6 Δεκεμβρίου του 2013! Πέντε χρόνια μετά...

5 χρόνια μετά από εκείνο το Δεκέμβρη του 08... 

Ένα κείμενο που πιστεύω αξίζει να διαβαστεί..

Θα σας πρότεινα να το διαβάσετε από την κύρια Πηγή του  το Barikat.gr ( https://barikat.gr/content/i-melodia-toy-dekemvri ).

Η μελωδία του Δεκέμβρη

Ενός τότε 17χρονου

Ώρα Μηδέν

Είναι 6 Δεκέμβρη 2008.Μεσολλογγίου και Τζαβέλλα ώρα μηδέν. Πάγος. Πάγος και σιωπή. Το αδιανόητο που γίνεται πραγματικότητα,που γίνεται γεγονός, για να πάρει και αυτό τη θέση του στην ιστορία.

-Μαλάκα τι έγινε;

-Τον πυροβόλησαν.

-Τι εννοείς τον πυροβόλησαν ρε;

-Τον πυροβόλησε ο μπάτσος. Πεθαίνει.

Σκέψη πρώτη: Απόγνωση

Σκέψη δεύτερη: Εκδίκηση

Σκέψη τρίτη: Φωτιά

Σκέψη τέταρτη: Θάνατος. Ναι, ΘΑΝΑΤΟΣ.

Σκέψη πέμπτη: Ματαιότητα

Σκέψη έκτη: Εκδίκηση ξανά

Σκέψη έβδομη: Καταστροφή

Το κάνω. Σπάω ότι βρω μπροστά μου. Δε ξέρω γιατί. Μου φταίνε όλα, μου φταίνε όλοι. Ναι. Για μία μόνο στιγμή μου φταίνε όλοι.

Πέτρα στο χέρι. Πέτρα στον αέρα. Πέτρα στο τζάμι. Ρωγμή στο τζάμι. Πάρτο κάτω.

Τώρα σκέψου.

Σφαίρα στη θαλάμη. Όπλο στο χέρι. Πυροβολισμός. Σφαίρα στον αέρα. Σφαίρα στην καρδιά. Ρωγμή στην κανονικότητα. Πάρτην κάτω.

Έτσι ξεκίνησαν οι μέρες που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.

Καταδικάζετε τη βία από όπου και αν προέρχεται;

Αυτοί που μιλάνε για βία, έχουνε σκεφτεί ποτέ ποιος όπλισε το χέρι με την πέτρα; Ποιος γκρέμισε στα αλήθεια τη βιτρίνα; Όταν σκοτώνεις 15χρονους έτσι, αλήθεια, τι περιμένεις; Διάλογο; Σύνεση; Ψυχραιμία; Πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ κυρίων; Να ζητήσουμε και ένα συγνώμη ρε παιδιά που η νεολαία πεθαίνει κάθε μέρα και δεν έγινε και τίποτα.

Τι είπατε; Ο υπουργός παιδείας ήτανε στα μπουζούκια; Ε τώρα τι κακεντρέχειες είναι αυτές; Κάτι θα γιόρταζε ο άνθρωπος, είπε να το ρίξει έξω ρε αδερφέ, να ξεφαντώσει λίγο.

Τι είπατε; Ο μπάτσος γύρισε και πυροβόλησε ευθεία; Ε δεχόταν επίθεση ο άνθρωπος από 30 άτομα,αφού το είπε το MEGA τι θέλετε τώρα.

Τι είπατε; Το MEGA παραποίησε το βίντεο της δολοφονίας; Καταλάθος θα έγινε, στο μοντάζ, μην είμαστε καχύποπτοι.

Τι είπατε; 15 χρονών νεκρός; Εντάξει συμπονούμε, αλλά προέχει η δημόσια τάξη και ασφάλεια των πολιτών. Άσε που αυτοί που διαμαρτύρονται είναι αλήτες και βίαιοι.

Στην Ελλάδα, κάθε φορά που οι κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ, η διαπλοκή, το κράτος, η τάξη και η ασφάλεια απειλούνται, τα επιχειρήματα περί ανάρμοστης, εκτός πλαισίου και βίαιης συμπεριφοράς των κινητοποιημένων μαζών, γίνονται η προμετωπίδα της ιδεολογικής επίθεσης ενάντια στο κίνημα. Ο ρόλος αυτής της αφήγησης είναι διττός. Αφενός, να απομονώσει την εξέγερση από τις κρίσιμες μάζες που τείνουν ευήκοα ώτα προς τα αιτήματα και τις επιδιώξεις της και τελικά να την οδηγήσει στο περιθώριο. Αφετέρου, να επαναφέρει στην τάξη, τη μερίδα του κόσμου, που παρότι αντιδρά και κινητοποιείται, έχει ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές με βίαιες συμπεριφορές, βανδαλισμούς και λεηλασίες. Κάθε φορά όμως που οι κυρίαρχοι μιλάνε για βία, καμώνονται πως δε γνωρίζουν ή δεν αναγνωρίζουν τη δική τους καθημερινή, θεσμική βία, η οποία θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην εξής φράση: Το κράτος έχει το μονοπώλιο της άσκησης νόμιμης βίας.

Είναι  όμως μόνο η βία των κατασταλτικών μηχανισμών αυτή που χρησιμοποιούν οι από πάνω για να διατηρούν την κυριαρχία τους; Σύμφωνοι, αυτή είναι η ορατή, η φυσική βία, αλλά είναι μόνο αυτή; Γιατί η συζήτηση περί βίας περιστρέφεται μονάχα γύρω από τις πράξεις φυσικής βίας, ενώ η καθημερινή συστημική βία αποκρύπτεται, ή όταν προκύπτει ως επιχείρημα στην όλη συζήτηση, το αντεπιχείρημα είναι ότι πρόκειται περί λαϊκισμού;

Ας δούμε τι γράφει ο Σλαβόι Ζίζεκ σχετικά με το θέμα: [i]

“Η παγίδα είναι, ότι η υποκειμενική και η αντικειμενική βία μπορούν να γίνουν αντιληπτές από τη ίδια σκοπιά ‘ η υποκειμενική βία βιώνεται ως τέτοια με φόντο ένα προϋποτιθέμενο μηδενικό επίπεδο μη βίας. Θεωρείται ως μία διατάραξη της “φυσιολογικής” ειρηνικής κατάστασης των πραγμάτων. Ωστόσο, η αντικειμενική βία είναι ακριβώς η βία που ενυπάρχει σε αυτή τη “φυσιολογική” κατάσταση πραγμάτων. Η αντικειμενική βία είναι αθέατη, εφόσον συντηρεί εκείνο ακριβώς το μηδενικό επίπεδο σε σύγκριση με το οποίο αντιλαμβανόμαστε κάτι ως πράξη υποκειμενικής βίας. Η συστημική  βία είναι συνεπώς κάτι σαν την περίφημη “σκοτεινή ύλη” της φυσικής, το απαραίτητο συμπλήρωμα μία υπερβολικά εμφανούς υποκειμενικής βίας. Μπορεί να είναι αθέατη, αλλά θα πρέπει να τη λάβουμε υπόψιν, αν θέλουμε να κατανοήσουμε ότι στην αντίθετη περίπτωση μοιάζει να είναι “ανορθολογικά” ξεσπάσματα υποκειμενικής βίας.”

Αυτό το μηδενικό επίπεδο μη βίας, τολμάνε να μας λένε πως είναι η καθημερινότητα που βιώνουμε και δεν κατανοούν τα βίαια ξεσπάσματα μας. Η καθημερινότητα που βαραίνει όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό, κάθε στιγμή. Η καθημερινότητα που μας κάνει όλους να θέλουμε να αναφωνήσουμε : ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!

Ώρες ώρες θέλω να διαλύσω όλη τη πόλη από τα θεμέλια. Να ξεριζώσω τα πεζοδρόμια. Θέλω να καταστρέψω το σύμπαν. Όλο αυτό σημαίνει πως είμαι ένας βίαιος άνθρωπος ή ότι προσπαθώ να παραμείνω άνθρωπος; Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω. Όμως δεν αντέχω άλλο.

Δεν αντέχω! Δεν αντέχω! Δεν αντέχω!

Δεν αντέχω να βλέπω τις μέρες να περνάνε και όλα να μένουνε ίδια.

Δεν αντέχω να βλέπω τους μπάτσους παντού, να γελάνε σαν γλοιώδη τρωκτικά, όταν κάνουνε έλεγχο σε μετανάστες, τους μπουζουριάζουν κατά δεκάδες και τους οδηγούνε στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Δεν αντέχω η πόλη να έχει γεμίσει πρέζα και στους δρόμους άνθρωποι να κυκλοφορούν σαν φαντάσματα, σαν σκιές στις εισόδους των πολυκατοικιών και αυτό να είναι κανονικότητα.

Δεν αντέχω που η γειτονιά μου, η πλατεία Βικτωρίας και ο Άγιος Παντελεήμονας, έχει γεμίσει φασίστες, γιατί μικρός έπαιζα μπάλα με μεταναστόπουλα στην πλατεία που τις νύχτες κάνουν κουμάντο τώρα οι χρυσαυγίτες.

Δεν αντέχω να τρέχω όλη μέρα σχολείο,σπίτι, φροντιστήριο και ξαναδώστου από την αρχή. Και μετά πανεπιστήμιο,φροντιστήριο σπίτι. Και μετά δουλειά, σπίτι,δουλειά. Γάμησε το, δεν είμαι ρομπότ.

Δεν αντέχω που η οικογένεια μου δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, όπως πολύ περισσότερο χιλιάδες άλλες, που βλέπουν τους κόπους μίας ζωής να χάνονται και εγώ να πρέπει να πω ευχαριστώ, που δε μας πήρε ακόμα η τράπεζα το σπίτι και η μάνα μου έχει δουλειά.

