No parking, No ράμπα...

Σήμερα αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το πολύ έξυπνο video, το οποίο αναφέρεται στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Ο λόγος?

 Πριν δυο μέρες μάλωσα στο κέντρο του Βόλου με έναν κύριο (με κ μικρό) ο οποίος μου ζήτησε και τα ρέστα όταν του είπα πως έχει παρκάρει πάνω σε μια ράμπα. Ήταν το πρωί της Τετάρτης και καθώς περπατούσα σε γνωστό πεζόδρομο της πόλης και προσπαθούσα να περάσω απέναντι, τσουπ... σκάει το αμάξι και ο καλοντυμένος κύριος και παρκάρει πάνω ακριβώς στη ράμπα. Ήμουν πολύ ευγενική (παρ' οτι δεν έπρεπε) και του λέω "Συγνώμη αλλά εδώ που βάλατε το αυτοκίνητο σας ούτε εγώ δεν μπορώ να περάσω. Η κυρία με το μωρό ή ο κύριος στο καροτσάκι πως θα περάσει?". Η απάντηση ήταν η ίδια που παίρνω κάθε φορά : "Και εσένα τι σε νοιάζει?". Με μεγάλη μου χαρά τόσο ο κύριος από το γειτονικό φαρμακείο όσο και δυο περαστικοί που μας άκουσαν σταμάτησαν και ζήτησαν από τον κύριο να απομακρύνει το αμάξι. Η κύρια μάλιστα του είπε πως θα καλέσει την αστυνομία αν δεν το κάνει γρήγορα και έτσι η ράμπα ελευθερώθηκε (μέχρι να έρθει ο επόμενος κύριος ή κυρία και να στερήσει την είσοδο στον πεζόδρομο σε κάποιον Κύριο ή Κυρία ).

Δεν ήταν η πρώτη φορά που μαλώνω με κάποιον για αυτό το θέμα. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα την απειλή της αστυνομίας η αλήθεια είναι. Αν και πάντα πιάνει. Ούτε την έκφραση θα μάθεις όταν κάποιος δικός σου ή εσύ πάθεις το ίδιο. Απλά νομίζω πως το θέμα δεν λύνεται έτσι. Ο κύριος μπορεί να έκανε μια βόλτα και να γύρισε πάλι εκεί χωρίς να καταλαβαίνει ή να μην θέλει να καταλάβει την βλακεία που κάνει. Το θέμα δεν είναι να τρομοκρατήσεις κάποιον πως αν δεν φύγει θα του πάρουν τις πινακίδες, αλλά να καταλάβει πως κάνει την ζωή κάποιων άλλων πολύ πιο δύσκολη απ' ότι είναι ήδη. Και πως καλώς ή κακώς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί από τον άλλον την πρόσβαση του στην δουλειά, την αγορά ή ακόμα και την βόλτα του. Δεν λέω εμένα ίσως κάποιες καταστάσεις με έμαθαν από μικρή να θεωρώ αυτονόητο ότι κάποιοι χώροι δεν ανήκουν στις ρόδες του δικού μου οχήματος.

Προσπάθησα πολλές φορές να καταλάβω που οφείλεται αυτή η συμπεριφορά. Είναι θέμα παιδείας? Είναι θέμα νοοτροπίας? Είναι θέμα γαϊδουριάς? Νομίζω πως το θέμα χρίζει μεγάλης ανάλυσης και έτσι δεν θα αναφερθώ στο τι φταίει..  Αν και για να "πολεμήσεις" κάτι πρέπει να βρεις την αιτία που το προκαλεί.

Σημασία για μένα σήμερα έχει να κινητοποιήσω όχι μόνο αυτούς που δεν σέβονται τον άλλον αλλά και αυτούς που απλά δεν αντιδρούν όταν δουν κάποιων να "παραβιάζει" τον χώρο του άλλου. Έχει μεγάλο νόημα να μιλάμε και να δίνουμε στον άλλον να καταλάβει οτι δεν είναι θέμα νομιμότητας το να μην παρκάρεις σε μέρη που είναι για αναπήρους αλλά  κυρίως "πραγματικότητας". Νομίζω πως έχουμε ακόμα δρόμο στο να μάθουμε να σεβόμαστε τον άλλον αλλά η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι αντιδρούν σε αυτούς που παρκάρουν σε χώρους στάθμευσης αναπήρων ή πάνω σε ράμπες και αυτό είναι αρκετά αισιόδοξο και ενθαρρυντικό. 

Το θέατρο του παραλόγου

Βλέποντας το παραπάνω βίντεο κατέληξα σε δύο συμπεράσματα. Η κυρία ΥΠΟΥΡΓΟΣ έχει καβαλήσει το καλάμι, ενώ ο το ΚΚΕ, για άλλη μια φορά μας δουλεύει.

Κι εξηγούμαι. Ακούμε τη Διαμαντοπούλου να λέει: "Εγώ που είμαι υπουργός κι εσείς που είστε βουλευτής"... Μάλιστα. Αν θυμάμαι καλά, υπουργός σημαίνει υπηρέτης στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει η κυρία υπουργός. Αλλά μάλλον η Αννούλα και οι υπόλοιποι υπουργοί, αυτό δεν το ξέρουνε και προφανώς θεωρούν τους εαυτούς τους, ένα ανώτερο είδος.

