Περάσαμε Αλυσίδες Στη Ζωή Μας...

 Απόγευμα Πέμπτης, μέσα στην εξεταστική και όπως κάθε φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του αποφασίζω να ασχοληθώ με κάτι που ουδεμία σχέση έχει με αυτήν. Ή μάλλον έχει μια μικρή σχέση αλλά βρίσκεται μόνο στο ρήμα διαβάζω. Φόρεσα, λοιπόν, το παλτουδάκι μου, έβαλα το κασκόλ μου, άνοιξα την ομπρέλα μου και κινήθηκα προς το κέντρο του Βόλου. Ο σταθμός μου? Τα βιβλιοπωλεία του! Μέσα στη μιζέρια της εξεταστικής, θέλησα να ανακαλύψω έναν άλλο κόσμο μέσα από τα μάτια ή μάλλον τα γραπτά κάποιου άλλου. Η αλήθεια είναι πως εκτός από το να δω τι νέο κυκλοφορεί στην αγορά και θα μπορούσε να είναι το επόμενο "κομμάτι" στην εξαιρετική μου βιβλιοθήκη, ήθελα να βρω και ένα συγκεκριμένο βιβλίο που το είχα τάξει για δώρο σε μια φίλη μου!

Από το σπίτι μου ως το κέντρο δεν συναντάς πολλά βιβλιοπωλεία. Για την ακρίβεια δεν συναντάς κανένα πλην ενός μεγάλου πολυκαταστήματος, γνωστή αλυσίδα στην Ελλάδα, το οποίο εκτός από βιβλία περιέχει cd,  κινητά τηλέφωνα, mp3 και τα λοιπά τεχνολογικά κατασκευάσματα. Μπήκα, λοιπόν, μέσα σε αυτό και άρχισα την αναζήτηση του βιβλίου. Μόλις κατέβηκα την μεγάλη σκάλα και βρέθηκα πάνω σε μια τεράστια βιβλιοθήκη που από πίσω της απλώνονταν σειρές από βιβλία ένιωσα μια περίεργη χαρά. 

Με τα βιβλιοπωλεία είχα από μικρή μια αγάπη. Μου άρεσε να μπαίνω και να χάνομαι μέσα σε αυτά.  Συνήθως έμπαινα για κάτι συγκεκριμένο και έφευγα με άσχετα βιβλία και χωρίς καν να έχω πάρει αυτό που ήθελα. Μάλλον θα με έχει επηρεάσει η τεράστια βιβλιοθήκη που είχε τοποθετήσει η μαμά μου στο παιδικό μου δωμάτιο...

Και μετά την μικρή παρένθεση, δικαιούμαι να βγω λίγο από το θέμα για να δείξω μια μεγάλη μου αγάπη - το βιβλίο-, συνεχίζω στο σήμερα... Το βιβλίο, που έψαχνα τελικά δεν κατάφερα να το βρω στο πολυκατάστημα, κάτι το οποίο το περίμενα καθότι ήθελα ένα βιβλίο πολύ συγκεκριμένης φύσης μακριά από τα best sellers , τις αιτίες του χωρισμού και το πως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχω κάτι με τα τελευταία είδη που έγραψα, έχω διαβάσει διάφορα τέτοια βιβλία, αλλά αυτό που λέμε καλό βιβλίο έλειπε από το μαγαζί.

Δεν απογοητεύτηκα, αρχικά. Συνέχισα στο επόμενο μεγάλο βιβλιοπωλείο- αυτή τη φορά- της πόλης στο οποίο επίσης δεν εντόπισα το βιβλίο. Όπως δεν εντόπισα και κανένα άλλο που να έχει μια μικρή σχέση με αυτό που έψαχνα. Για να μην σας τα πολυλογώ, βγαίνοντας από το 2ο μαγαζί συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα που ακριβώς να πάω να κοιτάξω για το βιβλίο! Σκέφτηκα δυο τρία βιβλιοπωλεία παλιά της πόλης τα οποία πια έχουν κλείσει και την θέση τους έχουν πάρει μεγάλες αλυσίδες που μέσα πουλάνε όλα τα "καλούδια" και μαζί και βιβλία με κανένα σεβασμό προς τον αναγνώστη και τον συγγραφέα. 

