Πόσο κοντά είναι το τέλος

Τελικά τα πάντα κρέμονται σε μία κλωστή. Μια πολύ λεπτή κλωστή που μπορεί να κοπεί ανά πάσα στιγμή χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι. Χωρίς να έχεις προλάβει να ζήσεις τίποτα. Μπορεί να φανεί λίγο χαζό και γελοίο. Μπορεί να φανεί λίγο υπερβολικό. Αλλά εγώ όσες φορές φέρνω το περιστατικό στο μυαλό μου, σκέφτομαι ότι μπορεί να είχα κόψει αυτή τη κλωστή. Για μια βλακεία.
Για να τα πάρουμε από την αρχή και να σας ξεμπερδέψω. Γιατί μάλλον έχετε μπερδευτεί!!! Πριν από καμιά βδομάδα που ήμουνα στην Αθήνα, κανονίσαμε με 2 φίλους να πάμε βόλτα με ποδήλατα. Όλα ωραία και καλά. Ξεκινήσαμε από Καλλιθέα προς Γλυφάδα, επειδή η διαδρομή είναι αρκετά καλή και με μεγάλο πεζοδρόμιο, οπότε δεν είναι ανάγκη να κατέβεις στην παραλιακή. Όταν λοιπόν φτάσαμε στο Ελληνικό, αποφασίσαμε να πάμε να μπούμε μέσα. Για να περάσεις απέναντι έχει μία γέφυρα και για να ανέβεις σε αυτή, μία ράμπα ανηφορική με στροφές. Σαν μικρή πίστα π.χ.. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Ανεβήκαμε πάνω, αλλά η πόρτα της γέφυρας ήταν κλειδωμένη. Τί φυλάνε, δεν ξέρω. Οπότε επειδή μας άρεσε η ράμπα και μας έφερνε κάτι το αγωνιστικό. Το κακό ήταν ότι το ποδήλατο που είχα εγώ, επειδή ήταν το παλιό του ενός παιδιού, 1ον μου ήταν αρκετά κοντό και 2ον δεν είχε καλά φρένα. Το μπροστά π.χ. δεν έπιανε καν. Τέλος πάντων, την κατεβαίνει ο ένας με το καινούργιο και έρχεται η σειρά μου. Η πρώτη κατηφόρα ήταν αρκετά μεγάλη και ανέπτυξα σχετικά μεγάλη ταχύτητα. Να τονίσω ότι τα προστατευτικά της μπάρας ήταν γύρω στα 50-60 εκατοστά και ότι το ύψος ήταν 10 μέτρα. Κάπου είχε και ένα μικρό σαμαράκι και με ψιλοπέταξε. Έτσι όταν έφτασα στην πρώτη στροφή, τα είδα όλα. Πάτησα τα φρένα, αλλά δεν έκαναν και πολλά. Ευτυχώς που το ποδήλατο μου ήταν κοντό και το γύρισα με τα πόδια μου και έσκασε το ένα πόδι μου πάνω στα κάγκελα. Και τη γλίτωσα μόνο με μία γρατζουνιά και μελανιασμένο το ένα δάχτυλο του ποδιού. Αν δεν το γύριζα, το πιθανότερο ήταν να είχα σκάσει με το μπροστά μέρος του ποδηλάτου πάνω στα κάγκελα και εγώ να είχα κάνει μία ωραιότατη βουτιά. Εκείνη τη στιγμή δεν πολυκατάλαβα τι είχε γίνει. Όπως ούτε κάποιος από τους άλλους 2. Όμως όσο περνάνε οι μέρες και το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ με πιάνει κάτι.
Το θέμα λοιπόν είναι να προσέχουμε ακόμα και με το ποδήλατο, που θεωρείται ακίνδυνο γιατί τα πάντα είναι πιθανά να συμβούν.
Πάντως εκείνη η μέρα τέλειωσε ωραία με μάζωξη στο σπίτι 4-5 παιδιών και τριών λίτρων κρασί. Α ναι και μία βόλτα στη Θησέως στις 4 το πρωί. Μάλλον τα ήθελε ο κώλος μου εκείνη τη μέρα. Ευτυχώς τη γλίτωσα.

Για δείτε και αυτό, όμως. Τί έκανε το παιδάκι. Απορρώ πως τα κατάφερε. Μεγάλες αντοχές για τρίχρονο. Μπράβο του. Φόρτσα στο πετάλι να ρθουνε κι οι άλλοι. Από το cosmo.gr:

"Μια μικρή Γερμανίδα από την πόλη Χάρεν κατάφερε να περάσει τα σύνορα Γερμανίας – Ολλανδίας με το ποδηλατάκι της και να κάνει έξι χιλιόμετρα, προτού την αντιληφθούν και την «επαναπροωθήσουν» σπίτι.

Η τρίχρονη μικρή, ανέβηκε στο ποδηλατάκι της με τις βοηθητικές ρόδες και ξεκίνησε να ποδηλατεί. Χωρίς να γίνει αντιληπτή από κάποιον συνέχιζε να ποδηλατεί, πέρασε τα σύνορα, έφτασε στην Ολλανδία, ενώ έκανε και έξι χιλιόμετρα επί ολλανδικού εδάφους.

Το ταξίδι όμως της τρίχρονης εξερευνήτριας έληξε εκεί, αφού έπεσε στην αντίληψη περαστικών, οι οποίοι ειδοποίησαν την αστυνομία. Έτσι η μικρή έφτασε στο σπίτι της, πριν προλάβει να ανακαλύψει και τη... Δανία."