Πάντως κυρία ΥΠΟΥΡΓΕ, όλα στα σχολεία είναι τόσο ωραία και καλά, που τα παιδιά χρειάζονται υποκινητές για να κάνουν καταλήψεις, να κατέβουν στο σύνταγμα (για να βάλετε εσείς, κυρία ΥΠΟΥΡΓΕ, τα ματ και να τα δείρουν) και να διαμαρτυρηθούν. Μάλλον πρέπει να αλλάξετε πλευρό και όνειρο.

Όσο για το κκε. Μόνο στα σχολεία θυμάται να παρέμβει αγωνιστικά και να στηρίξει το δίκαιο αγώνα των μαθητών. Στηρίζεις τις καταλήψεις στα σχολεία, άλλωστε από που θα προκύψουν τα φυτώρια για την κνε, ενώ στα πανεπιστήμια, η κατάληψη ως τρόπος αγώνα είναι ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών και έχει άλλους σκοπούς, ύπουλους και υποχθόνιους.

Άλλωστε και στις καταλήψεις του 73' το κκε ενάντια ήταν...

Όπως καταλαβαίνουμε, λοιπόν, η πολιτική ζωή της χώρας είναι ένα θέατρο, αν όχι σκιών, τότε σίγουρα του παραλόγου.

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Πριν ένα χρόνο περίπου, δέκα μήνες για την ακρίβεια, στήσαμε τη σχολική ιστοσελίδα του 17ου Δ.Σ. Καλλιθέας. Είναι το δημοτικό που πήγαινα και στο οποίο είναι δάσκαλος ο πατέρας μου. Οπότε αφού μου το ζήτησε, δεν μπορούσα να αρνηθώ. Θα ήταν και μια καλή εξάσκηση για μένα. Έτσι ξεκινήσαμε δειλά την προσπάθεια με μία απλή σελίδα (joomla στο χέρι που λέει και μια φίλη!) και το καλοκαίρι αλλάξαμε σε joomla. Το αποτέλεσμα πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές είναι καλό, μπαίνουν γονείς και μαθητές και όπως λένε μερικοί από αυτούς τους έχει βοηθήσει κιόλας σε κάποια θέματα.

Αύριο, λοιπόν, είναι η παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου. Όπως διαβάζουμε στη σελίδα του σχολείου, το Β1, έκανε τα παρακάτω

"Σήμερα για το τμήμα μου όσο και για μένα ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Κάναμε μάθημα λίγο διαφορετικό από τις άλλες φορές, αλλά νομίζω ότι ήταν πολύ πιο ουσιαστικό από κάθε άλλη φορά.
Όλη μέρα μας ήταν αφιερωμένη στο παιδικό βιβλίο. Βέβαια εμείς κάθε μέρα ξεκινάμε το μάθημα αφιερώνοντας του λίγο χρόνο. Κάθε πρωί δε γράφουμε ορθογραφία αλλά λέμε τις εντυπώσεις μας, δείχνουμε τις εικόνες που μας άρεσαν, τις ζωγραφιά που κάναμε ή παίζουμε ένα κομμάτι από τα βιβλία που έχουμε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη της τάξης ή από τη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου.

Σήμερα όμως αφιερώσαμε αρκετές ώρες στο βιβλίο. Πήγαμε στο χώρο της δανειστικής βιβλιοθήκης και αφού μιλήσαμε πώς πρέπει να διαλέγουμε βιβλία, κάναμε ένα κύκλο και διαβάσαμε παραμύθια. ( Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων κ.ά.)

Πήγαμε πίσω στην τάξη και με τη βοήθεια του υπολογιστή διαβάσαμε το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν « Η Πριγκίπισσα και το ρεβίθι», (www.paramithia.net) και από το δικό μου αρχείο το βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά «Η Δόνα Τερηδόνα»(κάναμε πράξη το ηλεκτρονικό βιβλίο).

Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα δικό μας μικρό βιβλίο σε μορφή κόμιξ. Δημιουργήσαμε τους δικούς μας σελιδοδείκτες , ζωγραφιές που έχουν βγει μέσα από τα βιβλία που έχουν διαβάσει τα παιδιά.

Τέλος είδαμε μια πολύ συγκινητική ιστορία σε καρτούν βασισμένη στο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά «Ένα δέντρο μια φορά».

(Ο δάσκαλος της τάξης)"

Επίσης, στη εδώ μπορείτε να δείτε και τις φωτογραφίες.

Ανακάλυψε μαθηματικό τύπο, αλλά...

Μέσα στο Πάσχα, διάβασα την επιστολή που έστειλε ένας αγρότης στην υπουργό Παιδείας. Πριν ξεκινήσω, να κάνω μια μικρή παρένθεση με μία μικρή, χαζή, απορία. Γιατί αγοράζουμε υποβρύχια και κόβουμε 1δις από την Παιδεία; Ξέρω την απάντηση. "Μα τόσο χαζός είσαι και δεν μπορείς να το σκεφτείς;". Έχετε δίκιο, οπότε κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Ο αγρότης δεν μπερδεύτηκε. Δεν πήγε καταλάθος η επιστολή στο υπουργείο Παιδείας αντί για αυτό της Αγροτικής ανάπτυξης.