Δεν αντέχω τη ζωή που στήσανε για μένα, με έμενα στην ανεργία, με εμένα στο περιθώριο, με εμένα στο θάνατο. Ζωή για μένα χωρίς εμένα.

Ναι λοιπόν. Καταδικάζω τη ανθρωπιά από όπου και αν προέρχεται.

Η μελωδία και οι νότες της εξέγερσης.

Αν ψάξουμε να βρούμε τι ήτανε λοιπόν αυτός ο Δεκέμβρης, ήτανε ένα μεγάλο “δεν αντέχω”,που σιγόβραζε μέσα στον καθένα μας και επιτέλους η γενιά μας το φώναξε συλλογικά. Ένα “δεν αντέχω” όμως, που βγήκε στους δρόμους, εξαπλώθηκε, μετασχηματίστηκε και τελικά  έγινε εξέγερση. Με τους δικούς της όρους, τρόπους και χρόνους. Με τις ιδιομορφίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Εξέγερση όμως. Εξέγερση παντού.

Διαβάζοντας ένα κείμενο των WU-MING βρήκα κάτι που μου ταίριαξε απίστευτα με το Δεκέμβρη. [ii]

Όπως το έθεσε η Αόρατη Επιτροπή το 2009 στο κείμενό της με τίτλο «Mise au point» :

«Ένα επαναστατικό κίνημα δεν εξαπλώνεται σαν μολυσματική ασθένεια, αλλά εξαιτίας της απήχησής του. Κάτι που γεννιέται εδώ αντηχεί το κύμα της εξέγερσης που ξέσπασε κάπου αλλού. Το σώμα που εξεγείρεται το κάνει με τον δικό του τρόπο. Η εξέγερση δεν απλώνεται σαν το λοιμό ή την πυρκαγιά- δεν είναι μια γραμμική διαδικασία που περνάει από τον έναν στον άλλο, ξεκινώντας από μια σπίθα. Αντίθετα, η εξέγερση παίρνει σχήμα όπως οι μελωδίες, που ακόμη κι αν διασκορπίζονται ατάκτως στο χωροχρόνο, καταφέρνουν να επιβάλλουν το ρυθμό των δονήσεων τους, να αποκτούν νόημα στη συγκυρία, ώσπου οποιαδήποτε επιστροφή σε κανονικότητες να φαντάζει πλέον ανεπιθύμητη ή ακόμα ακόμα αδύνατη».

Η μελωδία του Δεκέμβρη λοιπόν ήτανε πράγματι πολύ πολύ σύνθετη. Διαχεόταν προς πάσα κατεύθυνση ατάκτως, και πράγματι, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, κανείς μα κανείς, δε θεωρούσε πιθανή την επιστροφή στην κανονικότητα. Η μελωδία εξαπλωνόταν και η λάμψη της εξέγερσης δυνάμωνε. Ας δούμε όμως τις νότες μία μία.

Είναι οι δρόμοι που γεμίσανε με την άγρια χαρά της εξέγερσης. Με το ουρλιαχτό του περιθωρίου που βγαίνει στην επιφάνεια και σπάει τη σιωπή. Το άγνωστο στόμα που φωνάζει “είμαι και εγώ εδώ, δείτε με, ζω και εγώ σε αυτήν την πόλη, δεν είμαι σκουπίδι, δεν είμαι παρένθεση”.

Είναι ο ήχος που βγάζει το εμπορικό κέντρο της πόλης όταν καίγεται.

Είναι η σκηνή που όσοι την έζησαν δε θα τη ξεχάσουν ποτέ. Το τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πυρά. Αυτό το δέντρο. Στο κέντρο της πόλης, μπροστά στη Βουλή, στη πλατεία Συντάγματος. Καίγεται. Καίγεται. Ναι ρε μάγκα, καίγεται! ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΙΑ! Τώρα μιλάμε εμείς, η νεολαία, οι μετανάστες, το περιθώριο, οι αληταράδες που στήσανε γιορτή. Και εσείς βουλώστε το, γιατί δε σας κάλεσε κανείς. Ούτε λέξη ακόμα. Πίσω στα κανάλια σας, εκεί που σας παίρνει.

Είναι η κατάληψη της λυρικής σκηνής, όπου κάθε μέρα καλλιτέχνες -και όχι μόνο- συναντιόντουσαν και μέσω της τέχνης, δίνανε το δικό τους αγώνα μέσα στην εξέγερση. Όλοι ήτανε εκεί. Ηθοποιοί να στήνουν στο πόδι παραστάσεις του Μπρεχτ, μουσικοί να εφευρίσκουν νέες μελωδίες για να ντύσουν μουσικά τις κρύες νύχτες στην Ακαδημίας, ζογκλέρ να διασκεδάζουν τα παιδιά και πολλά πολλά ακόμα. Οργασμός ζωής και δημιουργίας. Που κρυβόταν τόσο καιρό αυτός ο κόσμος;

Είναι οι μαθητές. Χιλιάδες. Παντού. Κάθε φορά που θυμάμαι εκείνες τις μέρες αυτό δε μπορώ να το ξεχάσω. Επανέρχονται διαρκώς εικόνες, που μερικές φορές μιλάνε από μόνες τους:

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη, πρωί στο σχολείο. Το κλίμα είναι βαρύ, είναι αλλιώς τώρα, το καταλαβαίνεις. Όλοι σε πηγαδάκια συζητάνε σιωπηλά. Προσευχή. Η υποδιευθύντρια παίρνει το μικρόφωνο: “Παιδιά το Σάββατο το βράδυ…”. Χτυπάει το τηλέφωνο. Πάρε το σχολείο σου, να πάρω και εγώ το δικό μου να κάνουμε πορεία,πάρε και τον Κ. και τον Ρ. να έρθουν όλοι. Προορισμός Προπύλαια. Βγαίνουμε από το σχολείο και ξεκινάμε για εκεί όλοι μαζί, αυτή τη φορά δεν έχει πάει κανείς για καφέ.

Προπύλαια μία ώρα μετά, σχολεία ξεπροβάλλουν συνεχώς το ένα μετά το άλλο. Μέσα από το Μετρό, από την Πανεπιστημίου, από τη Σταδίου, από το Σύνταγμα, από παντού καταφθάνουν μικρές πορείες μαθητών. Είμαστε χιλιάδες. Ξεκινάμε για ΓΑΔΑ και η πόλη μας ανήκει. Σκοτώσανε έναν από εμάς, θα το πληρώσουν. 3.000 μαθητές φτάνουμε στο Αστυνομικό Μέγαρο. Ξαφνικά, από το πουθενά, όλοι αρχίζουν να τρέχουν και να επιτίθενται στη διμοιρία που φυλάει την είσοδο. Χαμός. Δε ξέρω αν τρέχαμε για να φτάσουμε στη ΓΑΔΑ ή αν τρέχαμε γιατί ο παλιός κόσμος ήτανε πίσω μας και μας κυνηγούσε. Πάντως τρέχαμε και νιώθαμε όλοι έστω για μία στιγμή ελεύθεροι και ναι αυτό το ξέρω, γιατί το έβλεπες στα μάτια του κόσμου.

Είναι οι γονείς που τρέχανε πίσω από τα παιδιά τους, να τα προστατέψουν, να είναι μαζί τους στις πορείες , στα επεισόδια στις συγκεντρώσεις. Οι γονείς που δε σου λέγανε “έλα σπίτι”, αλλά καταλαβαίνανε ότι δεν μπορούσες παρά να βρίσκεσαι στο δρόμο και για αυτό, παρότι ανησυχούσαν, ήτανε μαζί σου και τρώγατε μαζί τα χημικά και το ξύλο.

Είναι ένα κατεστημένο σε πανικό, έντρομο από την ένταση και το  πείσμα των εξεγερμένων, να ψάχνει σύμμαχο στα δελτία των 8, να ψάχνει διέξοδο, αλλά να μην μπορεί να βρει,να μην μπορεί να επιβάλλει τίποτα. Να έχει για τελευταίο όπλο την καταστολή, την προπαγάνδα και τον τρόμο. Να νιώθει την κυριαρχία του να κλονίζεται από την κοινωνική έκρηξη.

Είναι ότι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς έκανε το βήμα να ενωθεί ή έστω να μπει σε διαδικασία να κατανοήσει και να συνομιλήσει με την οργή της νεολαίας. Μέσα στην εξέγερση, δια πυρός και δια σιδήρου, σε πείσμα όλων, να προσπαθεί να μετασχηματίσει την οργή σε αποτελεσματικότητα. Από τη μία, να παλεύει να δείξει στον κόσμο εκτός εξέγερσης, ότι η αγριότητα εκείνων των ημερών δεν είναι τίποτα άλλο από την αγριότητα εκείνη, που κάθε μέρα από όταν γεννιόμαστε, το σύστημα μας επιβάλλει και μας ταΐζει με τη σέσουλα. Από την άλλη, να επιδιώκει να περάσει στον κόσμο εντός εξέγερσης, ότι το ζήτημα είναι πως να οργανώσουμε την αγριότητα της ανθρωπιάς μας και όχι απλά να μείνουμε σε αυτή, γιατί αν μείνουμε μόνο στην αγριότητα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να κάνουμε το αίσθημα πολιτική και με βάση αυτό να καταστρώσουμε τη τακτική και τη στρατηγική μας για την ανατροπή, για να φέρουμε τα πάνω κάτω και τους κάτω πάνω. Και αυτό θέλει διάρκεια, θέλει οργάνωση και υπομονή και προ πάντως θέλει συλλογικότητα, η οποία είναι αυτή που μετατρέπει το “εγώ δεν αντέχω” σε “εμείς δεν αντέχουμε”  και άρα δίνει τη δυνατότητα  στον κόσμο, να ενωθεί κάτω από κοινές ανησυχίες και προβλήματα και να διεκδικήσει συλλογικά τη ζωή του πίσω.

