Όταν οι θεοί κατεβαίνουν στο χορτάρι

Μπορεί να απορρείτε με τον τίτλο, όμως υπομονή και θα στα εξηγήσω όλα. Είναι απόγευμα Τετάρτης και ένας φίλος, ο ρεφ που είχαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, μου λέει ότι έχει τελικό κυπέλλου Ξάνθης. Οπότε ξεκινήσαμε να πάμε στο γήπεδο. Ατρόμητος Χρύστας με Ορφέα Ξάνθης, οι διεκδικητές του τίτλου. Φαβορί ο Ορφέας. Παρ' όλα αυτά από την αρχή φάνηκε ότι ο Ατρόμητος δε θα άφηνε το παιχνίδι να χαθεί τόσο εύκολα.

Κι έτσι κι έγινε. 0-2 από το 10'! Κι οι ελπίδες λιγόστεψαν. Παρ' όλα αυτά το πάθος ήταν μεγάλο. Αν υπολογίσουμε την ηλικία των περισσότερων παιχτών της ομάδας, θα πρέπει να τους δώσουμε άνευ αγώνα το κύπελλο. Μαχητικοί από το πρώτο εώς το τελευταίο λεπτό. Έπεφταν με πάθος, αλλά δυστυχώς είχανε αφήσει το ταλέντο τους καμιά εικοσαετία πίσω!

Μεγάλο αστέρι της ομάδας, ο επιθετικός της. Το μεγάλο 11. Ακόμα ψάχνω να βρω πως τον λένε. Μαχητικός, έμπαινε στις φάσεις, γύριζε να μαρκάρει, έπαιρνε την μπάλα, τη μοίραζε και έβγαινε μπροστά για να παίξει το 1-2. Αλλά κάπου χανότανε! Όπως και οι συμπαίκτες του!

Τελικά το παιχνίδι έληξε 0-4. Ο Ορφέας κυπελλούχος για άλλη μια χρονιά. Αξιοσημείωτο του αγώνα, ότι έληξε στο 85' μιας και ο διαιτητής τα είχε φτύσει. Άλλωστε είναι δύσκολο να τρέχεις με καμιά 100αριά κιλά μπροστά σου! Ούτε κοντά στα φάουλ δεν πήγαινε. Από απόσταση. Μακρυά κι αγαπημένοι που λέμε!

Όπως καταλάβατε, μόνο οι θεοί της μπάλας δεν κατέβηκαν στο χορτάρι. Παρ' όλα αυτά εμείς περάσαμε ένα πολύ διασκεδαστικό απόγευμα, με πολύ γέλιο και σχολιασμό του παιχνιδιού!

Κρίμα που δεν μπορώ να περάσω τα βίντεο από το κινητό. Δεν ξέρετε τι χάνετε!

Το νέο αίμα της διαιτησίας

Είναι καινούργιος στο χώρο. Όμως έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα πάει πολύ καλά. Κρατώντας το σημαιάκι σφιχτά στο χέρι, διασχίζει ακούραστος το γήπεδο πάνω κάτω. Είναι εκεί, όταν η φάση δεν είναι καθαρή, για να σηκώσει το χέρι και να δείξει το φάουλ ή το οφ σαίντ. Είναι πάντα έτοιμος και στη σωστή θέση.

Εκτός από καλός επόπτης όμως, είναι και άριστος διαιτητής. Παίζοντας αρχικά στα παιδικά, ανεβαίνει τις κατηγορίες και έχει φτάσει μέχρι και τα... εφηβικά. Μη βιαζόμαστε. Θέλει κόπο και δουλειά ακόμα.

Παρ' όλα αυτά πρέπει να πούμε ένα μεγάλο μπράβο και να συγχαρούμε αυτό το άξιο τέκνο που δίνοντας το 100% του εαυτού του, προσπαθεί να πάει την ελληνική διαιτησία ένα βήμα παρά πέρα.

ΜΠΡΑΒΟ ΝΙΚΟ
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ

Θαυμάστε τον

http://www.skodaxanthifc.gr/?q=node%2F1075

Αντικειμενική περιγραφή

Τα παρακάτω βίντεο δεν θέλουν πολλά λόγια. Τα λένε όλα οι πρωταγωνιστές. Για την ακρίβεια ο πρωταγωνιστής, που δεν είναι άλλος από έναν εκφωνητή αγώνων στην Ισπανία. Ο τύπος είναι Barcelona μέχρι το κόκκαλο απ' ότι φαίνεται και το γέλιο που βγάζει είναι απίστευτο.