Και για να χρησιμοποιούμε και ονόματα, τον αγρότη των λένε Βασίλη Παπαδίνα και είναι από τη Βέροια. Αποφάσισε το 2005, να μπει στο ανοιχτό πανεπιστήμιο και να σπουδάσει. Παρά τις δυσκολίες που είχε, κατάφερε να το τελειώσει. Και όχι μόνο κατάφερε να το τελειώσει, αλλά διαβάστε στο παρακάτω άρθρο από την απογευματινή και θα καταλάβετε και γιατί έστειλε πριν λίγο καιρό την επιστολή στην υπουργό.

"Αγρότης το καλοκαίρι, οικοδόμος το χειμώνα, ο 38χρονος Βασίλης Παπαδίνας από την Ημαθία κατόρθωσε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο και να αναπτύξει ερευνητική δραστηριότητα ανακαλύπτοντας ένα νέο μαθηματικό τύπο!

Τη μεθεπόμενη Κυριακή, 23 Νοεμβρίου, ορκίζεται και παίρνει το πτυχίο του με βαθμό 7,45!
Η «Απογευματινή» τον βρήκε στο χωριό του, τον Άγιο Γεώργιο του Δήμου Δοβρά, λίγο έξω από τη Βέροια.
Γεννημένος το 1970 στη Θεσσαλονίκη, τελείωσε το Πολυκλαδικό Λύκειο Αγίου Γεωργίου Ημαθίας, όπου και κατοικεί μόνιμα. Από μικρός είχε κλίση στην Πληροφορική, του άρεσαν οι υπολογιστές, πήρε μάλιστα και πτυχίο προγραμματιστή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης το ‘87. Το χειμώνα δουλεύει σε οικοδομές, ενώ το καλοκαίρι ασχολείται αποκλειστικά με αγροτικές εργασίες.
Το 2000, μόλις ιδρύθηκε το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, υπέβαλε αίτηση και η τύχη του χαμογέλασε. Τα οικονομικά της οικογένειας, όμως, δεν του επέτρεπαν να παίρνει τρεις θεματικές ενότητες ετησίως κι έτσι περιορίστηκε σε μία, άλλες φορές δύο, με αποτέλεσμα να ολοκληρώσει φέτος τις 12 θεματικές ενότητες και να αποκτήσει το πολυπόθητο πτυχίο στην Πληροφορική. Ασχολούμενος με το αντικείμενο ανακάλυψε ένα νέο μαθηματικό τύπο στο πεδίο της γραφοθεωρίας και εκπόνησε την πτυχιακή του εργασία.Επειδή ο ίδιος δεν γνωρίζει Αγγλικά, θα αναλάβει το Ανοικτό Πανεπιστήμιο τη μετάφραση της εργασίας, προκειμένου αυτή να δημοσιευθεί σε ξένα περιοδικά.
«Νιώθω περήφανος και συγκινημένος. Το πρόγραμμα των μαθημάτων ήταν βαρύ για τον περιορισμένο χρόνο που διέθετα, αλλά ήταν τόση η όρεξη μου,για σπουδές που θα το ήθελα ακόμη βαρύτερο», είπε στην «Α» ο Βασίλης Παπαδίνας.
Δεν είναι ο μόνος που νιώθει περηφάνια για το κατόρθωμα του. Η περίπτωση του αγρότη-οικοδόμου-φοιτητή έχει συγκινήσει ιδιαιτέρως τον πρόεδρο της Διοικούσας Επιτροπής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, καθηγητή Παναγιώτη Σιαφαρίκα, ο οποίος και αναφέρθηκε σ’ αυτόν («αυτά είναι τα καλά μυαλά της Περιφέρειας», είπε) κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε χθες στην Αθήνα, μαζί με το γενικό γραμματέα του ΕΑΠ, Χαράλαμπο Ροδόπουλο."

Που είναι το πρόβλημα θα πείτε. Διαβάστε το παρακάτω κομμάτι από την επιστολή του και θα καταλάβετε.

"Μετά από όλα αυτά, τουλάχιστον θα περίμενα για τον κόπο και τα ξενύχτια που έκανα να υπάρξει μία ουσιαστική ανταπόκριση από μία οποιαδήποτε δομή του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και να μου δώσει την ευκαιρία να συνεχίσω τις σπουδές και την έρευνα μου, αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο την διάθεσή μου να συμβάλλω στην εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης. Είχα την ελπίδα ότι θα μπορούσα να λάβω κάποια χρηματοδότηση για να μπορέσω να αποκτήσω την οικονομική δυνατότητα να λιγοστέψω τις ώρες εργασίας μου στο χωράφι και έτσι να μπορέσω να ασχοληθώ με την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας και να αφοσιωθώ απρόσκοπτα με την εξέλιξη της έρευνας μου αυτής, για το χρόνο και τα έξοδα που είναι απαραίτητο να γίνουν, (αγορά σύγχρονου υπολογιστή, ταξίδια, αγορά βιβλίων – τεχνικών περιοδικών, έξοδα μεταπτυχιακών σπουδών, αγορά ηλεκτρομηχανικού εξοπλισμού, εκπαιδευτικού και ειδικού λογισμικού, κλπ).