Η πιο ιδιαίτερη και αξιοθαύμαστη νότα του Δεκέμβρη για μένα, είναι πως αν ρωτήσεις έναν έναν τους ανθρώπους που συμμετείχαν στην εξέγερση, ο καθένας θα έχει πολλές, πάρα πολλές δικές του νότες, με βάση τα δικά του προσωπικά βιώματα και προσλαμβάνουσες να προσθέσει στη μελωδία. Και αυτό μη το ξεχνάμε ποτέ.

Μικρός επίλογος

Ο Δεκέμβρης για μερικούς είναι ένα πράγμα. Είναι όλα αυτά που δε γυρίζουν πίσω. Μία στιγμή μέσα στο χρόνο, που μετά από αυτή, το ξέρεις, τίποτα δε μπορεί να μείνει ίδιο. Είναι καθήκον σου να μην μείνει ίδιο.

Είναι ένας τάφος με ένα άσπρο φέρετρο. Και μέσα σε αυτό είναι ο Αλέξανδρος νεκρός. Και δε θα γυρίσει ποτέ. Τελεία. Δε θέλει άλλα.

Είναι μία γυναίκα, που θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να μάθει ότι το παιδί της σκοτώθηκε.

Είναι η παιδικότητα μία παρέας παιδιών που χάθηκε για πάντα.

Είναι οι υποσχέσεις που κάποιοι έδωσαν-και άλλοι μπορεί όχι- να πάρουνε εκδίκηση, ο καθένας με τον τρόπο που καταλάβαινε.

Είναι η γενιά μας που γαλουχήθηκε μέσα στις φλόγες της εξέγερσης και έχει πολύ ακόμα περπάτημα σε φλογισμένους και δύσκολους δρόμους, αλλά πρέπει να τους βαδίσει γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.

Γιατί όπως μερικά πράγματα δε γυρίζουν πίσω, έτσι και για εμάς δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Θα το βαδίσουμε το δρόμο και ας είναι μακρύς. Αλλά θα το βαδίσουμε μέχρι το τέλος.

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Έτσι τον λέγανε. Και ήτανε 15.

Όπως θα πυροβολήσουν κι εσένα αύριο...

Κάνω μια αναδημοσίευση από  http://ilesxi.wordpress.com/ ένα κείμενο που γράφτηκε με αφορμή τα γεγονότα στην Μανωλάδα.

"Όπως θα πυροβολήσουν κι εσένα αύριο 

του Γιάννη Κυριακάκη

«Αμάν πια μ’ αυτή τη Μανωλάδα! Μας ζαλίσανε. Αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Στο κάτω – κάτω της γραφής εμείς δεν είμαστε από το Μπαγκλαντές! Ας πούμε κάτι πιο ευχάριστο. Κάτι πιο καθημερινό.»

Το περασμένο καλοκαίρι ένα ζευγάρι πάμπλουτων Ινδών, η Φάρα και ο Σαγκάρ, τέλεσε το γάμο του στη Μύκονο. «Πανάκριβα κοσμήματα, μεταξωτά σάρι, ασήμι, σαμπάνιες, διαμάντια, σεκιούριτι, πριβέ συναυλίες». Ο γάμος κόστισε 1 εκατ. ευρώ. Οι νεόνυμφοι ναύλωσαν τσάρτερ κι έφεραν 500 καλεσμένους από το Ντουμπάι και το Νέο Δελχί. Το γλέντι κράτησε τέσσερις μέρες.

Κανείς δεν ενοχλήθηκε, κανείς δεν τους ενόχλησε, ούτε παραξενεύτηκε για το χρώμα τους και  την εθνικότητά τους. Παρ’ ότι ήταν Ινδοί και μαυριδεροί ήταν παντού ευπρόσδεκτοι.

Λίγες μέρες νωρίτερα τέσσερις συμπατριώτες τους, Ινδοί εργάτες περίμεναν το λεωφορείο στο Σφακάκι Ρεθύμνου, 5:30 το πρωί, για να πάνε στη δουλειά. Εκεί τους επιτέθηκαν νεαροί Ρεθυμνιώτες που τους χτύπησαν και τους μαχαίρωσαν όλους! Γιατί; Μα γιατί ήταν μαυριδεροί, Ινδοί και περίμεναν στη στάση για να πάνε στη δουλειά.

Ο Ναγκίμπ Σαουίρις, Αιγύπτιος μεγιστάνας κι από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο,  μπαινόβγαινε στη χώρα μας ότι ώρα ήθελε, αγόραζε και πουλούσε τη Wind και την Tellas, συναντιόταν με υπουργούς, ήταν παντού ευπρόσδεκτος.

Αιγύπτιος ήταν και ο 25χρονος εργάτης στα Χανιά, που στις 19 Ιούνη 2012 δέχτηκε επίθεση από 4 «λεβεντόπαιδα» που  τον χτύπησαν με σιδερολοστούς, με αποτέλεσμα να χάσει το νεφρό του. Αυτός δεν είχε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μάλλον δεν είχε ούτε κινητό τηλέφωνο. Πήγαινε νύχτα να βρει καρτοτηλέφωνο για να τηλεφωνήσει στην πατρίδα του. Έτσι είναι άμα είσαι εργάτης και  δεν είσαι ο Ναγκίμπ Σαουίρις.

Αν είσαι αλγερινός και σε λένε Τζιμπούρ σε δοξάζει η κερκίδα, σε προσκυνούν όλοι, σε φωνάζουν τρομοκράτη ακόμη κι οι εθνικιστές των συνδέσμων  φιλάθλων δε χαλιούνται. Τι πως είσαι άραβας, μαυριδερός και παλιοχαρακτήρας. Αρκεί που βάζεις γκολ με το τσουβάλι.

Αν όμως είσαι αλγερινός και κουβαλάς τσουβάλια, τότε θα πρέπει να σου βγει η ψυχή να βγάλεις το μεροκάματο, θα τρέμουν τα πόδια σου από την πείνα, θα πρέπει να κρύβεσαι και να ζεις σαν αγρίμι και κανείς δε θα αναρωτηθεί αν είσαι καλό παιδί και συμπατριώτης του Τζιμπούρ.

Αν είσαι ο πρίγκιπας Αχμάντ Αλ Σαγιέντ από το Κατάρ ή ο σεΐχης Χαμάντ Μπιν Χαλίφα Αλ Τάνι από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα σε παρακαλάνε να έρθεις στην Ελλάδα, ν’ αγοράσεις το Ελληνικό, κανένα νησάκι, έστω καμιά ομάδα, κάτι τέλος πάντων. Αράζεις στον Αστέρα Βουλιαγμένης, συναντιέσαι με υπουργούς και τον πρωθυπουργό  και απ’ όπου περνάς με τη θωρακισμένη λιμουζίνα σου  κλείνουν όλοι οι δρόμοι. Κανείς δε θυμάται ότι είσαι μουσουλμάνος.

Αν όμως είσαι πακιστανός εργάτης  και πας με το ποδηλατάκι σου στη δουλειά, δεν κλείνουν οι δρόμοι. Αν εσύ κλείσεις το δρόμο σε κανένα ψευτοπατριώτη,  θα σε σφάξει σαν  αρνί, σαν τον 27χρονο Σαχζάτ  Λουκμάν που έσφαξαν στην Καλλιθέα δυο χρυσαυγίτες δολοφόνοι. Και τότε θα βρεθούν κάποια «άνθρωποι» να πούνε «και τι έγινε, ένας μουσουλμάνος λιγότερος».

Έτσι γίνεται κι αλλού.

Αν είσαι από το Μαρόκο και σε λένε Ρούμπι, κάνεις μπούνγκα – μπούνγκα και ανοίγει ακόμη και η πόρτα του Ιταλού Πρωθυπουργού, εισπράττεις 47.000 ευρώ την εβδομάδα κι ας μην έχεις χαρτιά κι ας είσαι ανήλικη και λαθραία στη χώρα.

Αν είσαι από το Μαρόκο και δουλεύεις καθαρίστρια, λαντζιέρα ή οπουδήποτε αλλού και βγάζεις το ψωμί σου με τον ιδρώτα σου, δε θα βγάλεις 47.000 ευρώ  κι ο Αλλάχ ο ίδιος να κατεβεί στη γη.

Έτσι είναι ο κόσμος μας.

Για την ακρίβεια οι κόσμοι μας. Δυο κόσμοι διαφορετικοί, αντίθετοι, βαθιά χωρισμένοι.

Υπάρχουν και ζουν στην Αθήνα Αιγύπτιοι, Παλαιστίνιοι, Πακιστανοί, Άραβες μεγαλοεπενδυτές, μεγαλέμποροι, επιχειρηματίες. Μένουν σε επαύλεις στα ΒΠ, έχουν ιδιωτικές φρουρές, στέλνουν τα παιδιά τους σε καλά ιδιωτικά σχολεία, πάνε διακοπές στη Μύκονο, ζουν και συναναστρέφονται με πλούσιους Έλληνες και Ευρωπαίους, είναι παντού ευπρόσδεκτοι.

Οι άλλοι, οι Αφγανοί που βομβαρδίστηκαν τα χωριά τους από το ΝΑΤΟ, οι Παλαιστίνιοι που εκδιώχθηκαν από το Ισραηλινό στρατό, οι Ιρακινοί που ξεσπιτώθηκαν από τους Αμερικάνους, οι Σύριοι και οι Λίβυοι που η «πολιτισμένη δύση» τους οδήγησε στον εμφύλιο, έρχονται εδώ, πιο φτωχοί από εμάς τους φτωχούς, πιο δυστυχισμένοι από εμάς τους δυστυχισμένους και μοιραζόμαστε τη φτώχεια μας.