Ακούστε με τι πάθος περιγράφει τα γκολ της Barca...



Όμως, αυτό που βγάζει πραγματικά πάρα πολύ γέλιο είναι ο τυπάς που τον παριστάνει. Είναι όλα τα λεφτά.

Υπόκλιση

Καταρχήν μια μεγάλη υπόκλιση στον Σχορτσιανίτη. Ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Έκανε το παιχνίδι της ζωής του και μας έφερε το χάλκινο μετάλλιο. Μπράβο σε όλη την ομάδα φυσικά. Τα είπαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση για τις δυσκολίες. Αλλά έδειξε η ομάδα ότι έχει καρδιά και ξέρει να παίρνει τα παιχνίδια.

Επιστροφή με την τρίτη θέση, λοιπόν, και του χρόνου μουντομπάσκετ. Πάμε κι εκεί για μεγάλα πράγματα καθώς θα είναι πλήρης η ομάδα, αν όλα πάνε καλά και δεν υπάρχουν τραυματισμοί. Έχουμε καιρό όμως γι αυτά. Προς το παρόν πανηγυρίζουμε το χάλκινο.

Και μιας κι έχω την ευκαιρία να απαντήσω για άλλη μια φορά σε κάποιον που είχε κάνει ένα σχόλιο σε κάποια ανάρτηση για τον αθλητισμό και έλεγε ότι αποτελεί το "όπλο" των δυνατών για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, ότι χίλιες φορές να παρακολουθείς αυτά τα παιδιά να παίζουν παρά τους 5 ηλίθιους να μιλάνε στην τηλεόραση για όλα αυτά που ΘΑ κάνουν. Κι αν πιστεύει κανείς ότι φταίει ο αθλητισμός που θα βγουν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι σε 2 βδομάδες, τότε είμαστε πολύ γελασμένοι και πολύ περισσότερο αποπροσανατολισμένοι.

Τέλος πάντων. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ.

Καλή επιτυχία και στη Σερβία. Βάλτε την Ισπανία μέσα στα καλάθια, να βάλουν μυαλό.

Δεν χάθηκε τίποτα

Δυστυχώς για άλλη μια φορά χάσαμε από την Ισπανία. Έχει γίνει πλέον ο κακός μας δαίμονας. Την φοβόμαστε, δεν μπορούμε να την παίξουμε στα ίσια; Δεν ξέρω τι είναι. Αλλά κάθε φορά που πρέπει να κάνουμε το κάτι παραπάνω μας πετυχαίνουν και μας τελειώνουν. Μας βρίσκουν μετά από υπερπροσπάθειες, όπως το 2006 όπου στον ημιτελικό παίξαμε με τις ΗΠΑ, κι εχθές παίξαμε με την Τουρκία με παράταση. Παίξαμε και δυο φορές το 2007 στην έδρα τους στο ευρωπαϊκό και άρχισαν τα καραγκιοζιλίκια και είχανε και τους διαιτητές και τα πήρανε τα ματς. Πάλι το ένα ήταν στον ημιτελικό.

Σήμερα δεν μπορούσαμε για κάτι παραπάνω και φάνηκε. Ή μάλλον μπορούσαμε, το πήγαμε στο σημείο που δεν γύρναγε και δεν κάναμε κάτι για να το διορθώσουμε. Και τι εννοώ. Το παιχνίδι ουσιαστικά χάθηκε από ένα λάθος. Το κακό ήταν ότι αυτό γινόταν συνέχεια. Φαντάζομαι ότι όλοι το είδατε. Έμπαινε ο Σπανούλης μέσα, οι Ισπανοί τον έκλειναν και άνοιγαν παράλληλα προς τα έξω, πέταγε την μπάλα στην περιφέρεια, κλέβανε και με αιφνιδιασμό φτάνανε στο εύκολο καλάθι. Λογικό ήταν ο Σπανούλης σήμερα να μην ήταν όπως χθες. Πρώτον γιατί έπαιξε εχθές 42 λεπτά και δεύτερον γιατί τον είχανε διαβάσει και κλείσει οι Ισπανοί. Το πάλεψε παρ' όλα αυτά, όπως και οι υπόλοιποι, και κυρίως ο Σοφοκλής και ο Καλάθης.