Μετά την αποδοχή (από το πανεπιστήμιο μου) της ερευνητικής μου εργασίας υπό την μορφή πτυχιακής εργασίας, με έκπληξη διαπίστωσα ότι αυτή δεν μπορεί να ενταχθεί σε κανένα ερευνητικό πλαίσιο ή να βραβευθεί ή να χρηματοδοτηθεί από κάποιον φορέα, γιατί πολύ απλά είναι μία θεωρητική ανακάλυψη (βασική έρευνα) και τα βραβεία, οι χρηματοδοτήσεις αλλά και τα ερευνητικά κονδύλια παρέχονται μόνο για κάποιες πολύ συγκεκριμένες και ειδικές περιπτώσεις ανακαλύψεων με πρακτική μόνο εφαρμογή.

Όλα αυτά τα χρόνία (2005 – 2009) έκανα αρκετές προσπάθειες να βρω χρηματοδότηση, αλλά τίποτε απολύτως δεν κατάφερα. Η ανακάλυψη μου αυτή ακόμα είναι στο σκοτάδί καθώς επίσης και όλες οι θεωρητικές της προεκτάσεις που έχω ακόμα βρει και δεν πρόλαβα να τις παρουσιάσω με την πτυχιακή μου εργασία."

Καταλάβατε; Δεν του δίνει κανείς υποτροφία για να συνεχίσει την έρευνα. Και το ελληνικό κράτος, που ως συνήθως (δεν κάνει άλλα κι άλλα) αφήνει ανθρώπους που αξίζουν να χαθούν, δεν βοηθάει και δεν του δίνει υποτροφία. Να πω τώρα ότι μου κάνει εντύπωση. Θα πω ψέματα. Αλλά γιατί τόση απαξίωση σε ανθρώπους που το αξίζουν;

Εμάς μας αρέσει να προβάλλουμε μόνο ότι είναι σάπιο, μόνο ότι πουλάει εύκολα, μόνο ότι τα πετάει στη φόρα. Μας ενδιαφέρει τι κάνει ο δίπλα, πότε τρώει και τι, πότε κοιμάται, με ποιον ή ποια, πότε χέζει και πάει λέγοντας. Έχουμε αναγάγει σε εθνικό θέμα, και πέσαμε όλοι από τα σύννεφα, που η Τζούλια γύρισε τσόντα. Σωωωπα. Και δεν της φαινότανε. Αλλά τι θα δείξουν τα κανάλια; Τον άνθρωπο που προσπάθησε και ανακάλυψε κάτι ή την τύπισσα που τα πετάει και το παίζει σταρ; Φυσικά τη δεύτερη, γιατί πουλάει. Ποιος ασχολείται τώρα με τις ανακαλύψεις. Και εδώ που τα λέμε, ρε φιλαράκι κι εσύ πολλές απαιτήσεις έχεις. Αντί να πας στο "αγρότης μόνος ψάχνει" κάθεσαι και διαβάζεις. Κάτι τέτοιοι μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι.

Αυτή δυστυχώς είναι η κοινωνία μας. Αυτή είναι και η τηλεόραση και προφανώς αυτοί είμαστε κι εμείς. Πιστεύω κι ελπίζω πως όχι όλοι, αλλά δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό είναι έτσι.

Μακάρι να βρει άκρη ο Βασίλης και να καταφέρει να συνεχίσει την έρευνα του, αν και σ' αυτή τη χώρα πιο εύκολα έβγαινες απο τον λαβύρινθο με τον μινώταυρο και χωρίς το μίτο, παρά βρίσκεις την άκρη στα προβλήματα σου. Γιατί απ' ότι φαίνεται το θέλει πολύ. Όχι σαν κάτι καμάρια καθηγητές που έχουμε στα ελληνικά πανεπιστήμια, που μόνο έρευνα δεν κάνουν και θα ήθελα να ξέρω πως δικαιολογούν τη θέση τους, αλλά μην ανοίξουμε κι αυτό το θέμα.

Και για να πάρετε μια καλύτερη εικόνα γύρω από το θέμα, διαβάστε όλη την επιστολή εδώ.

Πόσο δίκιο έχει

Μία εικόνα χίλιες λέξεις. Αν το καλοσκεφτήτε κάτι τέτοιο γίνεται σήμερα.

Φοιτητικές εκλογές 2009.

Και έφτασε η μέρα, που όλοι οι παραταξιακοί περιμένανε. 13 Μαΐου, λοιπόν σήμερα και φοιτητικές εκλογές. Παρακολούθησα τη Δευτέρα τη συνέλευση που έγινε στην πολυτεχνική του ΔΠΘ. Όλες μα όλες οι παρατάξεις, το μόνο που έκαναν ήταν να πυροβολούν τις αντίπαλες. Προσπάθεια για αμέτρητη λάσπη. Καμία δεν αναφέρθηκε στο τι έχει ως στόχο/ους. Εγώ, στο γενικό πλαίσιο της παράταξης είμαι σύμφωνος. Διαφωνώ όμως κάθετα στο τρόπο με τον οποίο λειτουργούν σήμερα. Φανατισμός και δίψα για το καλό της παράταξης και τη νίκη της στις εκλογές. Δυστυχώς πολλά παιδιά παγιδεύονται μέσα στις παρατάξεις και ο φανατισμός τους αυτός οδηγεί σε ακραίες ενέργειες.

