28η Οκτωβρίου

28η Οκτωβρίου σήμερα. Παρελάσεις, σημαίες. Γιορτάζουμε το "ΟΧΙ". Δεν λέω καλά κάνουμε. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Περίεργος ο συλλογισμός, ε; Πιστεύω ότι θα το εξηγήσω παρακάτω.

Καταρχήν, ας σχολιάσω λίγο το θέμα των παρελάσεων. Αν δεν κάνω λάθος και πέρσι πρέπει να είχα γράψει κάτι παρόμοιο, αλλά δε βαριέσαι. Τι είναι άλλη μια φορά; Καταρχήν θα ήθελα να πω ότι είμαι αντίθετος με τις παρελάσεις. Δεν έχουν κανένα νόημα. Θεσμοί που καθιερώθηκαν στη χούντα και εμείς τους αναπαράγουμε. Θέλουμε το παιδί μας να είναι σημαιοφόρος. Να το βγάλουμε φωτογραφία και μετά... να πάμε για καφέ. Κι αν ρωτήσουμε το παιδί αν ξέρει γιατί κράτησε τη σημαία, μάλλον δεν θα ξέρει να μας απαντήσει. Βάζουμε τα παιδιά σε μία κατάσταση ανταγωνισμού, για το ποιος θα κρατήσει το κοντάρι. Έχουμε γονείς να διαμαρτύρονται που το παιδί τους δεν είχε καλύτερο βαθμό και θα την κρατήσει άλλος τη σημαία. Και όλοι ξέρουμε τι γίνεται αν ο άλλος είναι μετανάστης. Τακτικές Άδωνη.

Όσο για τις στρατιωτικές παρελάσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω με τι ακριβώς χαιρόμαστε. Εντάξει κι εγώ ως παιδάκι πριν κάποια χρόνια είχα πάει κάτω στην Αθήνα ή έβλεπα από την τηλεόραση και χαιρόμουνα που έβλεπα αυτά τα μεγάλα πράγματα να περνάνε στο δρόμο. Είναι ο φόβος για το μεγάλο, κατά βάθος, που δημιουργεί δέος. Όμως όταν μεγαλώνεις δεν μπορείς να σκέφτεσαι σαν πεντάχρονο. Οπότε ποιο ακριβώς το νόημα του να κατεβάζουμε στους δρόμους ότι οπλικό σύστημα έχουμε και να καμαρώνουμε κιόλας; Χειροκροτάει ο κόσμος, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν βλέπει ότι περνάει από μπροστά του κάτι που σκοτώνει άλλους ανθρώπους;

Άκουγα μια μέρα την εκπομπή που κάνουν ο Κανάκης και ο Σερβετάς στον Imagine. Είπε κάτι πολύ σωστό ο Σερβετάς με το οποίο συμφωνώ και θα το αναφέρω. Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν που ζούνε ακόμα από τότε και θυμούνται εκείνες τις μέρες. Πρέπει να υπάρχει αυτή η μέρα μνήμης. Να υπάρχουν εκδηλώσεις. Βέβαια όσο περνάει ο καιρός ίσως να αλλάζουν τα πράγματα, για ευνόητους λόγους. Προφανώς όμως αυτό μπορεί να γίνει με κάποιον άλλο πιο ουσιαστικό τρόπο. Να γίνει μια εκδήλωση, κάτι που θα τιμάει αυτούς τους ανθρώπους πραγματικά. Και επίσης σε καιρό κρίσης, πως είναι δυνατόν να χαλάμε τόσα λεφτά για να κατέβουν τα οχήματα στους δρόμους; Γιατί θέλουν και καύσιμα, που κοστίζουν πολλά. Αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να τα δώσουν και να βοηθήσουν κόσμο.

Όσο για το συλλογισμό της αρχής. Καλά κάνουμε και θυμόμαστε εκείνες τις εποχές. Τους αγώνες και όλα όσα έγιναν για να μπορούμε να γράφουμε εμείς τώρα ελεύθερα. Όμως εμείς τι κάνουμε; Έχουμε κάτσει πάνω σε αυτά και δεν λέμε να κάνουμε τη δικιά μας επανάσταση. Έχουμε βολευτεί και δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Δεν μας νοιάζει να βελτιώσουμε αυτό που ζούμε. Γίνονται τόσα γύρω μας και τα κοιτάμε παθητικά. Θα ακούσεις αυτό το "ωχ βρε αδερφέ". "Και τι με νοιάζει εμένα; Σε εμένα έτυχε;". Εκφράσεις που η πλειοψηφία τις λέει. Εκφράσεις που μας έχουν οδηγήσει στο σημείο να τις λέμε. Και ουσιαστικά μας έχουν σκλαβώσει. Σε μία διαφορετική σκλαβιά από τις παλιότερες, αλλά ίσως το ίδιο επώδυνη.

Δυστυχώς μένουμε και καθόμαστε αναπαυτικά πάνω στις δάφνες του παρελθόντος και δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τα στραβά και τα ανάποδα που βλέπουμε γύρω μας.