Περάσαμε Αλυσίδες Στη Ζωή Μας...

 Απόγευμα Πέμπτης, μέσα στην εξεταστική και όπως κάθε φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του αποφασίζω να ασχοληθώ με κάτι που ουδεμία σχέση έχει με αυτήν. Ή μάλλον έχει μια μικρή σχέση αλλά βρίσκεται μόνο στο ρήμα διαβάζω. Φόρεσα, λοιπόν, το παλτουδάκι μου, έβαλα το κασκόλ μου, άνοιξα την ομπρέλα μου και κινήθηκα προς το κέντρο του Βόλου. Ο σταθμός μου? Τα βιβλιοπωλεία του! Μέσα στη μιζέρια της εξεταστικής, θέλησα να ανακαλύψω έναν άλλο κόσμο μέσα από τα μάτια ή μάλλον τα γραπτά κάποιου άλλου. Η αλήθεια είναι πως εκτός από το να δω τι νέο κυκλοφορεί στην αγορά και θα μπορούσε να είναι το επόμενο "κομμάτι" στην εξαιρετική μου βιβλιοθήκη, ήθελα να βρω και ένα συγκεκριμένο βιβλίο που το είχα τάξει για δώρο σε μια φίλη μου!

Από το σπίτι μου ως το κέντρο δεν συναντάς πολλά βιβλιοπωλεία. Για την ακρίβεια δεν συναντάς κανένα πλην ενός μεγάλου πολυκαταστήματος, γνωστή αλυσίδα στην Ελλάδα, το οποίο εκτός από βιβλία περιέχει cd,  κινητά τηλέφωνα, mp3 και τα λοιπά τεχνολογικά κατασκευάσματα. Μπήκα, λοιπόν, μέσα σε αυτό και άρχισα την αναζήτηση του βιβλίου. Μόλις κατέβηκα την μεγάλη σκάλα και βρέθηκα πάνω σε μια τεράστια βιβλιοθήκη που από πίσω της απλώνονταν σειρές από βιβλία ένιωσα μια περίεργη χαρά. 

Με τα βιβλιοπωλεία είχα από μικρή μια αγάπη. Μου άρεσε να μπαίνω και να χάνομαι μέσα σε αυτά.  Συνήθως έμπαινα για κάτι συγκεκριμένο και έφευγα με άσχετα βιβλία και χωρίς καν να έχω πάρει αυτό που ήθελα. Μάλλον θα με έχει επηρεάσει η τεράστια βιβλιοθήκη που είχε τοποθετήσει η μαμά μου στο παιδικό μου δωμάτιο...

Και μετά την μικρή παρένθεση, δικαιούμαι να βγω λίγο από το θέμα για να δείξω μια μεγάλη μου αγάπη - το βιβλίο-, συνεχίζω στο σήμερα... Το βιβλίο, που έψαχνα τελικά δεν κατάφερα να το βρω στο πολυκατάστημα, κάτι το οποίο το περίμενα καθότι ήθελα ένα βιβλίο πολύ συγκεκριμένης φύσης μακριά από τα best sellers , τις αιτίες του χωρισμού και το πως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχω κάτι με τα τελευταία είδη που έγραψα, έχω διαβάσει διάφορα τέτοια βιβλία, αλλά αυτό που λέμε καλό βιβλίο έλειπε από το μαγαζί.

Δεν απογοητεύτηκα, αρχικά. Συνέχισα στο επόμενο μεγάλο βιβλιοπωλείο- αυτή τη φορά- της πόλης στο οποίο επίσης δεν εντόπισα το βιβλίο. Όπως δεν εντόπισα και κανένα άλλο που να έχει μια μικρή σχέση με αυτό που έψαχνα. Για να μην σας τα πολυλογώ, βγαίνοντας από το 2ο μαγαζί συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα που ακριβώς να πάω να κοιτάξω για το βιβλίο! Σκέφτηκα δυο τρία βιβλιοπωλεία παλιά της πόλης τα οποία πια έχουν κλείσει και την θέση τους έχουν πάρει μεγάλες αλυσίδες που μέσα πουλάνε όλα τα "καλούδια" και μαζί και βιβλία με κανένα σεβασμό προς τον αναγνώστη και τον συγγραφέα. 