Σήμερα, λοιπόν, γινότανε ο κακός χαμός. Έβλεπες άτομα που μπορεί και να μην τα είχες ξαναδεί στη ζωή σου, μέσα στη σχολή. Μπλουζάκια, αφίσες, αυτοκόλλητα. Ότι είχε όρεξη ο καθένας.

Αλλά έχω να κάνω μια ερώτηση. Αυτό είναι το νόημα των εκλογών και των παρατάξεων; Ποιος θα κερδίσει; Ποιος θα βγει να φωνάξει τα συνθήματα του; Και α και ου ή το που είναι ο βάγκνερ και πάει λέγοντας; Γιατί αν είναι έτσι, που έτσι είναι, το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Γιατί απλά δεν ενδιαφέρονται για το πανεπιστήμιο, όπως θέλουν να αφήσουν να εννοηθεί, αλλά για την προσωπική τους προβολή και καταξίωση στο χώρο αυτό.

Για να δούμε, λοιπόν και δυο πραγματάκια για κάθε παράταξη. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ ή ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, για να μην παρεξηγηθούν, νομίζω ότι μπορώ να τις αναφέρω μαζί γιατί οι διαφορές τους είναι ελάχιστες ή και καμία. Λάθος. Υπάρχει μία. Η μια πάει στο κυβερνείο και στο ρόδον, η άλλη στην πυξίδα. Να με συγχωρούνε. Όπως είχε πει και ένας στην προτελευταία συνέλευση, «έρχονται εκλογές, πρέπει να τσακωθείτε». Όπως καταλάβατε, διαφορά καμία. Σχόλιο κανένα. Πάμε παρακάτω. ΠΚΣ. Κατά τη γνώμη μου, αρκετά κολλημένοι και με παρωπίδες. Α ξέχασα. ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και ΠΚΣ, όσο και να θέλουν να πείσουν ότι δεν έχουν άμεση σχέση, είναι ένα μαγαζάκι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Συνεχίζοντας, ΕΑΑΚ. Ανεξάρτητοι αριστεροί φοιτητές, που δυστυχώς η καφρίλα τους ώρες ώρες ξεπερνάει τα όρια και δυστυχώς δεν έχουν τεκμηριωμένες απόψεις και προτάσεις. Τέλος υπάρχει και το ΔΙΚΤΥΟ, αλλά εδώ στην πολυτεχνική είναι αρκετά αδύναμο. Τουλάχιστον, ΠΚΣ, ΕΑΑΚ και ΔΙΚΤΥΟ δείχνουν ένα περισσότερο ενδιαφέρον. Τώρα αν είναι και αυτό ψεύτικο, όπως των άλλων...

Ίσως το παραπάνω κείμενο να σας θυμίζει κάτι. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι του περσινού κειμένου από τις περσινές φοιτητικές εκλογές. Τί άλλαξε; Μόνο η ημερομηνία. Τίποτα άλλο. Ούτε οι παρατάξεις, ούτε ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το πανεπιστήμιο. Υπάρχει βέβαια και κάτι διαφορετικό σε σχέση με την περσινή ανάρτηση. Φέτος δεν πήγα στη συνέλευση που θα λέγανε τι κάνανε και τι θα κάνουνε. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε η συνέλευση. Για να πουν τί; Ένα τίποτα;

Πήγα ψήφισα σήμερα. Πήγα λίγο πιο αργά και ήταν ήρεμα τα πράγματα. Καθόντουσαν όλα τα διαφόρων χρωμάτων προβατάκια στις μάντρες τους και περιμένανε να πέσει ο ήλιος και να αρχίσει η καταμέτρηση. Μετά να αρχίσουν τα συνθήματα και άλλα τέτοια.

Αν αυτό είναι το μέλλον μας, μάλλον τα πράγματα είναι άσχημα...

Υ.Γ.: Δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι η φωτογραφία ταιριάζει απόλυτα στην ανάρτηση;

Το κουτί της Πανδώρας - Παιδεία

Καταρχήν να ευχαριστήσω τη Δάφνη (dapnipako) που μου έστειλε τη διεύθυνση για την εκπομπή σχετικά με την παιδεία που είχε το κουτί της Πανδώρας. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ρεπορτάζ και νομίζω ότι αξίζει κάποιος να αφιερώσει μία ώρα από το χρόνο του για να το δει. Άλλωστε τι είναι μία ώρα μπροστά στην αιωνιότητα;

Και να πω, ότι το έβαλα σε καινούργια ανάρτηση, γιατί για σχόλιο θα ήταν υπερβολικά μεγάλο και θα με έκραζε καμιά Κατερίνα.