Με λίγα λόγια, τα παλιά εκείνα γλυκά βιβλιοπωλεία με τα ράφια με διπλές και τριπλές σειρές βιβλίων και με τους πωλητές να έχουν διαβάσει τα περισσότερα από αυτά και να στα συστήνουν με πάθος και αγάπη δεν υπάρχουν πια! Σε μια πόλη των 150.000 κατοίκων υπάρχουν μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών μέρη για να βρεις ένα βιβλίο και από αυτά τα περισσότερα έχουν τις τελευταίες κυκλοφορίες βιβλίων που έγιναν ταινίες, σκέτο! 

Πριν γυρίσω σπίτι μου , κοντοστάθηκα έξω από ένα μαγαζί με χειροποίητα ξύλινα παιχνίδια. Μεγάλο κατάστημα πριν χρόνια στην πόλη. Τώρα μεταφέρθηκε σε μια τρύπα και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο έκλεισε. Για κάποιο λόγο, κοιτώντας, τα παιχνίδια με έπιασε ένα σφίξιμο. Ήταν τόσο μικρό και γλυκό το μαγαζί. Καμία σχέση με τα τεράστια, απρόσωπα μαγαζιά που πέρασα μέσα τους το απόγευμα μου!

Γύρισα με μια δόση λύπης στο σπίτι μου, αγκαλιά με 3 βιβλία (πήρα ένα από κάθε κατάστημα που μπήκα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ) και με την εικόνα από το ζεστό μικρό μαγαζί. Και εκεί ήρθε η διαπίστωση ότι μπορεί εγώ να απογοητεύτηκα έως και να εκνευρίστηκα που δεν μπόρεσα να βρω το βιβλίο αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα καθίσει να αναλογιστώ που πήγαν όλα εκείνα τα μαγαζιά που ήξερα είτε με βιβλία, είτε με κοσμήματα και ρούχα. Τα μικρά μαγαζιά στις γωνίες της πόλης που γκρεμίστηκαν πριν 2 χρόνια για να γίνουν μεγάλες αλυσίδες ρούχων και παπουτσιών και όλη η πόλη κυκλοφορεί με το ίδιο παλτό χωρίς ίχνος διαφορετικότητας! Και έτσι η αγορά της πόλης πια έμεινε να είναι 3 δρόμοι γεμάτοι μεγάλες  "φλύαρες" βιτρίνες που  τις προσπερνάς βιαστικός γιατί δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν...

Και κάπως έτσι, σήμερα η πόλη μου φάνηκε πιο μίζερη, πιο τυποποιημένη, πιο ψυχρή... Η τελευταία μου απορία ήταν βγαλμένη από το παρελθόν: Τι να έγινε άραγε η κυρία Ρούλα που αγόραζα μικρή φόρμες από εκείνη και μέσα σε ένα βράδυ είδα το μαγαζί της να ενοικιάζεται? Πού πήγαν όλοι εκείνοι οι πωλητές που τους ήξερες και σε ήξεραν με το μικρό σου όνομα? Που σου χαμογελούσαν όταν έμπαινες στο μαγαζί και δεν ήσουν ένας ακόμα πελάτης στο βάρβαρο συνεχόμενο τους ωράριο?

Κάπου εδώ, με πολλές αναπάντητες ερωτήσεις για το πως έχει μετατραπεί έτσι ο κόσμος σε μια μηχανή και τελικά τι κάναμε εμείς για να σπάσουμε τις "αλυσίδες" θα κλείσω το κειμενάκι μου με ένα στίχο του Σ. Μάλαμα:

Πως νιώθουμε παράφορα

Πώς ζούμε έτσι αδιάφορα

Καληνύχτα!

Η Φάρμα των Ζώων

Η περίοδος των διακοπών νομίζω πως είναι μια καλή ευκαιρία για να διαβάσεις διάφορα από τα βιβλία που υπάρχουν στην βιβλιοθήκη σου ,να ταξιδέψεις και να μάθεις μέσα από αυτά. Έτσι, μέσα στα Χριστούγεννα πέρασαν από τα χέρια διάφορα βιβλία, καλά και κακά.. Παραμονή Χριστουγέννων έφθασε η φίλη μου η Γεωργία με μια σακούλα, το δώρο της για την γιορτή μου ( το άργησε ένα μήνα αλλά άξιζε το κόπο).

