Κάθε αρχή και δύσκολη?

Κάθε αρχή και δύσκολη λέει ο λαός. Υπάρχει και η άποψη ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Κάθε τέλος και μια αρχή. Τι ισχύει όμως τελικά?

Αν μπορώ να θυμηθώ μια αρχή που θα μου έχει μείνει χρόνια τώρα αξέχαστη, είναι όταν παιδάκι πήγα στη πρώτη Δημοτικού. Νομίζω πως για όλους αποτελεί μια δύσκολη αλλά συνάμα και περίεργη αρχή. Πολλά μικρά παιδάκια κλαίνε στο προαύλιο, μαμάδες τα κρατάνε γερά και φεύγοντας κοιτάνε μέσα από τα κάγκελα τα αγγελούδια τους. Μόλις, όμως, μπούνε στην αίθουσα ένας καινούριος κόσμος ανοίγεται μπροστά τους. Νέες φίλοι, για την ακρίβεια οι πρώτοι φίλοι, μια δασκάλα που πλησιάζει αρκετά το ρόλο της μαμάς και ένα νέο κτίριο που θα στεγάσει την ζωή τους για τα επόμενα 6 χρόνια. Γνώσεις. εικόνες, παιχνίδια συνθέτουν το σκηνικό της ζωής μετά από αυτή την αρχή!

Και τα χρόνια περνάνε και μια άλλη έρχεται μπροστά μας. Η πρώτη μέρα των Πανελλήνιων. Έχει προηγηθεί μία ίσως και περισσότερες χρονιές γεμάτες άγχος, κούραση και διάβασμα. Και φτάνει πια αυτή η μέρα. Η μέρα που το πρωί που ξυπνάς ( αν έχεις κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ) δεν τρως, δεν μιλάς μόνο σκέφτεσαι τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Και τσουπ, χωρίς καν να το καταλάβεις έχει έρθει το τέλος των εξετάσεων και έχεις φτάσει σε μια νέα αρχή.

Την αρχή της φοιτητικής ζωής. Αυτό που χρόνια άκουγες απ' άλλους και ονειρευόσουν. Επιβλητικά κτίρια περιμένουν να τα περπατήσεις. Μέσα σε αυτά να μάθεις, να γνωρίσεις νέους φίλους, να κάνεις νέες σχέσεις (όπου πάντα το τέλος της προηγούμενης θα είναι η συναρπαστική και γλυκιά αρχή της νέας).. Νέο σπίτι, νέος τρόπος ζωής. Η αρχή της ελευθερίας αλλά και των ευθυνών. Και χωρίς καν να το καταλάβεις....

Ήρθε το πτυχίο... Χαρά, περηφάνια που τα κατάφερες αλλά και λύπη που αφήνεις τόσα πίσω σου. Το σπίτι που σε στέγασε, τα μέρη που περπάτησες, χόρεψες, ερωτεύτηκες, έκλαψες, θύμωσες και βίωσες όμορφες και άσχημες στιγμές. Και εκεί ανάμεσα στα γέλια για το πτυχίο και στα κλάμματα για τον αποχαιρετισμό ...

Έρχεται η νέα αρχή...Δεν την έχω ζήσει ακόμα, οπότε δεν μπορώ να την περιγράψω. Την φαντάζομαι όμως.. Φαντάζομαι την επιστροφή στο σπίτι, το τρέξιμο για εύρεση εργασίας και την επιστροφή στα παλιά?!? Όχι! Μπορεί κάποια στιγμή, να γυρνάς σε κάποια παλιά μέρη αλλά τίποτα δεν είναι όπως τότε. Έχεις ήδη αλλάξει πολλές απόψεις, έχεις αποκτήσει εμπειρίες και μια νέα ζωή ανοίγει τις πόρτες της. Δεν ξέρω που θα βγάλει τον καθένα μας αυτή η αρχή αλλά πιστεύω πως δεν θα είναι μόνο δύσκολη αλλά και γλυκιά όπως οι προηγούμενες. Γιατι το κοινό σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι πως ενώ στιγμιαία φάνταζαν βουνό, στην πραγματικότητα μας άνοιγαν νέους ορίζοντες και νέες προοπτικές...

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους μου, που φέτος άφησαν τα σπίτια τους στο Βόλο (και μένα μαζί, να παλεύω να πάρω το πτυχίο μου κάνοντας μια νέα αρχή σε διάβασμα, παρέες και ζωή) και γύρισαν πίσω στα πατρικά ή έφυγαν για τα μεταπτυχιακά τους κάνοντας προσπάθειες να πραγματοποιήσουν όλα αυτά που ονειρεύτηκαν...

Καλή αρχή, λοιπόν...