Τέλος πάντων. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ένας που να είναι στεναχωρημένος. Ήταν μεγάλη η προσπάθεια, το ξέραμε ότι ήταν δύσκολο, άλλωστε είχαμε πολλές ελλείψεις και η ομάδα ήταν γενικά καινούργια, και γι αυτό αξίζουν πολλά μπράβο σε όλους τους. Παρ' όλα αυτά θα έλεγα ότι οι περισσότεροι είμαστε νευριασμένοι. Εγώ απορώ ακόμα πως έχουνε ζήσει τα πράγματα μέσα στο σπίτι. Συγκρατήθηκα και εντυπωσιάστηκα με τον εαυτό μου! Ναι, νεύρα διότι δεν πάει άλλο αυτό με την Ισπανία. Κάποια στιγμή πρέπει να τους τον κόψουμε αυτόν τον αέρα.

Μέχρι τότε μπορούμε να πάρουμε το χάλκινο, το οποίο αν δεν έρθει δεν θα πεθάνουμε, να ετοιμαστούμε για το παγκόσμιο του χρόνου, που έχουμε περάσει ήδη και γίνεται στην Τουρκία, και να κάνουμε μια προσευχή να μην πέσουμε με τους Ισπανούς!

Άλλωστε, όπως είπα και στο Φίλιππο, ο μόνος τρόπος για να τους κερδίσουμε είναι απλά να μην παίξουμε μαζί τους!

Και για να μην ξεχνιόμαστε, ένα μεγάλο μπράβο και στους πελαργούς και σε όσους πήγαν στην Πολωνία. Άντε να τα καταφέρουμε να πάμε κι εμείς του χρόνου εδώ δίπλα!

(οι φωτογραφίες από το contra.gr)

Απίστευτο κι όμως...

...αληθινό; Ήθελα καιρό τώρα να γράψω για το παγκόσμιο ρεκόρ του Bolt στα 100 και στα 200 μέτρα. Και μιας και αυτές τις μέρες θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη είναι μια καλή ευκαιρία για να γράψω για το θέμα. Όταν έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ ήμουνα έξω και με παίρνουν τηλέφωνο να μου το πούνε. Αμέσως αρχίσαμε το χαβαλέ γύρω από το θέμα. Ξέρετε "σιγά τώρα το χρόνο", "πάμε κι εμείς να τρέξουμε αύριο να το κάνουμε σε 9 δεύτερα" και άλλα τέτοια.

Εντάξει μπορεί ο Τζαμαϊκανός να έχει ταλέντο. Μπορεί να έχει καλό προπονητή. Μπορεί να κάνει την απίστευτη προπόνηση, να μην ξεκολλάει από τα ταρτάν, να μην βγαίνει, να έχει πολύ καλή διατροφή και ότι άλλο χρειάζεται για να κάνει αυτά τα ρεκόρ.

Ωπ. Φτάσαμε σε αυτά τα άλλα που χρειάζονται. Σύμφωνα λοιπόν με την επεξεργασία που έγινε στην κούρσα των 100 μέτρων ο Bolt έφτασε να τρέχει μέχρι και με 45km/h. Να σημειώσω ότι με το ποδήλατο εγώ έχω φτάσει τα 43km/h και με μία μικρή κατηφορική κλίση. Οπότε ο αθλητής έφτασε να τρέχει πιο γρήγορα από ένα ποδήλατο και να πηγαίνει για πλάκα κόντρα ένα μηχανάκι. Δηλαδή θα βγαίνει στην παραλιακή και θα υπάρχει ο σχετικός διάλογος:

-παιδιά πότε ξεκινάει η κόντρα με τα παπάκια;

-σε λίγο φίλε, που είναι το δικό σου;

-δεν έχω μηχανάκι φίλε, θα τρέξω χωρίς αυτό.

Εντάξει πέρα από την πλάκα, αυτά τα ρεκόρ δεν γίνονται χωρίς βοηθήματα. Δεν μπορεί να μην έχει πάρει ουσίες. Άλλωστε και οι πέτρες θα το ξέρουν. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ που κραυγάζουν και κοντεύουν να πάθουν καρδιακό από την ένταση ξέρουν ότι ο τύπος είναι ντοπέ. Μην τρελαθούμε τώρα.