 Η φάρμα των ζώων, του Τζωρτζ Όργουελ,  ήταν το περιεχόμενο της σακούλας. Και εκτός από δώρο, ήταν και ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν περάσει από τα χέρια μου! Το βιβλίο διηγείται την ιστορία σε μια φάρμα από ζώα τα οποία αποφασίζουν να κάνουν επανάσταση και να διώξουν το αφεντικό τους και να πάρουν την μίζερη μέχρι τότε ζωή τους στα χέρια τους. Ένα βράδυ, λοιπόν, μετά από καιρό προετοιμασίας τα ζώα τα καταφέρνουν και τελικά ο αφέντης τους φεύγει κυνηγημένος από την φάρμα. Έτσι, τα ζώα αρχίζουν να ζουν μόνα τους. Καλλιεργούν τα ίδια αυτά που τους χρειάζονται για να ζήσουν , έχουν την γενική τους συνέλευση και κάποιους κανόνες που τα ίδια έχουν αποφασίσει. Μέσα στις συζητήσεις τους κυριαρχεί η άποψη : ότι όλα τα ζώα είναι ίσα και ότι ο μόνος εχθρός τους είναι ο άνθρωπος ο οποίος και προσπαθεί να τα εκμεταλλευτεί. 

Μέσα στις αρχές της νέας τους ζωής υπάρχει και η αρχή οτι το καθένα δουλεύει ανάλογα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του και πάντα όλα είναι μεταξύ τους ίσα.  Δεν αργούν, όμως κάποια ζώα να ξεχωρίσουν από το σύνολο και να αποκτήσουν ηγετικές τάσεις, οι οποίες στην πορεία θα αποβούν μοιραίες για την ζωή στο αγρόκτημα. Έτσι, κάποια ζώα αρχίζουν να καταπιέζουν τα υπόλοιπα και η κατάσταση στην φάρμα αρχίζει να θυμίζει την παλιά εποχή με το αφεντικό. Ανάμεσα στα ζώα που ξεχώρισαν ήταν και ο Ναπολέων το γουρούνι, που στην συνέχεια γίνεται ο "αρχηγός" της φάρμας και αποκτά τους προσωπικούς του φρουρούς ενώ μένει ξεχωριστά από τα υπόλοιπα ζώα και εκδιώκει όποιον είναι ενάντια σε αυτόν. 

Ο Όργουελ, μέσα από την παρομοίωση με τα ζώα ουσιαστικά σατιρίζει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και συγκεκριμένα απευθύνεται  στο σταλινικό καθεστώς. Ο Ναπολέων της ιστορίας δεν είναι άλλος από το Στάλιν, ενώ στο βιβλίο υπάρχει ακόμα ένας χαρακτήρας ο οποίος ξεχωρίζει ο Σνόουμπωλ ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Τρότσκυ. 

Το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο και πιστεύω πως ο τρόπος που ο συγγραφέας αφηγείται τα γεγονότα μέσω των ζώων καθηλώνει τον αναγνώστη αλλά κυρίως τον προβληματίζει... Ένα από τα σημεία που τονίζεται μέσα στο βιβλίο είναι ο ρόλος που παίζει η προπαγάνδα στην εκάστοτε κοινωνία. Στο βιβλίο ο Ναπολέων και οι κοντινοί του βοηθοί πείθουν τα ζώα ότι ότι γίνεται είναι μόνο για το καλό τους, ακόμα και όταν τους κόβουν το φαγητό ή τα δικαιώματα τους.

Κλείνοντας, το βιβλίο απευθύνεται σε μεγάλο φάσμα ηλικιών και είναι ένα από τα βιβλία που συστήνω ανεπιφύλακτα στον καθένα να το διαβάσει. Άλλωστε, είναι πολύ μικρό και εύκολο. Τόσο εύκολο που διαβάζεται και σε μια μόνο μέρα (με σιγουριά το λέω αυτό). Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για αυτό αλλά θα αρκεστώ σε αυτά , ώστε να μην επηρεάσω ηθελημένα ή μη και κάποιον στα συμπεράσματα που θα βγάλει από αυτό. Για αυτό και το τέλος δεν περιέχεται στην ανάρτηση μου  ...

Καλή Ανάγνωση!

Ένα δέντρο μια φορά...

Μια διαφορετική, χωρίς πολλά στολίδια, ιστορία Χριστουγέννων... Ότι πιο όμορφο και συγκινητικό έχω δει τον τελευταίο καιρό. Αξίζουν τα 25 λεπτά του χρόνου σας. Και εκτός από μικρή ταινία είναι και ένα υπέροχο βιβλίο, μιας και τα δώρα έχουν την τιμητική τους αυτό το καιρό και ιδιαίτερα των μικρών παιδιών.