Στο θέμα μας λοιπόν. Θα ξεκινήσω από τη μητέρα ενός μαθητή που μίλησε στην αρχή. Φάνηκε πως η υπερβολή ήταν το κυρίαρχο στοιχείο και νομίζω ότι αντιπροσωπεύει, δυστυχώς, πολλές οικογένειες μαθητών σήμερα. Ειδικό φαγητό, σιγανή ομιλία, δεν δέχεται κόσμο στο σπίτι, κλεισμένη σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Συγνώμη κιόλας, αλλά αυτή ή ο γιος της δίνει πανελλήνιες; Γιατί με μπέρδεψε. Αν έρθει δηλαδή κόσμος στο σπίτι τί θα γίνει; Το παιδί θα πρέπει να κάτσει στο δωμάτιο του και να διαβάσει, χωρίς να τον απασχολεί τι γίνεται γύρω του. Και όπως είπε και ο Ξηνταράς (ψυχολόγος) και έχει απόλυτο δίκιο, οι γονείς δημιουργούν πολύ άγχος στα παιδιά και εφαρμόζουν λάθος μεθόδους που οδηγούν σε αυτό.

Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ μίλησαν, όπως ήταν φυσιολογικό, και μαθητές. Νομίζω ότι και εκεί βρήκα μια υπερβολή. Μάλιστα η Έλενα, μαθήτρια της Γ' λυκείου, είπε ότι διαβάζει 10 το πρωί με 10 το βράδυ με διάλειμμα μόνο για φαγητό. Και κάποιος στη συνέχεια είπε ότι οι μαθητές διαβάζουν 18 ώρες την ημέρα, 6 σχολείο, 6 φροντιστήριο και 6 διάβασμα στο σπίτι. Και να κάνω την εξής ερώτηση. Εγώ πως καθόμουνα και 3 ώρες στον υπολογιστή, και κοιμόμουνα και 7 ώρες; Μάλλον ήμουνα σε κάποιον άλλον πλανήτη που η μέρα διαρκεί πιο πολύ.

Φυσικά ακούστηκαν και πολύ σωστά πράγματα μέσα στο ρεπορτάζ. Όπως ότι το σχολείο δημιουργεί παθητικοποιημένους ανθρώπους, για να εξυπηρετήσει κάποιο σκοπό και κανείς δεν προσπαθεί να το αλλάξει αυτό, γιατί απλά τον βολεύει. Επίσης πολύ σωστή ήταν η άποψη ότι πώς μπορείς να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα σου και τις απόψεις σου όταν διαβάζεις πολύ, όταν δεν έχεις όσο ελεύθερο χρόνο χρειάζεσαι;

Γιατί το σχολείο είναι για να μορφώνει και όχι για να εξοντώνει.

Δυστυχώς ο μαθητής ακολουθεί τα όνειρα των άλλων και όχι τα δικά του. Οι γονείς θέλουν να δουν το παιδί τους να πετυχαίνει ότι αυτοί δεν κατάφεραν. Γιατί έχουμε φτάσει στην Ελλάδα να θεωρούμε ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μία θέση σε αυτό ταυτίζεται με την επιτυχία, φαντασιακά όμως όπως είπε και ο Βαξεβάνης.

Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε καταστάσεις που οι γονείς συναινούν τα παιδιά τους να μην πηγαίνουν στο σχολείο πριν τις πανελλήνιες για να διαβάσουν, ενώ το υπουργείο λέει ότι όλα πηγαίνουν καλά. Δεν λέω και εγώ το έκανα, αλλά αναγκάζεσαι, γιατί εκεί σε οδηγεί το σύστημα. Γιατί αν δεν το κάνεις δεν θα πετύχεις να μπεις. Αλλά το σχολείο δεν πρέπει να συνδέεται μόνο με τις πανελλήνιες. Μάλιστα όπως αναφέρει και η σχετική μελέτη που παρουσιάζεται στο ρεπορτάζ, οι γονείς δαπανούν γύρω στα 2 δις € κάθε χρόνο στο σύνολό τους. Θα μπορούσαν δηλαδή να αγοράσουν το ποσοστό που αγόρασαν οι Γερμανοί στον ΟΤΕ.

Επίσης μου φάνηκε πολύ αποκαρδιωτικό, ότι παραμελούμε την υγεία μας, για να διαβάζουμε. Λέει μαθήτρια της δευτέρας λυκείου: «Με αφήνει παγερά αδιάφορη το να κάνω μία ώρα γυμναστική, γιατί έχω να διαβάσω γνωστό». Και είναι ακόμα στη δευτέρα. Δεν λέω να πας σε γυμναστήριο ή να γραφτείς σε μία ομάδα, αλλά το να πηγαίνεις για τρέξιμο ή για κανα μπασκετάκι ή ποδόσφαιρο δεν είναι κακό. Και θεωρώ εντελώς απαράδεκτο αυτό που είπε ο πρόεδρος των καθηγητών της Δ. Αθηνών: «Θα έπρεπε να υπάρχουν ομάδες αθλητισμού, ομάδες θεάτρου κτλ, όπως συμβαίνει στα καλά σχολεία της χώρας, τα ιδιωτικά σχολεία». Ε, αφού εκεί θέλετε να καταλήξουμε, στην εμπορευματοποίηση και της παιδείας, ένα έχω να πω, ειρωνικά πάντα, ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ.

ΑΦΟΥ ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ.