Και γιατί δεν τον βρίσκουνε θα μου πείτε. Απλή η απάντηση. Μα γιατί πουλάει. Παράδειγμα; Στη Θεσσαλονίκη όπως είπαμε έχει το μίτινγκ στίβου. Πόσες φορές έχετε δει σε ελληνικά στάδια, εκτός από μία πολύ μεγάλη διοργάνωση, να έχει γίνει sold out μέρες πριν; Έχετε δίκιο. Καμία. Ακριβώς γι αυτό λοιπόν τώρα δεν βγαίνουν στη φόρα όλα αυτά. Γιατί πουλάει. Τηλεοπτικά, γεμάτα στάδια, διαφημίσεις και όλα τα λοιπά. Σε λίγα χρόνια όταν θα έχει περάσει η μπογιά του, τότε θα βρεθεί κάποιο δείγμα θετικό και θα του αφαιρεθούν μετάλλια και όλα τα γνωστά. Θα χαθεί η φήμη, αλλά τα λεφτά θα έχουν μπει ήδη στα ταμεία των πολυεθνικών. Έτσι δεν έγινε και μέ άλλους "σπουδαίους" και "γρήγορους" αθλητές; Πιο πρόσφατο παράδειγμα η Τζόουνς.

Γι αυτό πραγματικά δεν υπάρχει νόημα σε όλο αυτό. Ο στίβος έχει χάσει την αίγλη του. Οπότε ή συμβιβάζεσαι με το ότι όλοι μα όλοι είναι ντοπέ και τρέχουν με τους ίδιους όρους και το βλέπεις ή απλά κλείνεις την τηλεόραση σου και τους γυρίζεις την πλάτη. Πάντως και το δεύτερο είναι δύσκολο να το κάνεις. Το λέω γιατί κι εγώ δεν μπορούσα να μην δω το καλοκαίρι το παγκόσμιο. Απλά δεν μου προκαλούσε κανέναν ενθουσιασμό.

Για να μην ξεχνιόμαστε!

Σαν σήμερα, πριν 22 χρόνια η Ελλάδα έπαιρνε το 1ο της ευρωαπαϊκό στο μπάσκετ. Μεγάλη ομάδα, μεγάλοι παίχτες. Απλά απολαύστε!

Δεν μας τηλεγραφείς...

...ρε ΔΟΕ. Τί έγινε και τα πήραμε; Έγινε ότι βρέθηκε θετικό το δείγμα της Αθανασίας Τσουμελέκα, το οποίο επανεξετάστηκε μετά από 6 μήνες. Την πρώτη φορά, την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων δηλαδή, το δείγμα ήταν αρνητικό. Και τώρα ως δια μαγείας μετά από 6 μήνες, που ελέγχθηκε ξανά χωρίς η ίδια να το ξέρει, βρέθηκε θετικό. Καλά ποιον πάτε να δουλέψετε;

Σχετικό άρθρο στο sport.gr.

Έχει φάει κόλλημα η ΔΟΕ. Τί δεν της πάει καλά άραγε με την Ελλάδα; Το καλοκαίρι φαγώθηκε να μην κατέβει η Θάνου στους αγώνες; Γιατί; Αφού το όριο το είχε πιάσει, σε έλεγχο δεν βρέθηκε "βρώμικη" (το αντίθετο του καθαρή!), αλλά η ΔΟΕ ανένδοτη. Η Θάνου δεν έτρεξε. Αλλά αν ήταν λίγο έξυπνοι αυτοί οι "αθάνατοι", θα την άφηναν να τρέξει και ούτε στα ημιτελικά δεν θα έμπαινε. Εκεί να δεις πως θα ξεφτιλιζόταν η Θάνου.

Έχουν φάει κόλλημα με τους Έλληνες αθλητές. Αλλά με τα Αμερικανάκια όλα καλά. Γιατί η ομάδα μπάσκετ της Αμερικής δεν πήγε να μείνει στο Ολυμπιακό χωριό; Μη μου πείτε ότι δεν καταλαβαίνετε το λόγο. Μα φυσικά γιατί με το που μπεις μέσα στο χωριό, υποβάλλεσαι σε έλεγχο. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι η USA team βγήκε πρώτη στο ολυμπιακό τουρνουά. Και; Είναι λόγος αυτός για να γίνει έλεγχος στους παίχτες της; Μα καλά τί ρωτάτε τώρα; Πάτε καλά; Άλλωστε από το 1994 που συμμετέχουν NBAers έχει γίνει συμφωνία να μην ελέγχονται οι παίχτες της Αμερικής.

