Χαμένοι στη μετάφραση

Η κατάσταση στην Αθήνα αρχίζει και ξεφεύγει. Τα πράγματα αγριεύουν από κάθε πλευρά και η συνέχεια κανείς δεν ξέρει πως θα είναι.

Τι έγινε όμως και φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Τα περισσότερα είναι γνωστά. Οικονομική κρίση, εξαθλίωση και γκετοποίηση περιοχών. Στοιβάζουν σαν τσουβάλια τους μετανάστες σε περιοχές στο κέντρο, να ζουν είκοσι είκοσι μέσα σε σπίτια. Σκοπός φυσικά το κέρδος, αφού όπως είναι γνωστό παίρνουν ανά άτομο ενοίκιο.

Όλη αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση, κόσμο που ήρθε για ένα καλύτερο αύριο. Φυσικά οι περισσότεροι εγκλωβίζονται καθώς όταν περνάνε από την Τουρκία δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω και άλλη χώρα της ΕΕ δεν τους δέχεται. Έτσι μένουν εδώ. Μέσα στη μιζέρια. Χωρίς δουλεία, χωρίς φαγητό.

Που οδηγεί λοιπόν αυτή η κατάσταση; Στην εγκληματικότητα. Αν δεν έχεις να φας και δεν μπορείς να ζήσεις θα κλέψεις. Δυστυχώς υπάρχουν και φορές που τα πράγματα ξεφεύγουν. Μία από αυτές ήταν και η προχθεσινή, όταν ένας μετανάστης σκότωσε έναν 44χρονο για να του πάρει την κάμερα. Η συνέχεια ήταν γνωστή. Ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι της περιοχής στήνοντας μνημόσυνο στο σημείο, ενώ τα μέλη της χρυσής αυγής, βρήκανε πάλι την πρόφαση για να βγουν και να αλωνίσουν ανενόχλητοι στο κέντρο της Αθήνας. Κυνηγάνε μετανάστες, τους εγκλωβίζουν μέσα σε μαγαζιά και τελικά το μοιραίο κι εδώ δεν άργησε να γίνει. Σήμερα το βράδυ έπεσε νεκρός μετανάστης ύστερα από καταδίωξη δύο ατόμων. Θα μου πείτε και που ξέρεις ότι έγινε για αντίποινα. Και έχετε δίκιο. Δεν το ξέρω. Αλλά και να μην ήταν αυτό το περιστατικό, θα είναι το επόμενο. Και δεν θα είναι μακρυά.

Κάποιοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν καταστάσεις, να διαβάσουν τα προβλήματα και να προσπαθήσουν να τα αντιμετωπίσουν στη βάση τους, βάζοντας τα με τον πραγματικό υπαίτιο.

Όσο για τον παραλληλισμό του 44χρονου με τον Αλέξη, μάλλον πρέπει να θυμηθούμε αυτό που μας έλεγαν στο δημοτικό. Να μην συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια. Έτσι κι εδώ. Τα δύο περιστατικά, ακόμα κι αυτά που (ξανα)έγιναν εχθές στην πορεία, δεν έχουν καμία σχέση. Στο ένα είναι αστυνομικοί, που δεν έχουν κανένα λόγο να χτυπάνε και να σκοτώνουν, και στο άλλο μιλάμε για ένα έγκλημα από κοινό εγκληματία. Θα μπορούσε αντί για μετανάστη να ήταν ο καθένας εκεί. Αλλά τώρα βολεύει.

Όσο για τα χθεσινά, ήρθε η ώρα να παρθούν κεφάλια. Δεν είναι δυνατόν αυτά τα άτομα να είναι ακόμα στην αστυνομία. Πότε επιτέλους θα μπουν ψυχολογικά τεστ; Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να κατεβάζουν ΜΑΤ στις πορείες; Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να ψεκάζουν με χημικά; Άραγε έχει αναρωτηθεί κανείς για τις βλάβες που προκαλούν; Μάλλον όχι, γι αυτό φτάσαμε στο σημείο να κρέμεται σε μία κλωστή η ζωή ενός ανθρώπου.

Δυστυχώς, η κοινωνία έχει χάσει τον χαρακτήρα της. Άραγε τον είχε ποτέ; Δεν βλέπει, δεν διαβάζει, δεν καταλαβαίνει τα γεγονότα. Ακούει ότι της λένε και εγκλωβίζεται μέσα σε ένα μαύρο κουτί. Νομίζει ότι η αντίδραση και η πορεία είναι προνόμιο των αριστερών και των αναρχικών. Άραγε όλους τους υπόλοιπους δεν τους έχει πονέσει η κατάσταση που επικρατεί; Γιατί προτιμάνε να τη βλέπουνε από τον καναπέ και απλά να σχολιάζουν τους υπόλοιπους;

Άραγε κι αυτοί που κατεβαίνουν σε μία πορεία ανά τρεις μήνες γιατί τους κάλεσε το συνδικάτο, πότε θα καταλάβουν ότι χωρίς να γίνει κάτι μαζικό και συνεχόμενο δεν θα υπάρξει αλλαγή; Πότε θα τους φτύσουμε όλους αυτούς που νομίζουν ότι μας καπελώνουν; Πότε θα αλλάξει επιτέλους αυτός ο τόπος;

Ελπίζω να μην επιβεβαιωθούν οι στίχοι του Κεμάλ και ο κόσμος να αλλάξει. Άλλωστε το φιτίλι μάλλον ανάβει σιγά σιγά και η φωτιά έρχεται προς το μέρος μας.

Αρκεί να μάθουμε να διαβάζουμε τις καταστάσεις και να μην είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στις ιδεολογίες μας και τους φανατισμούς μας.

Άλλος είναι ο εχθρός, όχι ο διπλανός σου.