Τα σχόλια δικά σας...

Το Κύμα

Οι περισσότεροι από εσάς έχουν δει την ταινία "Tο Κύμα" (Die Welle) η οποία διαδραματίζεται σε ένα Γερμανικό σχολείο στην περιοχή της Καλιφόρνιας. Στα πλαίσια της εκπαιδευτικής εβδομάδας στο σχολείο ο καθηγητής Rainer Wegner, όπου στην ταινία τον υποδύεται ο Jurgen Vogel, αποφασίζει μέσα από μια μορφή πειράματος να μάθει στους μαθητές του τι είναι και πως λειτουργεί ο φασισμός. Ο σκηνοθέτης Denis Gansel μεταφέρει στην οθόνη μας το βιβλίο του Tοdd Strasser και δείχνει τους μαθητές του σχολείου που μέσα σε μια βδομάδα χωρίς καν να το καταλάβουν να έχουν μετατραπεί σε μια μορφή σύγχρονων ναζί. Η ταινία συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου ταινίες, την οποία και θα την είχα ακόμα πιο ψηλά αν δεν είχα διαβάσει πρώτα το βιβλίο.

Όπως συμβαίνει και με τις περισσότερες ταινίες και σειρές που έχουν "παιχτεί" στον κινηματογράφο ή και την τηλεόραση, το βιβλίο είναι εμφανώς ανώτερο της ταινίας. Το προηγούμενο καλοκαίρι που έπεσε στα χέρια μου κατάφερα να το διαβάσω μέσα σε ένα βράδυ καθώς δεν μπορούσα με τίποτα να κοιμηθώ χωρίς τελικά να μάθω το τέλος. Τότε δεν είχα δει την ταινία, την οποία και είδα αφού τελείωσα το βιβλίο γιατί ήθελα να δω και σε εικόνες αυτό το αριστούργημα που είχα διαβάσει.

Όπως προανέφερα συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Todd Strasser και είναι των εκδόσεων Επιλογή. Το βιβλίο βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και περιγράφει εκφράσεις όπως : "Δύναμη μέσα από την Πειθαρχία" και "Η δύναμη της Μάζας" που τελικά μπορεί να γίνουν απόλυτα καταστρεπτικές. Ο καθηγητής που στο βιβλίο ονομάζεται Μπέν Ρος οργανώνει τους μαθητές του σύμφωνα με τα ναζιστικά πρότυπα προσπαθώντας να τους απαντήσει σε ερωτήσεις για τον φασισμό. Στο σχολείο δεν αργεί να εμφανιστεί "Το Κύμα" που είναι ένα κίνημα το οποίο στηρίζεται στην πειθαρχία και στην συλλογικότητα. Ενώ στην αρχή όλα δείχνουν να πηγαίνουν άκρως ικανοποιητικά και οι μαθητές να συσπειρώνονται σε ομάδες και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον δεν αργεί να ξεφύγει ο έλεγχος της κατάστασης. Οι μαθητές αποκλείουν και τρομοκρατούν όσους δεν είναι με το κίνημα και γενικότερα διαφέρουν από αυτούς. Απομακρύνουν από τις παρέες και τις δραστηριότητες τους τα μη μέλη του Κύματος στο βωμό πάντα της "συλλογικότητας¨ και της "πειθαρχίας".

Ο λόγος για τον οποίο λάτρεψα το βιβλίο είναι γιατί ο συγγραφέας περιγράφει γλαφυρά την ιστορία δίνοντας έμφαση σε πολλές λεπτομέρειες. Δείχνει για παράδειγμα με πολύ έντονο τρόπο το πως ο πιο "κακός" μαθητής ο οποίος βρίσκονταν πάντα στο περιθώριο μέσα στο κίνημα και την ομάδα αποκτά άλλη θέση η οποία τον κάνει στο τέλος να χτυπήσει τους συμμαθητές του που είναι αντίθετοι στο κύμα. Περιγράφει ακριβώς το πως ήταν πριν και μετά ο μαθητής, βοηθώντας τον αναγνώστη να καταλάβει πλήρως την ψυχολογική κατάσταση του ατόμου. Επίσης έχει έντονους διαλόγους ανάμεσα στα άτομα της ιστορίας κάνοντας αρκετά αισθητό το τι είδος συναισθήματα θυμού, νίκης , χαράς και απογοήτευσης βιώνει ο κάθε ήρωας. Επιπλέον το βιβλίο σε κάνει να φαντάζεσαι την τάξη , το καθηγητή , το σχολείο και την γειτονιά με δικές σου εικόνες και να βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα.