Οι πατριδέμποροι της Χρυσής Αυγής δε θα τα βάλλουν με τους πρώτους. Αυτοί βλέπεις είναι επιχειρηματίες, επενδυτές κι η μαγκιά εξαντλείται στους κακομοίρηδες. Με τους ισχυρούς τα πράγματα είναι ζόρικα. Μ’ αυτούς ας τα βάλουν τα κορόιδα οι αριστεροί.

Τους μετανάστες τους «έφερε» το κεφάλαιο για να ρίξει τα μεροκάματα, να εξαρθρώσει τις εργασιακές σχέσεις, να ξηλώσει  καταχτήσεις, να «χορτάσει» κέρδη, να κάνει τους Ολυμπιακούς αγώνες, να χτίσει την ισχυρή Ελλάδα.

Δούλεψαν και δουλεύουν σα σκλάβοι, ανασφάλιστοι, απλήρωτοι συχνά, κυνηγημένοι, παράνομοι. Η παρανομία υπήρξε επιλογή του ελληνικού κράτους, επιλογή διάσωσης του κεφαλαίου, εξόντωσης της εργατικής τάξης, κήρυξης εμφυλίου πολέμου στο εσωτερικό της.

Όσο για τη Μανωλάδα ας αφήσουν κατά μέρος τα περί ρατσιστικού εγκλήματος. Γιατί ρατσιστικό έγκλημα παρακαλώ; Μήπως τους πυροβόλησαν επειδή ήταν από το Μπαγκλαντές; Μήπως επειδή ήταν μαυριδεροί; Μήπως επειδή μιλούσαν τη γλώσσα τους; Μήπως επειδή τελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα; Τίποτα από όλα αυτά.

Όλα ήταν ανεκτά όσο δε μιλούσαν. Δούλευαν απλήρωτοι και ζούσαν μέσα σε θερμοκήπια. Τους πυροβόλησαν μόλις ζήτησαν τα λεφτά τους. Όπως θα πυροβολούσαν κι εσένα κι ας είσαι ομοεθνής τους. Τους πυροβόλησαν όταν αντέδρασαν στην άφιξη απεργοσπαστών, που ήταν ομοεθνείς τους!

Όπως θα πυροβολήσουν κι εσένα αύριο κι ας μην είσαι από το Μπαγκλαντές.

Γιατί το έγκλημα ήταν ταξικό. Γιατί είναι έγκλημα διαρκείας κι ας μην πέφτουν σφαίρες κάθε μέρα.

Γιατί οι εργάτες της Μανωλάδας είναι αδέλφια μας όχι γιατί είναι ξένοι αλλά γιατί είναι εργάτες και φτωχοί. Όπως κι εμείς άλλωστε! Κι ας ζούμε προς το παρόν λίγο καλύτερα απ’ αυτούς. Τα ίδια όπλα μας σημαδεύουν όλους μας.

Υ.Γ. «Συγκλόνισε» το πανελλήνιο η … αποκάλυψη του συναδέλφου των επιστατών, που δουλεύει ως δημοσιογράφος στο ΣΚΑΙ, ότι οι εργάτες που μαζεύουν τις φράουλες δεν πλένουν τα χέρια τους αφού ουρήσουν κι εμείς τρώμε λερωμένες φράουλες. Αίσχος! Προτείνω να σταλεί, αυτός και μερικοί ακόμη συνάδελφοί του, στα φραουλοχώραφα της  Μανωλάδας για  να τους την …τινάζουν αφού ουρήσουν. Έτσι  και η παραγωγικότητα δε θα  πέφτει και με καθαρά χέρια θα συλλέγονται οι φράουλες. Τουλάχιστον θα κάνουν κάτι πιο τίμιο απ’ αυτό που κάνουν σήμερα."

Για μένα και για σένα..

Η πρώτη ανάρτηση της νέας χρονιάς είναι γεγονός! Ας αρχίσω, λοιπόν, με τα τυπικά και απλά. Καλή Χρονιά σε Όλους!Το 2013 να είναι δυναμικό και με ευχάριστες αλλαγές! Και ας προχωρήσω ...

Σήμερα, καθώς έκανα για ακόμα μια φορά εργασία για το τραπεζικό σύστημα είπα να κάνω ένα διάλειμμα και να περιηγηθώ σε άλλες σελίδες και blogs. Ανοίγοντας το "left" έπεσα πάνω σε ενα κείμενο που από την πρώτη σειρά του ως και την τελευταία του τελεία ένιωσα ότι αποτελούσε μια σύνοψη όλων όσων νιώθω και βιώνω τον τελευταίο καιρό.

Δεν ξέρω πραγματικά από που να ξεκινήσω. Από την εξεταστική που λιώνω στο διάβασμα για ένα πτυχίο που δεν έχω πια ιδέα που ακριβώς θα με οδηγήσει? Για το ταξίδι στην Ξάνθη που θέλω να κάνω για να δω το Μαράκι και την υπόλοιπη γνωστή παρέα... αλλά τα 50 ευρώ του εισιτηρίου δεν υπάρχουν πια στο πορτοφόλι μου? Από τους φίλους που πια τα λέμε μόνο μέσω skype γιατί η ζωή τους είναι σε άλλη χωρά, μιας και σε αυτή δουλειά δεν υπάρχει? Για τις συζητήσεις με την φίλη μου  και συνάδελφο Βίκυ, που ψάχνει δυο χρόνια τώρα δουλειά  Από εκείνο το μεταπτυχιακό στην Αθήνα που ονειρευόμουν από το 1ο Έτος αλλά ...? Ή από εκείνες τις σκέψεις που κάνω πια τα βράδια (που δεν βγαίνω γιατί πρέπει να κάνουμε και οικονομία ) για το που θα είμαι του χρόνου και αντί να με φαντάζομαι σε άλλη πόλη να σπουδάζω κάτι που θα με κεντρίζει πραγματικά, να δουλεύω και να διασκεδάζω, με βλέπω να γυρνάω στο παιδικό μου δωμάτιο και να περιφέρομαι άσκοπα στους δρόμους του Βόλου... Για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμα που πιστεύω πως απλά νιώθετε και εσείς αποφάσισα να σας το παραθέσω:

"

Είναι πολλά πια τα "γαμώτο"...

Ημερομηνία: 05/01/2013

Της   Εύας Μάντζαρη

Αρχικά είναι εκείνο το γαμώτο της εξεταστικής. Πέντε, έξι, εφτά ώρες διαβάσματος πάνω από ένα βιβλίο πάντα με τη σκέψη: ”Ε για να πάρω το πτυχίο! - Και να το πάρω τι; Δουλειά;”. Και συνεχίζεις το διάβασμα ξεφυσώντας..

Είναι και εκείνο το “γαμώτο” που αρχίζεις και χρησιμοποιείς τις λέξεις “ φασίστες”, “Χρυσή Αυγή” κλπ καθημερινά. Και είναι “γαμώτο” γιατί έχουν γίνει βάναυση καθημερινότητα αυτές οι λέξεις.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που οι άστεγοι στους δρόμους και τα πρεζάκια αυξάνονται σαν μανιτάρια. Και είναι “γαμώτο” γιατι ξέρεις ποιοι φταίνε γι'αυτό και πώς καταστρέφουν έτσι απλά ζωές.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που μετά από κάθε πορεία μπαίνεις στο site της αστυνομίας να δεις αν στις φωτογραφίες των συλληφθέντων είναι κάποιος γνωστός σου. Και φαντάσου μετά τι “γαμώτο” που είναι, όταν θα δεις κάποιον γνωστό σου.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που άλλοι γνωστοί σου και φίλοι είναι μακρυά. Μπορεί να είναι στη Θεσσαλονίκη, μπορεί και στις Βρυξέλλες. Αλλά είναι “γαμώτο” να τους υπόσχεσαι κάθε φορά πως θα πας να τους δεις και από μέσα σου ξέρεις πως λες ψέμματα, γιατί το εισιτήριο κοστίζει όσο και το ρεύμα του μήνα. Στην καλύτερη! Γι'αυτό τους βλέπεις με pixel στην οθόνη του υπολογιστή, έτσι ώστε να μη φαίνονται και τα δάκρυα.

Είναι εκείνο το πιο μεγάλο “γαμώτο” που πια δεν έχεις όνειρα για το πως θα είναι η ζωή σου, γιατί πάντα καταλήγεις να λες πως αυτά είναι μαλακίες.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που όσο “ ανεξάρτητα” και αν είναι μακρυά από τους γονείς, άλλο τόσο άσχημα είναι μακρυά από το σπίτι και μακρυά από το κάπως πιο γεμάτο ψυγείο και μια ζεστή αγκαλιά.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που στις παραλίες που πας για μπάνιο τα καλοκαίρια βρίσκεις τώρα τρύπια σωσίβια, σκισμένα χαρτιά και βρεγμένα παιδικά παπούτσια.

Τέλος είναι και το άλλο το “γαμώτο”. Πως με τόσα “γαμώτο” και μαυρίλα, άντε μετά να πιάσεις χαλαρή κουβέντα με έναν όμορφο τύπο σε ένα μπαρ, -που τι μπαρ και μαλακίες;- σε κάποια πορεία θα τον γνωρίσεις στην καλύτερη κάπου ανάμεσα σε καδρόνια, μπάτσους και καπνούς. Γιατί μέσα σε όλα αυτά, είναι πάντα και το “γαμώτο” του έρωτα.

Και να δεις και πόσα ακόμα είναι...

Αλλά επειδή έχω όλα αυτά τα “γαμώτο”, ξέρω πως είναι ώρα να τα γυρίζω πίσω σε αυτούς που μου τα δώσανε χαρτζιλίκι. Και σκεφτείτε πως αυτά τα “γαμώτο” δεν είναι μόνο τα δικά μου, αλλά τα μοιράζεται μια ολόκληρη γενιά και τώρα που θα σας τα γυρίσουμε πίσω θα τρέχετε και δε θα φτάνετε!

Πίσω και σας φάγαμε... γαμώτο! "

Τουλάχιστον, μας έμεινε ο κούκλος από την πορεία...

