Ιδιοκτήτης του κόσμου...

Άνοιξε την πόρτα και οδηγήθηκε κατευθείαν στο παράθυρο. Σαν κάτι να την τραβούσε εκεί. Σαν κάτι να κρυβόταν πίσω από αυτό. Το παράθυρο ήταν μισάνοιχτο.Ένα ελαφρύ αεράκι μπήκε μέσα από αυτό και την χτύπησε κατευθείαν στο πρόσωπο. Η πόρτα του δωματίου έκλεισε ξαφνικά κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Ούτε καν αστραπιαία, απλά για να βεβαιωθεί πως όλα είναι καλά. Το βλέμμα της είχε ήδη χαθεί στην γραμμή του ορίζοντα. Στον ουρανό που έπαιρνε ένα πορτοκαλί χρώμα. Έδυε ο ήλιος.

Ανάμεσα στον ουρανό και αυτήν υπήρχαν τα καφέ κάγκελα του παραθύρου. Το παράθυρο, ορθογώνιου σχήματος και μικρού μεγέθους έστεκε ψηλά στον τοίχο. Από αυτά τα μικρά παραθυράκια που ίσα ίσα δίνουν λίγο φως στο δωμάτιο. Από αυτά τα παράθυρα που πρέπει να κάνεις προσπάθεια για να δεις έξω και να μην εγκλωβιστείς στον χώρο. Όπως αυτή είχε εγκλωβιστεί! Τα παλιά σκουριασμένα κάγκελα δημιουργούσαν την αίσθηση δύο κόσμων. Του έξω των άλλων... και του μέσα του δικού της...

Ανέβηκε λίγο στις μύτες των ποδιών της και κοίταξε πιο μακριά.Άκουγε πιο πολλά από όσα έβλεπε. Άκουγε παιδάκια να κλαίνε. Γυναίκες να μιλάνε. Τους απέναντι φοιτητές να γελάνε. Αυτοκίνητα να περνάνε.Τραγούδια από τα δίπλα διαμερίσματα. Καυγάδες από το δρόμο. Και ένα θρόισμα...

Με την γωνία του ματιού της κατάφερε να δει τα μωβ φύλλα που είχαν σκεπάσει την δίπλα ταράτσα. Ανάμεσά τους υπήρχε ένα μικρό κόκκινο ποδηλατάκι. Έφερε στο μυαλό της τον πιθανό ιδιοκτήτη του. Έναν μικρό ξανθό μπόμπιρα γεμάτο όρεξη για τρέξιμο και καλοκαιρινά παιχνίδια που λόγω Φθινοπώρου είχε απομακρυνθεί από το μικρό σύγχρονο ποδηλατάκι του.Στην άλλη μεριά του παραθύρου μπορούσε να διακρίνει την κοπέλα από το απέναντι μπαλκόνι. Κάθε μέρα έβγαινε, άφηνε στο τραπέζι ένα βιβλίο, έβαζε ένα ποτήρι χυμό και με τις ώρες πληκτρολογούσε στο κομπιουτεράκι της πράξεις. Χαμένη μέσα σε αριθμητικές πράξεις και αυτή. Σαν την "ιδιοκτήτρια" του παραθύρου...

Και κάπου εκεί στο κέντρο του παραθύρου, πίσω από τις πολυκατοικίες με τα πολλά μπαλκόνια, τα πολύχρωμα απλωμένα σεντόνια και τους πολλούς άγνωστους μεταξύ τους ενοίκους απλώνονταν η θάλασσα και πάνω της ο ουρανός. Αυτός που πια ήταν πορτοκαλί με μια δόση μωβ.. Κάπου εκεί χάθηκε... Χάθηκε η σκέψη της σε τόπους διαφορετικούς, σε πρόσωπα που ίσως κυκλοφορούσαν στους πιο κάτω δρόμους ψάχνοντας τον δικό τους προορισμό, σε καράβια που τώρα ξεκινούσαν τον μακρύ τους ταξίδι φορτωμένα εμπόρευμα.

Γύρισε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο. Έκανε πίσω και κοίταξε το παράθυρό!

Το παράθυρο της!

Ήταν όντως δικό της?

Το αδιαφανές τζάμι και τα κάγκελα της έδιναν την εντύπωση της ιδιοκτησίας.  Της άνηκε ξεκάθαρα. Ήταν δικό της. Το καθάριζε κάθε μέρα, το άνοιγε και το έκλεινε.

Σκέφτηκε λίγο και το κοίταξε ξανά. Το άνοιξε διάπλατα και κατάλαβε πως τίποτα δεν της άνηκε. Το παράθυρο ήταν μόνο το μέσο. Το μέσο προς τα χρώματα, τον κόσμο και τους άλλους.. Το μέσο που οδηγούσε τις σκέψεις της

Ή μήπως όχι?

Μήπως τελικά ήταν η "ιδιοκτήτρια"?