Σαν κάτι να γίνεται

Με αφορμή τις πρυτανικές εκλογές στα πανεπιστήμια, έχουν ξεσπάσει καταλήψεις και διαμαρτυρίες σε πολλά από αυτά, όπως της Θεσσαλίας, της Κρήτης, την Ιατρική Αθηνών, το ΕΜΠ. Και μάλιστα, οι καταλήψεις πέτυχαν την αναβολή των πρυτανικών εκλογών. Σε περίπτωση μάλιστα που αποφασιστεί να γίνουν και την ερχόμενη εβδομάδα, θα υπάρξουν πάλι αντιδράσεις από τους φοιτητές, με αποτέλεσμα να αναβληθούν, καθώς μετά ξεκινάει η εξεταστική περίοδος και στη συνέχεια οι καλοκαιρινές διακοπές.
Γερό πλήγμα στο άρθρο 16 και στον υπουργό παιδείας που στο μέσο της κρίσης συνεχίζει να προκαλεί με δηλώσεις για τη δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων παρακάμπτοντας το άρθρο 16.

Το άρθρο ΤΩΝ ΝΕΩΝ.

Πανελλήνιες εξετάσεις 2008

boomp3.com

Όπως λέει και ο Σταρόβας, είναι μύθος είναι μύθος, το υπόλοιπο δεν κολλάει(!), οι πανελλήνιες. Ένας καλοστημένος μύθος, γιατί παντού υπάρχει ένας, ο οποίος ευτυχώς σιγά σιγά τείνει να εξαφανιστεί. Από την περσινή μου εμπειρία με το θέμα, διαπίστωσα πως όλα αυτά που γράφονται και λέγονται, ήταν απλά μια βλακεία και...μιάμιση. Εγώ κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, πέρασα το πιο χαλαρό κομμάτι όλης της χρονιάς. Άλλωστε ότι διάβασμα είχες να κάνεις το είχες κάνει. Την τελευταία μέρα δεν υπάρχει περίπτωση να μάθεις κάτι. Το μυστικό στο όλο θέμα είναι να πας χαλαρός. Γιατί και να μην γράψεις καλά, δεν θα σε σκοτώσει κανείς. Γιατί αν ξέρεις ότι έχεις κάνει την προσπάθεια που πραγματικά μπορούσες, τότε είσαι απλά ικανοποιημένος με τον εαυτό σου και μπορεί να σου κάτσει μία κακή μέρα, μία στραβή ρε αδερφέ, και να μην γράψεις καλά. Το σημαντικό στις πανελλήνιες είναι να έχεις τους γύρω σου γραμμένους. Ίσως είναι από τα λίγα κομμάτια της ζωής σου, που πρέπει να κλειστείς στον εαυτό σου και να μην σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι σε περίπτωση αποτυχίας σου. Άλλωστε δεν έγινε και τίποτα. Υπάρχει και του χρόνου. Και εκνευρίζομαι όταν ακούω ότι "σιγά μην χάσω άλλο ένα χρόνο, για να δώσω πανελλήνιες". Όχι, προτίμησε να χάσεις όλη σου τη ζωή. Φυσικά η αποτυχία στις εξετάσεις και η μη εισαγωγή σε ένα πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι κλείνουν οι πόρτες. Αν κάποιος έχει όρεξη, τότε μπορεί να βρει κάτι πολύ καλό, το οποίο θα του προσφέρει ίσως, πολύ περισσότερα, από το να έμπαινε σε κάποια σχολή που μπορεί και να μην την τέλειωνε πολύ, για διάφορους λόγους.
Ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο κάποιος μπορεί να μην τελειώσει τη σχολή του είναι ένας. Η έλλειψη Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού. Για την ακρίβεια σοβαρού ΣΕΠ. Γιατί ως μάθημα υπάρχει και στο γυμνάσιο και στην 1η λυκείου, αλλά δεν σου προσφέρει τίποτα. Το να διαβάσω εγώ για το κάθε επάγγελμα δεν μου λέει τίποτα. Το θέμα είναι κάποιος να κάτσει να ασχοληθεί με το μαθητή προσωπικά. Να δει τις κλείσεις του, τι θέλει, τι του αρέσει και να του δώσει κάποιες κατευθύνσεις. Και αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο μαθηματικός, ούτε ο φιλόλογος, ούτε ο χημικός όσο καλή θέληση και να έχουν. Πρέπει να υπάρχουν καταρτισμένα άτομα πάνω στο αντικείμενο, τα οποία να το κατέχουν το πράγμα και να μπορούν πράγματι να βοηθήσουν. Και όσο απλό να φαίνεται αυτό και ασήμαντο μπροστά στα άλλα προβλήματα της παιδείας, νομίζω ότι είναι πολύ σοβαρό, γιατί από το τι θα επιλέξουμε εξαρτάται και πως θα είμαστε στο μέλλον. Γιατί η λάθος επιλογή σχολής και επαγγέλματος οδηγεί στην ανεργία και πολλές φορές στην κατάθλιψη και την εγκληματικότητα.
Καλή επιτυχία σε όσους δίνουν ή ξαναδίνουν(!) αύριο πανελλήνιες και να προσπαθήσουν να συμπληρώσουν το μηχανογραφικό όσο καλύτερα μπορούν, με βάση αυτό που τους αρέσει και όχι με αυτό που θέλουν οι γονείς τους. Και ξεκολλάτε από την Αθήνα. Η επαρχεία είναι όλα τα λεφτά.