Με λίγα λόγια, τα παλιά εκείνα γλυκά βιβλιοπωλεία με τα ράφια με διπλές και τριπλές σειρές βιβλίων και με τους πωλητές να έχουν διαβάσει τα περισσότερα από αυτά και να στα συστήνουν με πάθος και αγάπη δεν υπάρχουν πια! Σε μια πόλη των 150.000 κατοίκων υπάρχουν μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών μέρη για να βρεις ένα βιβλίο και από αυτά τα περισσότερα έχουν τις τελευταίες κυκλοφορίες βιβλίων που έγιναν ταινίες, σκέτο! 

Πριν γυρίσω σπίτι μου , κοντοστάθηκα έξω από ένα μαγαζί με χειροποίητα ξύλινα παιχνίδια. Μεγάλο κατάστημα πριν χρόνια στην πόλη. Τώρα μεταφέρθηκε σε μια τρύπα και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο έκλεισε. Για κάποιο λόγο, κοιτώντας, τα παιχνίδια με έπιασε ένα σφίξιμο. Ήταν τόσο μικρό και γλυκό το μαγαζί. Καμία σχέση με τα τεράστια, απρόσωπα μαγαζιά που πέρασα μέσα τους το απόγευμα μου!

Γύρισα με μια δόση λύπης στο σπίτι μου, αγκαλιά με 3 βιβλία (πήρα ένα από κάθε κατάστημα που μπήκα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ) και με την εικόνα από το ζεστό μικρό μαγαζί. Και εκεί ήρθε η διαπίστωση ότι μπορεί εγώ να απογοητεύτηκα έως και να εκνευρίστηκα που δεν μπόρεσα να βρω το βιβλίο αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα καθίσει να αναλογιστώ που πήγαν όλα εκείνα τα μαγαζιά που ήξερα είτε με βιβλία, είτε με κοσμήματα και ρούχα. Τα μικρά μαγαζιά στις γωνίες της πόλης που γκρεμίστηκαν πριν 2 χρόνια για να γίνουν μεγάλες αλυσίδες ρούχων και παπουτσιών και όλη η πόλη κυκλοφορεί με το ίδιο παλτό χωρίς ίχνος διαφορετικότητας! Και έτσι η αγορά της πόλης πια έμεινε να είναι 3 δρόμοι γεμάτοι μεγάλες  "φλύαρες" βιτρίνες που  τις προσπερνάς βιαστικός γιατί δεν έχουν τίποτα να σου δώσουν...

Και κάπως έτσι, σήμερα η πόλη μου φάνηκε πιο μίζερη, πιο τυποποιημένη, πιο ψυχρή... Η τελευταία μου απορία ήταν βγαλμένη από το παρελθόν: Τι να έγινε άραγε η κυρία Ρούλα που αγόραζα μικρή φόρμες από εκείνη και μέσα σε ένα βράδυ είδα το μαγαζί της να ενοικιάζεται? Πού πήγαν όλοι εκείνοι οι πωλητές που τους ήξερες και σε ήξεραν με το μικρό σου όνομα? Που σου χαμογελούσαν όταν έμπαινες στο μαγαζί και δεν ήσουν ένας ακόμα πελάτης στο βάρβαρο συνεχόμενο τους ωράριο?

Κάπου εδώ, με πολλές αναπάντητες ερωτήσεις για το πως έχει μετατραπεί έτσι ο κόσμος σε μια μηχανή και τελικά τι κάναμε εμείς για να σπάσουμε τις "αλυσίδες" θα κλείσω το κειμενάκι μου με ένα στίχο του Σ. Μάλαμα:

Πως νιώθουμε παράφορα

Πώς ζούμε έτσι αδιάφορα

Καληνύχτα!