Πηγή: http://www.left.gr

ΑΚΟΥΤΕΕΕ;

Ήταν μια διαμαρτυρία για το χαράτσι της ΔΕΗ την Παρασκευή 17/2 το πρωί στο Ηράκλειο στην Κρήτη. Ήταν άνθρωποι μαζεμένοι. Η ΝΕΤ έκανε σύνδεση. Είπαν επιχειρήματα, απόψεις σωστές, λογικές από αυτά που έχουμε ακούσει κι άλλες φορές. Κάποια γυναίκα όμως ήθελε να μιλήσει, να πει κάτι. Από αυτούς που ποτέ δεν είχαν φωνή πουθενά. Ήθελε να τα πει, επέμενε και τελικά της δώσανε το μικρόφωνο. Ήτανε πια στον αέρα. «Προσεκτικά» ακούστηκε να λέει ο Αρβανίτης. Κι εκείνη άρχισε να μιλάει… και να ραγίζει κόσμο…



http://giorgossarris.blogspot.com/2012/02/172.html

Ποιες φράσεις καταργούνται λόγω μνημονίου

1. Καταργείται η φράση αγανακτισμένου γείτονα “Θα κάνετε ησυχία να κοιμηθούμε, δουλεύουμε αύριο” (σιγά να μην δουλεύετε από αύριο).

2. Κατά συνέπεια καταργείται και η συνώνυμη έκφραση “Τελειώνετε κυρία μου, έχουμε και δουλειές” (δεν έχετε είπαμε).

3. Μη ορθή θεωρείται επίσης και η έκφραση “Μια δουλειά σε βάλαμε να κάνεις” (Μία; χαχαχαχα…….!!!).

4. Καταργείται πλέον το σύνθημα “Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” (Βρες εσύ πελάτη και μετά δώσε του και δίκιο).

5. Καταργείται από τα σχολεία το μάθημα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού (εκτός και αν το διατηρήσουμε, έτσι ρε παιδί μου, για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις).

6. Πλέον από το Δημοτικό, η δημιουργία προτάσεων θα αξιολογείται μόνο ως προς την ορθογραφία και τη γραμματική. (η σύνταξη είναι πλέον ανύπαρκτος όρος).

7. Η φράση “εθελοντική εργασία” θεωρείτε πλέον πλεονασμός. Ο όρος “εργασία” από μόνος του, αρκεί για να αποδώσει το ίδιο νόημα.

8. Τέλος, έπειτα και από σύμφωνη γνώμη της Εταιρίας Προστασίας του Παιδιού και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, στην κατηγορία της Κακοποίησης Ανηλίκου συμπεριλαμβάνεται και η ερώτηση προς μικρά παιδιά “Εσύ, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”

Από τον Ασημώνη

Διάβαζαν, αλλά τα ωράρια των φαρμακείων

Άλλο ένα πολύ καλό κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη στο κουτί της Πανδώρας, που εξηγεί πως η χώρα θα πάει αδιάβαστη!

"Ο Χριστόδουλος λοιπόν διάβαζε, ο Χρυσοχοΐδης δεν διάβαζε, ο Γιώργος δυσκολευόταν να διαβάσει και οι υπόλοιποι είναι για διάβασμα. Πώς να μην πάει η χώρα αδιάβαστη; Πώς να κρίνεις αλήθεια ένα σύστημα με πολιτικές ιδέες και πολιτικά πρόσωπα το οποίο δεν έχει πια καμιά επαφή με την πραγματικότητα γύρω του αν όχι με την ειρωνεία;

Δύο Έλληνες βουλευτές (Κατσέλη, Χρυσοχοΐδης) δήλωσαν πως δεν διάβασαν το μνημόνιο που ψήφισαν. Όχι έναν νόμο της σειράς, αλλά αυτόν που κρίνει το μέλλον της χώρας. Ο κύριος Χρυσοχοΐδης τόλμησε να πει πως ήταν απασχολημένος με την πάταξη του εγκλήματος, θεωρώντας ίσως πως αυτό θα πιστωθεί και θετικά μια και ζούμε τον καιρό της εγκληματικότητας και του φόβου.

Δεν είναι βέβαια μόνο ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, αλλά αυτός το είπε. Και δεν μπορεί να του αναγνωριστεί καμιά ειλικρίνεια μεγαλύτερη από την ψηφοθηρική σκοπιμότητα που απλώς γύρισε μπούμερανγκ.

Την ίδια μέρα στο ΠΑΣΟΚ, δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής ανταρσία. Πενήντα βουλευτές δεν ψήφισαν άρθρα του πολυνομοσχεδίου. Στη Βουλή περνάνε ειδικά το τελευταίο διάστημα νομοσχέδια που νομοθετούν την διαφθορά. Απελευθερώνουν εγκληματίες του λευκού κολάρου, χαρίζουν σε ημέτερους, νομιμοποιούν παρανομίες μεγαλόσχημων και άλλα πολλά. Οι βουλευτές, δεν αντέδρασαν σε κανένα από αυτά. Ίσως να μην τα διάβασαν όπως ο συνάδελφός τους. Διάβασαν όμως με μεγάλη προσοχή τα ωράρια λειτουργίας των φαρμακείων και αποφάσισαν, πως δεν πρέπει να απελευθερωθεί το ωράριο των φαρμακείων. Αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας που αποφάσισαν να το αντιμετωπίσουν με μια πρωτοφανή ανταρσία, την οποία βέβαια δεν θεώρησαν αναγκαία ούτε στην ψήφιση του μνημονίου. Η συναλλαγή σε όλο της το μεγαλείο στο όνομα των ψήφων. Οι φαρμακοποιοί θα διατηρήσουν τα ψηλά γράμματα των ωραρίων και θα γράψουν με μεγάλα τα ονόματα των ευεργετών. Το ίδιο και οι δικηγόροι και οι υπηρετούντες σε άχρηστους οργανισμούς του Δημοσίου που δεν θα ενοποιηθούν τελικώς.

Την ίδια ώρα το πολιτικό σύστημα μιλάει και μέσω των ηγετών του. Ο Παπανδρέου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Κόστα Ρίκα, από το βήμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έκανε την επαναστατική τοποθέτηση πως η Ευρώπη δεν ανήκει στις συντηρητικές δυνάμεις. Προφανώς σε αυτές δεν συγκαταλέγει το ΔΝΤ, τις γαλλογερμανικές Τράπεζες, τη σύμβουλο Lazard, την Goldman Sachs και όλο τον συρφετό στον οποίο ο ίδιος άπλωσε χέρι και εγκατέστησε στην Ελλάδα. Στο μυαλό του Παπανδρέου, ο ίδιος ανήκει στις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Ή όπως θα το έλεγε η γιαγιά μου «βάζει και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Ας ζητήσει από τους συμβούλους του να του πουν πόσα εισέπραξε το κράτος που κυβερνούσε, από τα 1.000 άτομα που διαθέτουν το 60% του πλούτου στην Ελλάδα και αν τόλμησε να ελέγξει ακόμη και τους εκατομμυριούχους βουλευτές του.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ταυτόχρονα σχεδόν με τον Γ. Παπανδρέου έδωσε μια συνέντευξη σε ρωσικό κανάλι από το οποίο ρωτήθηκε τι λέει για το Βατοπέδι. Ο Σαμαράς λοιπόν απάντησε πως δύο ανακριτικές επιτροπές στη Βουλή έκαναν έρευνα αλλά δεν βρήκαν τίποτα μεμπτό για τους βουλευτές του και τους αθώωσαν. Ο άνθρωπος που θέλει να γίνει πρωθυπουργός, όχι μόνο καλύπτει ένα σκάνδαλο της προηγούμενης ηγεσίας του κόμματός του, αλλά λέει και ψέματα. Οι ανακριτικές επιτροπές και η ανακρίτρια βρήκαν τρεις υπουργούς από το κόμμα του να έχουν δράσει παράνομα. Δεν τους αθώωσαν. Απλώς τα αδικήματά τους είχαν παραγραφεί με τον νόμο του Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών και το κλείσιμο της Βουλής από τον Καραμανλή. Αθώωσαν μόνο τους υπουργούς που κατηγορήθηκαν για ξέπλυμα μαύρου χρήματος στο Βατοπέδι. Όχι λοιπόν αυτούς που κατηγορήθηκαν για το σκάνδαλο.

Αυτοί είναι οι λόγοι που θα πάμε αδιάβαστοι. Γιατί το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, σάπιο, ψεύδεται και αυτοαμνηστεύεται. Το αν είναι μελετηρό ή όχι, έχει μικρή σημασία. Έτσι κι αλλιώς πάντα τους ίδιους εξυπηρετεί."

Γιατί τα trash parties είναι τόσο της μόδας τελευταία;

Το παρακάτω κείμενο είναι από το  "www.cosmo.gr " και πλησιάζει πάρα πολύ την άποψη μου για τέτοιου είδους πάρτι. Πάρτι, που ΝΑΙ  το ομολογώ λατρεύω να πηγαίνω, να χορεύω και τελικά σχεδόν πάντα να περνάω τέλεια. Γιατί αν το πάρτι δεν έχει λίγο Μπίγαλη και δεν ακούσεις και λιγάκι Καρρά είναι μισό πάρτι.... Άλλωστε όλα τα πάρτι που γίνεται χαμός και πανικός στο Πανεπιστήμιο είναι αυτά που υπόσχονται και τελικά βάζουν όλα ...τα είδη μουσικής! 

Το κείμενο, λοιπόν...