Πιστεύω πως αξίζει να το διαβάσει κάποιος και να ταξιδέψει αλλά και να μάθει μέσα από την ανάγνωση. Ειδικά το θέμα που διαπραγματεύεται με την μάζα και το πως αλλάζει κάποιος και αποκτά βίαιη συμπεριφορά μέσα σε αυτή. Επιπλέον, νομίζω ότι δίνεται και ένα ξεκάθαρο μήνυμα για το φασισμό και τους ναζί.

Τέλος, το βιβλίο έχει πολύ καλύτερο τέλος απ' ότι η ταινία, που προσωπικά λυπήθηκα πάρα πολύ που ο μαθητής σκοτώθηκε. Το τέλος του βιβλίου, όμως, το αφήνω στους επόμενους αναγνώστες...

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Πριν ένα χρόνο περίπου, δέκα μήνες για την ακρίβεια, στήσαμε τη σχολική ιστοσελίδα του 17ου Δ.Σ. Καλλιθέας. Είναι το δημοτικό που πήγαινα και στο οποίο είναι δάσκαλος ο πατέρας μου. Οπότε αφού μου το ζήτησε, δεν μπορούσα να αρνηθώ. Θα ήταν και μια καλή εξάσκηση για μένα. Έτσι ξεκινήσαμε δειλά την προσπάθεια με μία απλή σελίδα (joomla στο χέρι που λέει και μια φίλη!) και το καλοκαίρι αλλάξαμε σε joomla. Το αποτέλεσμα πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές είναι καλό, μπαίνουν γονείς και μαθητές και όπως λένε μερικοί από αυτούς τους έχει βοηθήσει κιόλας σε κάποια θέματα.

Αύριο, λοιπόν, είναι η παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου. Όπως διαβάζουμε στη σελίδα του σχολείου, το Β1, έκανε τα παρακάτω

"Σήμερα για το τμήμα μου όσο και για μένα ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Κάναμε μάθημα λίγο διαφορετικό από τις άλλες φορές, αλλά νομίζω ότι ήταν πολύ πιο ουσιαστικό από κάθε άλλη φορά.
Όλη μέρα μας ήταν αφιερωμένη στο παιδικό βιβλίο. Βέβαια εμείς κάθε μέρα ξεκινάμε το μάθημα αφιερώνοντας του λίγο χρόνο. Κάθε πρωί δε γράφουμε ορθογραφία αλλά λέμε τις εντυπώσεις μας, δείχνουμε τις εικόνες που μας άρεσαν, τις ζωγραφιά που κάναμε ή παίζουμε ένα κομμάτι από τα βιβλία που έχουμε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη της τάξης ή από τη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου.

Σήμερα όμως αφιερώσαμε αρκετές ώρες στο βιβλίο. Πήγαμε στο χώρο της δανειστικής βιβλιοθήκης και αφού μιλήσαμε πώς πρέπει να διαλέγουμε βιβλία, κάναμε ένα κύκλο και διαβάσαμε παραμύθια. ( Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων κ.ά.)

Πήγαμε πίσω στην τάξη και με τη βοήθεια του υπολογιστή διαβάσαμε το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν « Η Πριγκίπισσα και το ρεβίθι», (www.paramithia.net) και από το δικό μου αρχείο το βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά «Η Δόνα Τερηδόνα»(κάναμε πράξη το ηλεκτρονικό βιβλίο).

Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα δικό μας μικρό βιβλίο σε μορφή κόμιξ. Δημιουργήσαμε τους δικούς μας σελιδοδείκτες , ζωγραφιές που έχουν βγει μέσα από τα βιβλία που έχουν διαβάσει τα παιδιά.

Τέλος είδαμε μια πολύ συγκινητική ιστορία σε καρτούν βασισμένη στο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά «Ένα δέντρο μια φορά».

(Ο δάσκαλος της τάξης)"

Επίσης, στη εδώ μπορείτε να δείτε και τις φωτογραφίες.