Για μένα και για σένα..

Η πρώτη ανάρτηση της νέας χρονιάς είναι γεγονός! Ας αρχίσω, λοιπόν, με τα τυπικά και απλά. Καλή Χρονιά σε Όλους!Το 2013 να είναι δυναμικό και με ευχάριστες αλλαγές! Και ας προχωρήσω ...

Σήμερα, καθώς έκανα για ακόμα μια φορά εργασία για το τραπεζικό σύστημα είπα να κάνω ένα διάλειμμα και να περιηγηθώ σε άλλες σελίδες και blogs. Ανοίγοντας το "left" έπεσα πάνω σε ενα κείμενο που από την πρώτη σειρά του ως και την τελευταία του τελεία ένιωσα ότι αποτελούσε μια σύνοψη όλων όσων νιώθω και βιώνω τον τελευταίο καιρό.

Δεν ξέρω πραγματικά από που να ξεκινήσω. Από την εξεταστική που λιώνω στο διάβασμα για ένα πτυχίο που δεν έχω πια ιδέα που ακριβώς θα με οδηγήσει? Για το ταξίδι στην Ξάνθη που θέλω να κάνω για να δω το Μαράκι και την υπόλοιπη γνωστή παρέα... αλλά τα 50 ευρώ του εισιτηρίου δεν υπάρχουν πια στο πορτοφόλι μου? Από τους φίλους που πια τα λέμε μόνο μέσω skype γιατί η ζωή τους είναι σε άλλη χωρά, μιας και σε αυτή δουλειά δεν υπάρχει? Για τις συζητήσεις με την φίλη μου  και συνάδελφο Βίκυ, που ψάχνει δυο χρόνια τώρα δουλειά  Από εκείνο το μεταπτυχιακό στην Αθήνα που ονειρευόμουν από το 1ο Έτος αλλά ...? Ή από εκείνες τις σκέψεις που κάνω πια τα βράδια (που δεν βγαίνω γιατί πρέπει να κάνουμε και οικονομία ) για το που θα είμαι του χρόνου και αντί να με φαντάζομαι σε άλλη πόλη να σπουδάζω κάτι που θα με κεντρίζει πραγματικά, να δουλεύω και να διασκεδάζω, με βλέπω να γυρνάω στο παιδικό μου δωμάτιο και να περιφέρομαι άσκοπα στους δρόμους του Βόλου... Για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμα που πιστεύω πως απλά νιώθετε και εσείς αποφάσισα να σας το παραθέσω:

"

Είναι πολλά πια τα "γαμώτο"...

Ημερομηνία: 05/01/2013

Της   Εύας Μάντζαρη

Αρχικά είναι εκείνο το γαμώτο της εξεταστικής. Πέντε, έξι, εφτά ώρες διαβάσματος πάνω από ένα βιβλίο πάντα με τη σκέψη: ”Ε για να πάρω το πτυχίο! - Και να το πάρω τι; Δουλειά;”. Και συνεχίζεις το διάβασμα ξεφυσώντας..