Θυμάμαι τα προπέρσινα (ή τα παρα-προπέρσινα μήπως;) Χριστούγεννα ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε πάρτι των Trashformers. Μουσικά δύσπιστος σε genre αναμοχλεύσεις και μουσικούς αχταρμάδες, είχα τσεκάρει ήδη την κοντινότερη πιάτσα ταξί για τυχόν εσπευσμένη απόδραση. Δεν χρειάστηκε. Όχι ότι μου ήταν πολύ εύκολο να ακούσω 4 φορές Σάκη το ίδιο βράδυ ούτε 4 φορές κλιμακούμενες βερσιόν από τις στριγγλιές των κοριτσιών. Έμεινα γιατί είχε πλάκα να ακούς Ρουβά μετά το theme του Beverly Hills και γιατί οι djs λατρεύονταν από το κοινό περισσότερο κι από τον ίδιο τον Σάκη. Οι Trashformers έχουν άλλωστε το κοινό τους.

Τα trash parties δεν είναι και 100% trash. Δεν πηγαίνει το μπαλάκι από τον Φλωρινιώτη στον Τζον Τίκη κι από κει στα Παρατράγουδα της Πάνια. Στο σετ, θα ακούσεις και κομματάρες (πολλές) και παρωδίες και ρεμίξ και μπλιμπλίκια και, σίγουρα, όλο και κάτι που δεν θα περίμενες να ακούσεις ποτέ. Ούτε επίσης πρόκειται για κάτι που ανακαλύψαμε χθες.

Απλά, το 2012, έχουν γίνει πλέον το απόλυτο must. Είτε πίσω από τα decks είναι η Ινώ Μέη και ο Ηλίας Φραγκούλης, είτε ο dj Ανάπηρος, είτε οι Trashformers, είτε εσχάτως κάτι τυχαίοι τύποι (βλ. Last Page), που άλλοτε συνήθιζαν να κάνουν strictly "σοβαρά" dj sets.

Για να καταλάβεις, το πιο must πρωτοχρονιάτικο πάρτι της Αθήνας ήταν το Trasathon, είχε τσιμπημένη είσοδο (τιμή σε επίπεδα live γνωστής εισαγόμενης μπάντας) και ουρά απ' εξω ακόμα και πολύ μετά το ξημέρωμα. Προς τι, όμως, η χλαπαταγή; Γιατί τα trash parties είναι ο ευκολότερος τρόπος σήμερα για να γεμίσει ένα όχι mainstream club;

Γιατί "αυτοί που ακούνε τα πάντα" δεν είναι λίγοι. Και τώρα δικαιώνονται

Το ακατάσχετο downloading της τελευταίας δεκαετίας είχε δύο σημαντικές και αντίθετα ρέπουσες παρενέργειες. Από τη μία, διεύρυνε απεριόριστα τις μουσικές γνώσεις (παραστάσεις) των μουσικόφιλων κάθε είδους. Από την άλλη, εγκλώβισε τους ίδιους σε ένα (άντε 2-3) συγκεκριμένο είδος, στο οποίο εμβάθυνε μέχρι εξευτελισμού, μένοντας όμως ολοένα και πιο μακριά από διαφορετικά μουσικά ακούσματα. Αυτή η καταπίεση της υπερβολικής εξειδίκευσης βάραινε μέχρι τώρα τους απλούς, κανονικούς ανθρώπους που όταν τους ρωτούσες τι μουσική ακούνε, σου απαντούσαν "απ' όλα" (κι εσύ μόνο που δεν τους έβριζες).

Επειδή το "απ' όλα" πολλές φορές δεν φανερώνει έλλειψη μουσικής παιδείας, αλλά (έλλειψη) κόμπλεξ, οι πρώτοι που δικαιούνται να δηλώνουν φαν των dj sets αυτής της λογικής είναι αυτοί που ακούνε τα πάντα. Και ναι, δικαιούνται να πλησιάσουν τον μεταλά που χτυπιέται στο S.A.G.A.P.O. του Ρακιντζή και να τον ρωτήσουν. "Φιλαράκι, την παλεύεις";

Γιατί έχει γέλιο

Για μερικούς άπειρο, για άλλους σκέτο. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές. Είναι εξαιρετικά απίθανο πάντως να δεις περισσότερες χαμογελαστές φάτσες ή παρέες σε οποιοδήποτε εξειδικευμένο μουσικό πάρτι. Εκτός αν πρόκειται για tribute βραδιά στον Ricky Gervais με brit μουσική και προβολή των καλύτερων στιγμών του. Αν και τελευταία, μας τα χάλασε.

Γιατί ξυπνάνε μέσα σου αυτές οι άτιμες οι 90s αναμνήσεις

Και το ξέρεις, οι αναμνήσεις σου από τη δεκαετία του ξένου MTV, των "Απαράδεκτων" και του απόγειου του Μανώλη Μαυρομμάτη δεν είναι σαν τις άλλες. Έχουν από ένα μικρό κομμάτι σου μέσα τους. Και με Κώστα Μπίγαλη, Nirvana και το theme του "Ρετιρέ" στα ηχεία, ο dj στοχεύει απευθείας στο θυμικό σου. Και βρίσκει κέντρο.

Γιατί βάζεις στοίχημα ότι θα μπορούσες να παίξεις κι εσύ τέτοια μουσική

Ισχύει. Τέρμα πια στις μελαγχολικές νύχτες που γυρίζεις σπίτι σου από ένα πάρτι και αναλογιζόμενος τι δουλειές δεν θα έκανες ποτέ στη ζωή σου για να σε πάρει πιο εύκολα ο ύπνος, αυτό του dj έσκαγε πρώτο στο μυαλό σου.

Γιατί η φάση θυμίζει σχολικό πάρτι

Και ναι, έχεις την αίσθηση ότι, αν πας να μιλήσεις στο κορίτσι που "αγαπάς", η βραδιά αποκλείεται να μην έχει αίσιο τέλος. Ή έστω μια bittersweet εξέλιξη. Να έχεις βρε αδερφέ να συζητάς κάτι και με τους κολλητούς σου την Κυριακή.

Γιατί αυτό μπορεί να κάνει η μουσική

Να φέρει δηλαδή τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους κοντά. (Καμία σχέση με το ποδόσφαιρο). Όσο για τους φανατικούς του ενός, δύο, τριών ειδών μουσικής που θα σπεύσουν να κράξουν τα trash parties, αυτήν τη λογική και το συντάκτη αυτού του άρθρου, να τους υπενθυμίσω με ευγένεια ότι κάνουμε λόγο για απλά πάρτι και όχι για κατακερματισμό της μουσικής.

Φυσικά και δεν είναι πολύ σύνηθες να ακούει κανείς στο αυτοκίνητό του ένα cd που ξεκινάει με Δάκη και τελειώνει με System of a Down (τρελό respect σε όποιον το κάνει), ούτε συνιστώ (αλίμονο) ότι τα ελαφρολαϊκά είναι ίδιας ποιότητας μουσική με την progressive διάνοια των Dream Theater. Αλλά ένα πάρτι είναι ρε συ. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις και τη δισκοθήκη σου. Έχεις 364 άλλες ημέρες να εντρυφήσεις κι άλλο στο νορβηγικό black metal και στη μουσική παραγωγή του Bristol.

Τι θα έχει;

Από almiro-fistiki

Καλή χρονιά

Μου άρεσε και το έκλεψα από τον Ασημώνη!

Σε

όσους

τους αρέσει ο

ύπνος, αλλά ξυπνούν

πάντα με καλή διάθεση,

όσους χαιρετούν ακόμη με ένα φιλί,

όσους δουλεύουν πολύ, αλλά δεν ξεχνούν

το νόημα της ζωής, όσους κολλάνε στην κίνηση

και βρίσκουν ευκαιρία να τηλεφωνήσουν σε φίλους,

όσους κλείνουν την τηλεόραση για να πουν δυο κουβεντούλες, όσους

είναι ευτυχισμένοι ακόμη και όταν καταφέρνουν τα μισά, όσους τραγουδούν

 δυνατά κι ας μην έχουν καλή φωνή, όσους τα βλέπουν μαύρα μόνο όταν είναι σκοτάδι,

όσους έχουν τον ενθουσιασμό ενός παιδιού και την ωριμότητα ενός μεγάλου,

όσους έχουν καταλάβει ότι δεν αγοράζονται όλα με το χρήμα, όσους δεν

περιμένουν τα Χριστούγεννα

για

να

γίνουν

καλύτεροι

άνθρωποι,

αλλά προσπαθούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!

ΟΛΟΨΥΧΑ…

Καλή Χρονιά με υγεία και χαρά!

Η κρίση βαθαίνει

Η Ελληνική κοινωνία κάθε μέρα που περνάει μπαίνει όλο και πιο βαθιά σε μια πρωτόγνωρη οικονομική κρίση. Οι συνέπειες είναι τραγικές για τους πολίτες. Δεν αναφέρομαι μόνο στην προφανή οικονομική διάσταση των συνεπειών – τραγική και αδιέξοδη για μερικούς σήμερα και για τους περισσότερους αύριο. Αναφέρομαι στην κοινωνική και ψυχολογική, που κατά τη γνώμη μου έχουν υποτιμηθεί. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε μετά από καιρό τα αποτελέσματα μιας έρευνας που θα κατέγραφε την εξέλιξη ασθενειών στο πληθυσμό, την συχνότητα εμφάνισης ψυχολογικών προβλημάτων κοκ.

Όσο περνάει ο καιρός τόσο και πιο έντονα αποτυπώνεται στη συνείδηση του κόσμου η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, όλου το πολιτικού φάσματος. Γεγονός που μειώνει τη πιθανότητα να προκύψει κάτι ελπιδοφόρο από τη κορυφή της πολιτικής πυραμίδας. Οι ταγμένοι να υπερασπίζουν τα συμφέροντα των πολιτών που τους ανέδειξαν, εξακολουθούν να βάζουν πάνω από το κοινό καλό, τα συμφέροντα του στενού περιβάλλοντος τους, όχι σπάνια του οικογενειακού. Πρώτιστο μέλημα τους είναι η κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας, ακόμη κι αν άρχουν μιας κατεστραμμένης πολιτείας. Η αντίστοιχη ανεύθυνη συμπεριφορά ηγετικών πολιτικών ομάδων στην ιστορία, παραπέμπει σε περιόδους βαθειάς παρακμής.

