίστηκαν πριν 2 χρόνια για να γίνουν μεγάλες αλυσίδες ρούχων και παπουτσιών και όλη η πόλη κυκλοφορεί με το ίδιο παλτό χωρίς ίχνος διαφορετικότητας! Και έτσι η αγορά της πόλης πια έμεινε να είναι 3 δρόμοι γεμάτοι μεγάλες  "φλύαρες" βιτρίνες που  τις προσπερνάς βιαστικός γιατί δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν...

Και κάπως έτσι, σήμερα η πόλη μου φάνηκε πιο μίζερη, πιο τυποποιημένη, πιο ψυχρή... Η τελευταία μου απορία ήταν βγαλμένη από το παρελθόν: Τι να έγινε άραγε η κυρία Ρούλα που αγόραζα μικρή φόρμες από εκείνη και μέσα σε ένα βράδυ είδα το μαγαζί της να ενοικιάζεται? Πού πήγαν όλοι εκείνοι οι πωλητές που τους ήξερες και σε ήξεραν με το μικρό σου όνομα? Που σου χαμογελούσαν όταν έμπαινες στο μαγαζί και δεν ήσουν ένας ακόμα πελάτης στο βάρβαρο συνεχόμενο τους ωράριο?

Κάπου εδώ, με πολλές αναπάντητες ερωτήσεις για το πως έχει μετατραπεί έτσι ο κόσμος σε μια μηχανή και τελικά τι κάναμε εμείς για να σπάσουμε τις "αλυσίδες" θα κλείσω το κειμενάκι μου με ένα στίχο του Σ. Μάλαμα:

Πως νιώθουμε παράφορα

Πώς ζούμε έτσι αδιάφορα

Καληνύχτα!