Ο άνθρωπος του τείχους

Είχα ακούσει καλά λόγια. Ήξερα ότι το θέμα του ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Εχθές που το τέλειωσα, κατάλαβα ότι και τα δύο ίσχυαν και με το παραπάνω. "Ο άνθρωπος του Τείχους", ένα μυθιστόρημα του Κώστα Βαξεβάνη, που αναφέρετε στην μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου εποχή και για την ακρίβεια στον Έλληνα πράκτορα της Στάζι.

Μου κέντρισε πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον και ουσιαστικά είχα φτάσει προς το τέλος του βιβλίου από την πρώτη μέρα. Μέσα από το μυθιστόρημα, μαθαίνεις αλήθειες. Για την ακρίβεια όπως γράφει στο τέλος του βιβλίου "θα αναρωτηθείς τι απ' όλα αυτά που θα διαβάσεις είναι αλήθεια. Αναρωτήσου καλύτερα πόσα αγνοείς".

Η επιλογή του να το παρουσιάσει με αυτό τον τρόπο κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Όπως λέει ο ίδιος σε μία συνέντευξή του..." Αν έγραφα ένα δημοσιογραφικό βιβλίο η κουβέντα θα γινόταν για τα πρόσωπα. Ίσως και χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα η κουβέντα γίνεται για την αλήθεια παρότι δεν την υπερασπίζομαι μαθηματικά αλλά συγγραφικά. Όσοι το έχουν διαβάσει λένε «κοίτα ρε παιδί μου τι γίνεται στον κόσμο;»"... και θα συμφωνήσω. Σου δίνει την εικόνα του πως λειτουργούσαν ή και πως λειτουργούν τα πράγματα.

Όσο για το πρόσωπο που αναφέρεται ως ο Έλληνας πράκτορας της Στάζι, τον παρουσιάζει ως μεγάλο πολιτικό που καταλήγει να παίρνει ακόμα και την πρωθυπουργία. Το επώνυμό του είναι Σώκος, κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο τυχαία η επιλογή του ονόματος. ΣωΚος... Πολλά έχουν ακουστεί για το πως έχει κάνει τα λεφτά τους και τι επιχειρήσεις και νομίζω ότι επιβεβαιώνονται μέσα από το βιβλίο.

Εκτός από την πλοκή, πολλές φορές μέσα στο κείμενο ο συγγραφέας προσθέτει εικόνες που οδηγούν σε ωραία νοήματα. Έχω κρατήσει τρία από αυτά και αξίζει να τα αναφέρω.

"Τι ηλίθιοι που είναι οι άνθρωποι; Όταν δεν γελούν αποκαλούν τον εαυτό τους δυστυχισμένο κι όταν γελούν περιμένουν τη δυστυχία να χτυπήσει. Ανήμπορα δίποδα που πληρώνουν την κυριαρχία τους στη γη, την νόησή τους, αφήνοντάς την, όχι σπάνια, να κινείται αλλοπρόσαλλα στη ζούγκλα του φόβου, της δεισιδαιμονίας και της προκατάληψης. Και ολόκληρες κοινωνίες, θρησκείες, πολιτισμοί να το αποδέχονται. Τα παιδιά μεγαλώνουν με το φόβο της τιμωρίας από κάποιον αόρατο μπαμπούλα ή Θεό πριν μάθουν να μιλάνε. Προσκυνούν δοξασίες που σε κάποιον συνομήλικό τους σε μια διπλανή χώρα φαίνονται τόσο ανόητες. Και στη συνέχεια όλα αυτά δεν θα γίνουν παρά ένας εσωτερικός Θεός που ονομάζεται ενοχή. Ο κόσμος κινείται από ενοχή. Όχι από αγάπη. Οι θρησκείες επικαλούνται την αγάπη για να κάνουν στέρεο το πλέγμα της ενοχής".

"Ακόμα προσπαθώ (...) να αποδέχομαι αυτούς που θεωρούν πως είναι κουρασμένοι γιατί κάποιος τους "πίεσε", τις θεωρίες που εμφανίζουν όλα τα προβλήματα ψυχολογικά για να μπορούν να δικαιολογούνται όσοι δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και τα λάθη τους".

Αναφερόμενος σε μία πολιτική απάτη γράφει... "Πολύ έξυπνη, αν βεβαίως έχεις αποφασίσει πως η πολιτική συμβαδίζει με την απάτη και πως η σκοπιμότητα είναι το υπέρτατο στάδιο της πολιτικής"

Κατά τη γνώμη μου πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο αξίζει να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση λοιπόν.