Και για ακούστε και το τραγούδι πάνω. Απλά τα λέει όλα. Κηλαϊδόνης είναι αυτός άλλωστε.

Άρθρο των ΝΕΩΝ

boomp3.com

Φοιτητικές εκλογές

Και έφτασε η μέρα, που όλοι οι παραταξιακοί περιμένανε. 9 Απριλίου λοιπόν σήμερα και φοιτητικές εκλογές. Παρακολούθησα τη Δευτέρα τη συνέλευση που έγινε στην πολυτεχνική του ΔΠΘ. Όλες μα όλες οι παρατάξεις, το μόνο που έκαναν ήταν να πυροβολούν τις αντίπαλες. Προσπάθεια για αμέτρητη λάσπη. Καμία δεν αναφέρθηκε στο τι έχει ως στόχο/ους. Εγώ, στο γενικό πλαίσιο της παράταξης είμαι σύμφωνος. Διαφωνώ όμως κάθετα στο τρόπο με τον οποίο λειτουργούν σήμερα. Φανατισμός και δίψα για το καλό της παράταξης και τη νίκη της στις εκλογές. Δυστυχώς πολλά παιδιά παγιδεύονται μέσα στις παρατάξεις και ο φανατισμός τους αυτός οδηγεί σε ακραίες ενέργειες.

Σήμερα, λοιπόν, γινότανε ο κακός χαμός. Έβλεπες άτομα που μπορεί και να μην τα είχες ξαναδεί στη ζωή σου, μέσα στη σχολή. Μπλουζάκια, αφίσες, αυτοκόλλητα. Ότι είχε όρεξη ο καθένας.

Αλλά έχω να κάνω μια ερώτηση. Αυτό είναι το νόημα των εκλογών και των παρατάξεων; Ποιος θα κερδίσει; Ποιος θα βγει να φωνάξει τα συνθήματα του; Και α και ου ή το που είναι ο βάγκνερ και πάει λέγοντας; Γιατί αν είναι έτσι, που έτσι είναι, το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Γιατί απλά δεν ενδιαφέρονται για το πανεπιστήμιο, όπως θέλουν να αφήσουν να εννοηθεί, αλλά για την προσωπική τους προβολή και καταξίωση στο χώρο αυτό.

Για να δούμε, λοιπόν και δυο πραγματάκια για κάθε παράταξη. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ ή ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, για να μην παρεξηγηθούν, νομίζω ότι μπορώ να τις αναφέρω μαζί γιατί οι διαφορές τους είναι ελάχιστες ή και καμία. Λάθος. Υπάρχει μία. Η μια πάει στο κυβερνείο και στο ρόδον, η άλλη στην πυξίδα. Να με συγχωρούνε. Όπως είχε πει και ένας στην προτελευταία συνέλευση, «έρχονται εκλογές, πρέπει να τσακωθείτε». Όπως καταλάβατε, διαφορά καμία. Σχόλιο κανένα. Πάμε παρακάτω. ΠΚΣ. Κατά τη γνώμη μου, αρκετά κολλημένοι και με παρωπίδες. Α ξέχασα. ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και ΠΚΣ, όσο και να θέλουν να πείσουν ότι δεν έχουν άμεση σχέση, είναι ένα μαγαζάκι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Συνεχίζοντας, ΕΑΑΚ. Ανεξάρτητοι αριστεροί φοιτητές, που δυστυχώς η καφρίλα τους ώρες ώρες ξεπερνάει τα όρια και δυστυχώς δεν έχουν τεκμηριωμένες απόψεις και προτάσεις. Τέλος υπάρχει και το ΔΙΚΤΥΟ, αλλά εδώ στην πολυτεχνική είναι αρκετά αδύναμο. Τουλάχιστον, ΠΚΣ, ΕΑΑΚ και ΔΙΚΤΥΟ δείχνουν ένα περισσότερο ενδιαφέρον. Τώρα αν είναι και αυτό ψεύτικο, όπως των άλλων...

Ίσως όλο το παραπάνω κείμενο να σας θυμίζει κάτι. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι του περσινού κειμένου από τις περσινές φοιτητικές εκλογές. Τί άλλαξε; Μόνο η ημερομηνία. Τίποτα άλλο. Ούτε οι παρατάξεις, ούτε ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το πανεπιστήμιο. Υπάρχει βέβαια και κάτι διαφορετικό σε σχέση με την περσινή ανάρτηση. Φέτος δεν πήγα στη συνέλευση που θα λέγανε τι κάνανε και τι θα κάνουνε. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε η συνέλευση. Για να μην πουν τίποτα;

Πήγα ψήφισα σήμερα. Πήγα λίγο πιο αργά και ήταν ήρεμα τα πράγματα. Καθόντουσαν όλα τα διαφόρων χρωμάτων προβατάκια στις μάντρες τους και περιμένανε να πέσει ο ήλιος και να αρχίσει η καταμέτρηση. Μετά να αρχίσουν τα συνθήματα και άλλα τέτοια.

Αν αυτό είναι το μέλλον μας, μάλλον τα πράγματα είναι άσχημα...