Α και να μην ξεχάσω να πω για την καταγγελία της Γαλλίδας διαιτητή που είπε ότι είχανε οδηγίες να σφυρίζουν υπέρ των ΗΠΑ. Αυτά όμως η ΔΟΕ δεν τα κοιτάει. Άντε γεια είμαι κι εγώ. Τι να κοιτάξει, αφού αυτή έχει δώσει τις οδηγίες.

Αφήστε την Τσουμελέκα ήσυχη. Η κοπέλα είπε ότι πλέον σταματάει τον αθλητισμό. Κρίμα. Αλλά να σας πω την γνώμη μου καλά κάνει. Φύγε από εκεί μέσα όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Σ' ευχαριστούμε για το χρυσό του 2004!!!

Χρυσή γενιά

Άλλο ένα μετάλλιο στη συλλογή της Εθνικής ομάδας μπάσκετ σε όλες τις κατηγορίες. Και αυτή τη φορά χρυσό. Πρώτο χρυσό για την εθνική εφήβων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Προηγούμενη μεγάλη επιτυχία της εφήβων, μετά το χρυσό στο παγκόσμιο της Αθήνας το 1995. Τελικά η Ελλάδα της πάει αυτής της ομάδας!!!
Όσο για αυτή τη φουρνιά, τι να πει κανείς. Φοβεροί παίχτες, τρομερός προπονητής. Το καλό αυτό της ομάδας, ήταν ότι είναι ΟΜΑΔΑ με κεφαλαία γράμματα. Δεν είναι δηλαδή ότι είχε τον απόλυτο σταρ, όπως είχε π.χ. η Λιθουανία, αλλά είχε το δέσιμο της ομάδας.
Το θέμα είναι αυτά τα παιδιά, να αξιοποιηθούν στους συλλόγους τους και το ελληνικό μπάσκετ να επενδύσει σε αυτά. Γιατί είναι κρίμα τέτοιοι παίχτες να μένουν στο περιθώριο. Μακάρι ο Παπανικολάου και ο Παππάς, που παίζουν σε Άρη και Πανελλήνιο αντίστοιχα, είναι δηλαδη οι μόνοι που παίζουν στην Α1, να χρησιμοποιηθούν από τις ομάδες τους, και γιατί όχι να πάρουν και έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Και μακάρι και όσοι παίζουν σε μιρκότερους συλλόγους, να κάνουν γρήγορα το άλμα για μια μεγαλύτερη ομάδα, ώστε να αποκτήσουν τις εμπειριές που χρειάζονται για να αντεπεξέλθουν σε μεγαλύτερο επίπεδο.
Και εύχομαι να μη σημβεί ότι και στη γενιά του '95 που ελάχιστοι, όπως ο Κακιούζης και ο Ρετζιάς, κατάφεραν να κάνουν πολλά στην καριέρα τους.
Ελπίζω να καταλάβουμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα, ότι είμαστε μπασκετικός λαός και όχι ποδοσφαιρικός. Να συνηδιτοποιήσουμε ότι έχουμε το μπάσκετ μέσα μας και να επενδύσουμε πάνω σε αυτό. Να γεμίζουμε τα γήπεδα μπάσκετ και να αγκαλιάσουμε αυτό το αγώνισμα που για μένα είναι πολύ καλύτερο από το ποδόσφαιρο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι εχθές το γήπεδο ήταν κατάμεστο, δυστυχώς χώραγε μόνο 3000 κόσμο, και απέξω βρίσκονταν άλλοι 2000. Μεγάλο νούμερο για εθνική ομάδα μικρής ηλικίας, που μάλιστα παίζει και σε επαρχιακή πόλη. Αν και στην επαρχία τέτοιες διοργανώσεις τις αγκαλιάζουν πιο πολύ.
Για άλλη μια φορά να πούμε μπράβο σε αυτά τα παιδιά, μπράβο σε αυτούς τους μάγκες, που κατάφεραν να ξεπεράσουν το άγχος του τελικού και να φέρουν το χρυσό.