Δεν προτίθεμαι στο σημερινό σημείωμα να προτείνω πολιτικές λύσεις ή να κηρύξω την επανάσταση κατά του πολιτικού κατεστημένου. Αν συνεχιστεί η αδιέξοδη πολιτική, η ανάφλεξη θα έρθει γρήγορα και ανεξέλεγκτα. Θα ήθελα να επισημάνω την δυνατότητα προσωπικής αντίδρασης σε ένα καταθλιπτικό περιβάλλον. Είναι ειρωνικό και οξύμωρο αλλά δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να προκύψει κάτι θετικό. Η απελπισία που συνοδεύει τη κρίση θα οδηγήσει στη σύσφιξη προσωπικών σχέσεων. Η κουλτούρα της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, που ήταν χαρακτηριστικό των κοινωνιών που κατοίκησαν αυτό το τόπο τα τελευταία 3000 χρόνια, θα αναδυθεί εκ νέου κάτω από την αναγκαιότητα της επιβίωσης. Όλα αυτά υποβαθμίστηκαν και νέκρωσαν με την επίδραση του ατομοκεντρισμού και του ωφελιμισμού. Των κυρίαρχων δηλαδή ιδεολογικών δογμάτων που επικράτησαν στη πρόσφατη ιστορία και διαμόρφωσαν το πολιτικοοικονομικό σύστημα που σήμερα δεσπόζει και που με τις αλλεπάλληλες κρίσεις του δείχνει τα όρια του. Είναι στοιχειώδες να αναζητήσουμε κάθε είδους αισιόδοξα μηνύματα γύρω μας.

Τάσος Σούντρης
Δημοσιευμένο στα Αρκαδικά Νέα

Συνέντευξη με τον Άσιμο

Το παρακάτω κείμενο το πήρα από το TVXS και είναι η υποθετική συνέντευξη που θα μπορούσε να δώσει ο Άσιμος αν ζούσε σήμερα, απατώντας με στίχους από τα τραγούδια του. Μου φάνηκε ενδιαφέρον κι έξυπνο, γι αυτό το αναδημοσιεύω αν και είναι αρκετά μεγάλο.

Υ.Γ.: Πόσο επίκαιρος είναι. Αυτά που έγραφε τότε, βρίσκουν θέση και στο σήμερα.

"Οι υποτιθέμενες απαντήσεις του Νικόλα Άσιμου είναι φράσεις από τα τραγούδια του. Την ιδέα της συνέντευξης ο Κώστας Ντάρας την... εμπνεύστηκε από το θέμα "Τι πρέπει να κάνουμε" της Κρυσταλίας Πατούλη για το tvxs.gr, όπου επικοινώνησε και πρότεινε πρόσωπα για συμμετοχή, όπως και άλλοι αναγνώστες.
Ο Κώστας Ντάρας ζει και εργάζεται στη Γαλλία ως Πολιτισμολόγος - Παιδαγωγός Ανθρώπων με Ειδικές Ανάγκες

Καλησπέρα Νικόλα, είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα πολύ να σε βρω, ούτε στον Παράδεισο απαντούσες ούτε στην κόλαση...

Ο παράδεισος εμένα δε με θέλει πια και στη κόλαση σαν πήγα πάθανε ζημιά, κουβαλάω τους αιώνες κι όλους σας ξανά. Δεν θέλω άνθρωπο να δω, aller-retour ζωής ταξίδια θανάτου, άγγελος είμαι του κόσμου, την έχω κάνει τη ζημιά. Συμβόλαιο δεν έχω πια με τη ζωή ετούτη.

Να με συγχωράς πάντως για το θράσος μου να χρησιμοποιήσω, έτσι αυθαίρετα, τα στιχάκια σου για να απαντήσουν στις ερωτήσεις που θα σου θέσω σε τούτη τη φανταστική συνέντευξη.

Είναι αυτο-δύναμη και αδυναμία μου κι έγινε πια ύπαρξη με την πάροδο του πόνου η ανυπαρξία μου. Δε μου 'χει μείνει φωνή, δε μου 'χει μείνει λαλιά και μου χρειάζεται καινούργια καρδιά. Μετενσαρκώνομαι σε δάδα κι έλαμψα στο πουθενά. Έπιασα και το δρεπάνι και ο Χάρος τάχει κάνει.

Όσο ζούσες αγωνιζόσουν να αλλάξεις τα πράγματα γύρω σου. Με τον τρόπο σου και με τα μέσα που διέθετες. Νομίζεις πως κατάφερες κάτι; Βλέπεις κάποια δικαιώση για αυτόν σου τον αγώνα;

Το χαμένο μου αγώνα, τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'. Δεν αποκαρδιώθηκα, και νεκρός θα πολεμάω δεν είμαι ραγιάς εγώ, δεν υπήρξα κατεργάρης, δεν είμαι κουραμπιές. Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Αλήτη μ' ανεβάζανε, φρικιό με κατεβάζαν, Υπήρξα αλήτης και χίπυς και ο τρομοκράτης ο πρώην, ο πιο φοβερός καραγκιόζης των δρόμων και έγκλειστος ψυχιατρείων μα έγινα τώρα καλός!. Στον πόνο, πείνα, δίψα και στο χρόνο άντεξα χωρίς βοηθό. Απ' το πολύ που με βασάνισα έπαθα ανοσία. Στις κακουχίες γυμνώθηκα και στο κορμί μου σας χώρεσα, τα κρίματά σας συγχώρεσα. Έμαθα αμαρτίες ν' αφαιρώ των ανθρώπων που δεν ξέρουν πως επέζησα εγώ. Αντίς να φτιάξουνε σε μένα εκκλησίες, να με λατρέψουν σαν συμπέρασμα γυμνό, χωρίς θεόλογα και παπαδοπορδίες, παν και τις φτιάχνουνε στον ίδιο το θεό.

Αυτό που λες είναι αλήθεια, οι εκκλησίες πληθαίνουν ενώ τα σχολεία και οι βιβλιοθήκες λιγοστεύουν. Όπως θα ξέρεις ίσως, η Ελλάδα περνάει μεγάλη κρίση. Η κατάσταση, απ' ότι φαίνεται, φτάνει στο απροχώρητο.

Όλα τα 'χαμε, παρά δεν είχαμε. Εποχή της ρόδας και των πυρηνικών. Πολλά περίεργα πράμματα συμβαίνουνε στον κόσμο κι η επαναφομοίωση στο σύστημα αρχινά. σοφά κεφάλια κάνουνε για μας το δικηγόρο και πα να προσαρμόσουν τ' απροσάρμοστα. Η μιζέρια κι η δουλεία, ένα κι ένα κάνουν δυο. Πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησέ μου, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν;

Κι απ' ότι φαίνεται δεν είναι μόνο ένας ο παλαβιάρης που μοιράζει κουτόχορτο. Η σημερηνή βουλή πως σου φαίνεται;

Ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας για ένα χαζό καβούκι μάλωσαν. Των ετερωνύμων αι καρδίαι έλκονται και εξ ευωνύμων τα πασόκια έρχονται. Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέο, τον Ποπάυ, τον Ζορρό. Πρασινοαίματος καιρός. Πως να παίξουμε κρεμάλες; Ξέχασές το στυλό, στον επήρα τις προάλλες, πράσινο.

Είν' το άλλοθί σου κόσμε, για να κρύβεις την ψευτιά να στηρίζεις τις σφαγές σου και τη νόμιμη κλεψιά. Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας, ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας. Τρομοκράτες όσοι αρνιούνται να υποταχθούν. Φιλελεύθεροι όσοι καίνε και γεννοκτονούν.

Νομίζεις πως η αριστερά μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο σήμερα;

Σαν μας ντύνεσαι και τον αριστερό ονειρεύεσαι τον ιστορικό συμβιβασμό. Συντηρητικιά παράρα κουκουέδικη. Την βρίσκω λίαν σπαστική του Λένιν τη μουτράκλα. Κουκουέξ κουκές και κινεζμπά, παράλληλα σκατά. Οι κουμμουνιστές είναι υλιστές. Κάθε δέσμευση είν' ολιγωρία ʼμα θες δεσμά φάε ιδεολογία. Μα συ δεν έπαιρνες χαμπάρι τι θα πει, τον εργατικό σου μύθο είχες καταπιεί.

Different συχνότητες για μας, τα ιερά τσιτάτα σας κι οι λαϊκοί αγώνες σας ποτέ τους δεν με γέμισαν γιατί λαός δεν έμεινα. Παράτα το το κόμμα, μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα, της κεντρικής γαϊδάρας να είσ' ερμηνευτής. Αρνήσου να 'σαι χάφτης και καθοδηγητής. Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ.

Πάντως γίνονται διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, πορείες, ο κόσμος αντιδράει, πολλές φορές δυναμικά.

Δρεπανηφόρα άρματα περνάν, μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα και τα μεγάφωνα στη διαπασών, χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν. Οι πληροφορίες για κατακλυσμούς πιάσανε στους μάγους μα και στους τρελλούς κι έτσι κάνουν τη δουλειά τους όλοι οι ισχυροί. Και οι θεοί σαν πείθονται εάν υπάρχει ανάγκα, δεν τρώγεται το χρυσαφές χρυσάφι. Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία, διατηρούμε την εσώτερη τη βρώμα μας μ' επαναστατική φρασεολογία. Όλοι αντιστασιασθείτε, πιο καλά έτσι να τακτοποιηθείτε, ποιος στο τέλος θα μπορέσει βουλευτή ν' αρπάξει θέση. Η επανάσταση η όλη του πλανήτη, ούτε ένα ράφι να μου φτιάξει δεν μπορεί.