Βρομάει πολύ...

Μόλις άνοιξα τον υπολογιστή, έκανα μία βόλτα από τις αθλητικές σελίδες, όπως κάνω κάθε μέρα, και διάβασα, ότι έγινε νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα. Το ρεκόρ έσπασε ο Ουσάιν Μπολτ με 9.72. Δεν ξέρω πόσο φυσιολογικό ή όχι φαίνεται σε εσάς, πάντως εμένα καθόλου. Δηλαδή σε λίγο καιρό έτσι όπως το πάνε θα κατεβάσουν το ρεκόρ και κάτω από τα 9". Και δεν νομίζω ότι είναι και πολύ μακρυά αυτή η εποχή.
Δυστυχώς τα αναβολικά έχουν το πιο σημαντικό ρόλο στον πρωταθλητισμό. Αν θες να είσαι πρωταθλητής και όχι αθλητής πρέπει να πάρεις. Τέτοιου είδους ρεκόρ δεν είναι φυσιολογικό να γίνονται χωρίς ουσίες. Και δυστυχώς αυτές οι ουσίες δεν μπορούν να ανηχνεφθουν. Κατά την άποψη μου τα δείγματα των αθλητών που κάνουν τέτοια ρεκόρ, θα έπρεπε να ελέγχονται μετά από κάποια χρόνια, όταν το αντιντοπινγκ θα έχει φτάσει το ντόπινγκ.
Πραγματικά όμως δεν πιστεύω ότι κάποιον τον συμφέρει να το κάνει αυτό. Πίσω από αυτούς τους αθλητές υπάρχουν χορηγοί και αλλά τέτοια ωραία πράγματα, οπότε κανείς δεν μπορεί να κάνει και να πει τίποτα.

Το βίντεο του αγώνα

Α ρε Terry

Εμ. Έπρεπε να ήταν τελικός στο pro και να είχα αντίπαλο τον Φίλιππο (weirdo) και θα σου έλεγα εγώ αν το έχανε η Τσέλσι. Τέλος πάντων. Ας επιστρέψουμε στα εκτός του υπολογιστή. Νομίζω ότι η Μάντσεστερ δίκαια το πήρε το CL. Έπαιξε πολύ καλή μπάλα φέτος και το δικαιούταν. Φυσικά ένας τελικός που γινότανε στην Ρωσία, δεν θα μπορούσε να μην πάει και στα πέναλτι, στη ρώσικη ρουλέτα δηλαδή! Εκεί το παιχνίδι κρίθηκε στο πέναλτι του Terry και στη μαγκιά του Van der Sar. Όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία και αυτή γράφει ότι η Μάντσεστερ πρόσθεσε άλλο ένα ευρωπαϊκό στη συλλογή της, για να κάνει παρέα στα άλλα δύο που είχε.
Άντε σιγά σιγά να μπαίνουμε στα σοβαρά παιχνίδια. Έρχεται και το Εuro. Πρέπει να προπονούμαστε!!!

Κρίμα...

...κι άδικο γι αυτή την ομάδα που μας έχει χαρίσει τόσες χαρές και τόσα μετάλλια. Κρίμα κι άδικο για μία ομάδα που χαρακτηρίστηκε ως η dream team του ελληνικού αθλητισμού. Και τώρα ήρθε η πλήρης παρακμή της. Ένας ξαφνικός έλεγχος ντόμπινγκ από τη WADA, έδειξε πως όλη η ομάδα, εκτός από 3 αθλητές ήταν ντοπέ. Δεν νομίζω κανείς να πέφτει από τα σύννεφα. Και ειδικά στην άρση βαρών, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολιά ότι οι αθλητές ντοπάρονται. Και όχι μόνοι οι Έλληνες. Εδώ συμβαίνει σε άλλα και άλλα αθλήματα, στην άρση βαρών δεν θα γινότανε;

Κρίμα όμως, γι' αυτή την ομάδα που τόσα μας έχει χαρίσει. Εννοείται πως αυτό που έγινε δεν ακυρώνει τις επιτυχίες της. Αλλά αποτελεί μία μαύρη σελίδα όχι μόνο για την άρση βαρών, αλλά για όλο τον ελληνικό αθλητισμό.

ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