Στους πολιτικούς ηγέτες τι θα συμβούλευες; Θα ήθελες να τους στείλεις κάποιο μήνυμα;

Τους πολιτικούς σιχάθηκα. Αν ο έρωτας ελεύθερα κυλάει δεν χρειάζεται κανείς να κυβερνάει. Πα να κάνεις άλλη μια ζαβολιά, την μπαμπεσιά σου δεν υποφέρω δεν θα σ' αφήσω να με μολύνεις, αντίς να παίρνεις μάθε να δίνεις. Νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας. Ό,τι κι αν λέτε δε μ' ακουμπάτε, αναμασάτε λόγια θολά και ψεύτικα.

Τι θα έλεγες στον σημερινό μέσο νεοέλληνα για την κατάσταση αυτής της χώρας;

Ανεξαρτησία γύρευες κι εσύ, τρέχεις μ' όποιον φτάνεις κι όποιον σου βρεθεί. Και στα ντουβάρια ακόμα κι αν μιλάω. Σε ζελοφάν τα ομοιόμορφα μυαλά σας περπατάν. Μισοτιμής σου έχουν κλέψει τη φαρέτρα της ζωής. Όλα εδώ θα τα πληρώστε, για των μπουρζουάδων τα μεράκια για των μπουρζουάδων τα σαγόνια. Δεν χαμπαριάζετε ρε μόμολα, όταν σας έδινα τα πόμολα να διαλύστε τον τοίχο. Κολλήσατε στο μποτιλιάρισμα κι ας σας το 'χα κάνει χάρισμα να ξεπεράστε τον φρίκο. Ανυπερθέτωσαν αι δυσκολίαι. Βάλτε την ουρά κάτ' απ' τα σκέλια, πιο καλά περνάνε οι χαζοί. Την εσωτερική μιζέρια σας σκοτώστε. Στους λαβύρινθους που πάτε μάθετε να μην βρωμάτε καταναγκασμό. Ίσια το κορμί κρατάτε μάθετε να πολεμάτε το ραγιαδισμό.

Γεννήθηκες, βαφτίστηκες χριστιανός ορθόδοξος και πολιτογραφήθηκες ως Έλληνας υπήκοος. Το παιδικό σου σύμβολο ήταν η γαλανόλευκος και δεν σε ρώτησε κανείς πως θες να σε φωνάζουνε αν θες να σε σφραγίζουνε, σαν κρέας να σε σφάζουνε. Κι ήθελες όλο το φαί, λαγούς και πετραχήλια και νόμιζες πως θα 'πιανές και τον παπά απ' τ' αρχίδια. Όλα τα 'χαμε κι αρχίδια είχαμε βρεθήκαμε και με μουνί.

Κουρδιστέ χαμάλη, μαύρο έχεις χάλι, σε χορεύουν ώπα, μύρια καθεστώτα. Ρηχά τα όνειρά σου, όπως αυτοί που βίδωσαν τη μαλθακή καρδιά σου. Στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα. Ηρωίνωσες το LSD απ' την άγνοιά σου.

Σου μαθαίνουν να είσαι μάζα, να συζητάς πολιτικά, το ποιος βοσκός θα σε βοσκήσει, ν' αποφασίζεις μαζικά. το ύφος σου είναι πάντα το ίδιο όπως προβάτου και χοίρου και κότας και βόειδου.

Στα 'λεγα, δε μ' άκουγες τραβάς για την αγχόνη. Αν μ' άκουγες μπουμπούνα θα ψήφιζες κουδούνα και ξέρει παραπάνω και ξέρει αυτή να κουδουνά. Μα συ δεν έπαιρνες χαμπάρι τι θα πει γιατί φοράς κλουβί. Οι δικαιολογίες είναι περιττές κι από εμπειρίες είχες αρκετές ε, άιντε, ξεκαθάρισε τι θες. Αν η ζωή σου θέλει βλήματα, τελειώσανε τα θύματα. Μια απόφαση χρειάζεσαι και μην πολύ παραμυθιάζεσαι. Να είσ' αφεντικό του εαυτού σου πάλι, να μη σ' αγγίζει η φθορά και να μπορείς ν' αναταράζεις τα νερά.

Αργά να τρως τ' αγγούρι, μπας και σου φέρει γούρι. Αν σου πέσει το λαχείο ξεφορτώσου τα λεφτά. η ζωή είναι ένα αστείο και ο θάνατος γελά. Σαν περπατάς σ' αυτούς τους δρόμους να προσέχεις να μην πατήσεις τη σκιά σου, εκτός εάν και τούτη δεν την βλέπεις, οπότε πας και στη δουλειά σου!

Έχω παρατηρήσει πως χλευάζοντας το σύστημα προβάλλεις συνεχώς μια τάση για ρήξη με όλους και με όλα. Πιστεύεις πως μια τέτοια στάση μπορεί να αλλάξει κάτι, να έχει έστω κάποιο θετικό αποτέλεσμα ή απλά πρόκειται για μια γραφική εμμονή σου;

Αν δεν μπορείτε πια να με σκοτώστε με λέτε γραφικό. Μη μου τη βγαίνεις με προσωπείο, ισοπεδώνεις και το τοπίο. Αν δεν σου αρέσω να βάλεις γυαλιά. Οι μέρες αποφράδες, με ξόρκισαν παπάδες κι αμαρτωλό με βγάλανε και βλάσφημο. Αν το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο θεός, εγώ τι φταίω; Να περιγράψω θέλω το στοιχειό. Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ.

Εντάξει, τότε να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Πως νομίζεις πως θα μπορούσαμε να βγούμε από την κρίση. Τι πρέπει να γίνει;

Μόνο ένας σεισμός μας σώζει, φοβερός κατακλυσμός, μαϊντανός να γίνουν όλα, να χαθεί ο πολιτισμός. Όπως η Ατλαντίς.

Τι μου κλαίγεσαι το τι θα γίνει. Εμείς έχουμε ιστορία, πολεμήσαμε στην Τροία. Τα μονοπάτια είναι πολλά μα είναι λίγα τα αυτά που 'χουν καρδιά. Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάντζα καμιά.

Δίχως καβάτζα καμιά πως θα μπορέσουμε να βγούμε από το τούνελ, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά...;

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει, είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή. Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια, για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια. Αντίστροφα κι ανάλογα τα λογικά και τα παράλογα. Η κατάσταση είναι για γέλια είναι και για κλάματα μαζί. Φταίμε όλοι που έχει ο παπάς περβόλι. Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ' αλήθεια, απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια. Άμα βγάζαμε τις μάσκες θα 'ταν διαφορετικά. Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει. Τα ανθρωπάκια ζούνε δίχως τη ζωή. H φαντασία μας έχει χαθεί. Μας εκτελούνε με σφαίρες «ντούμ-ντούμ» κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ.

Τα μαύρα χρόνια ο δύσμοιρος Ρωμιός εγελάστη αμέτρητες φορές κι ωσότου να του λείψει το φαΐ, εκοιμάτω. Άμα δε σου πέσει η μούρη πως μωρέ θ' αντιληφθείς τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής. Η μοντέρνα φαντασία πάει να σπάσει τα δεσμά, είναι όμως οπτασία, δεν πατάει πουθενά. Σε σουσπανσιόν κοιμάται η σύγχρονη Πυθία των χρησμών.

Από που πρέπει να αρχίσουν οι αλλαγές;

Να διαδώσουμε σ' αυτούς τους γκαντεμιάρικους καιρούς να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς. Άλλος μασάει κι άλλος σωπαίνει κι ο σκυφτός λαός να περιμένει. Για τα δεσμά μας, δεν φταίει πάντα η σκλαβιά, μα η υποταγμένη μας καρδιά. Στο φαλημέντο του κόσμου αυτού νάταν να μετακούναγα ολόκληρο πλανήτη. Στις αποθήκες υλικών, θεσμών και σούπερ αγαθών να βάλω δυναμίτη.

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει το σύστημα μας έχει επιτάξει, απόκληρα απομείναμε πουλάκια, κυνηγημένα, με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά. Τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.

Ανηφόρησε και προχώρησε φτάσε ως το γκρεμό καρδιά κι άμα βαρεθείς τηλεφώνησε στον πρωθυπουργό ξανά. Θα τον βρεις αν θες κι αν σου τα μασά πως όλα παν καλά αδιαφόρησε και προχώρησε και δως του μια μπουνιά.

Δεν μου απάντησες ξεκάθαρα πάντως. Πιστεύεις πως μπορεί ν' αλλάξει κάτι; Πως βλέπεις το μέλλον;

Θα σου 'λεγα τίποτ' άλλα άστο τώρα. Πια δεν έχω χρόνο, να σου εξηγώ… Δώδεκα παρά δέκα, φεύγω για ταξίδι διασπώντας τον καιρό.

Έχεις δίκαιο, να μην το παρακάνουμε. Αυτή η φανταστική συνέντευξη πρέπει να τελειώσει κάπου εδώ. Έχεις να πεις κάτι τελευταίο.

Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν. Καταμεσίς στη θάλασσα απά σε μια σχεδία γουστάρω να 'μαι ναυαγός σε θεία κωμωδία., Αγαπώ, αγαπώ και γυρνάω σε μένα κι όσα πέταξα τα ξαναμάζεψα. Είναι αυτο-όραση και αναγκαιότητα, είναι παλιννόστηση είναι και η λαφυριά μου στην αιωνιότητα. Φύτρα μου και μνήμα μου κι ακόμα περιμένω να 'ρθεις να με βρεις κάνα βραδάκι όταν θα 'μαι πάλι ζωντανός.

Σ’ευχαριστώ πολύ Νικόλα.

Οι υποτιθέμενες απαντήσεις του Νικόλα Άσιμου είναι φράσεις από τα τραγούδια του. Ιδέα και επιμέλεια της συνέντευξης: Κώστας Ντάρας"