Είναι και εκείνο το “γαμώτο” που αρχίζεις και χρησιμοποιείς τις λέξεις “ φασίστες”, “Χρυσή Αυγή” κλπ καθημερινά. Και είναι “γαμώτο” γιατί έχουν γίνει βάναυση καθημερινότητα αυτές οι λέξεις.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που οι άστεγοι στους δρόμους και τα πρεζάκια αυξάνονται σαν μανιτάρια. Και είναι “γαμώτο” γιατι ξέρεις ποιοι φταίνε γι'αυτό και πώς καταστρέφουν έτσι απλά ζωές.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που μετά από κάθε πορεία μπαίνεις στο site της αστυνομίας να δεις αν στις φωτογραφίες των συλληφθέντων είναι κάποιος γνωστός σου. Και φαντάσου μετά τι “γαμώτο” που είναι, όταν θα δεις κάποιον γνωστό σου.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που άλλοι γνωστοί σου και φίλοι είναι μακρυά. Μπορεί να είναι στη Θεσσαλονίκη, μπορεί και στις Βρυξέλλες. Αλλά είναι “γαμώτο” να τους υπόσχεσαι κάθε φορά πως θα πας να τους δεις και από μέσα σου ξέρεις πως λες ψέμματα, γιατί το εισιτήριο κοστίζει όσο και το ρεύμα του μήνα. Στην καλύτερη! Γι'αυτό τους βλέπεις με pixel στην οθόνη του υπολογιστή, έτσι ώστε να μη φαίνονται και τα δάκρυα.

Είναι εκείνο το πιο μεγάλο “γαμώτο” που πια δεν έχεις όνειρα για το πως θα είναι η ζωή σου, γιατί πάντα καταλήγεις να λες πως αυτά είναι μαλακίες.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που όσο “ ανεξάρτητα” και αν είναι μακρυά από τους γονείς, άλλο τόσο άσχημα είναι μακρυά από το σπίτι και μακρυά από το κάπως πιο γεμάτο ψυγείο και μια ζεστή αγκαλιά.

Είναι εκείνο το “γαμώτο” που στις παραλίες που πας για μπάνιο τα καλοκαίρια βρίσκεις τώρα τρύπια σωσίβια, σκισμένα χαρτιά και βρεγμένα παιδικά παπούτσια.

Τέλος είναι και το άλλο το “γαμώτο”. Πως με τόσα “γαμώτο” και μαυρίλα, άντε μετά να πιάσεις χαλαρή κουβέντα με έναν όμορφο τύπο σε ένα μπαρ, -που τι μπαρ και μαλακίες;- σε κάποια πορεία θα τον γνωρίσεις στην καλύτερη κάπου ανάμεσα σε καδρόνια, μπάτσους και καπνούς. Γιατί μέσα σε όλα αυτά, είναι πάντα και το “γαμώτο” του έρωτα.

Και να δεις και πόσα ακόμα είναι...

Αλλά επειδή έχω όλα αυτά τα “γαμώτο”, ξέρω πως είναι ώρα να τα γυρίζω πίσω σε αυτούς που μου τα δώσανε χαρτζιλίκι. Και σκεφτείτε πως αυτά τα “γαμώτο” δεν είναι μόνο τα δικά μου, αλλά τα μοιράζεται μια ολόκληρη γενιά και τώρα που θα σας τα γυρίσουμε πίσω θα τρέχετε και δε θα φτάνετε!

Πίσω και σας φάγαμε... γαμώτο! "

Τουλάχιστον, μας έμεινε ο κούκλος από την πορεία...

Πηγή: http://www.left.gr

Back to school but not to reality...

Πριν 2 μέρες μετά από 6 χρόνια βρέθηκα ξανά στο παλιό μου Λύκειο  για να παρακολουθήσω μια συναυλία! Προφανώς, με το που πέρασα την πόρτα του σχολείου και πάτησα το πόδι μου στο προαύλιο ένιωσα μια συγκίνηση και ένα σφίξιμο. Ξαφνικά πέρασαν από το μυαλό μου οι φίλοι μου, οι καθηγητές, οι εκδρομές ακόμα και οι πανελλήνιες...Όλα όσα έζησα μέσα σε εκείνη την αυλή και κυρίως όλα όσα ονειρεύτηκα τότε για την ζωή μου!

Προχώρησα και βρέθηκα στο γυμναστήριο, εκεί που θα γίνονταν και η συναυλία. Είχε ήδη αρχίσει! Μπήκα και αντίκρισα τους παλιούς μου καθηγητές να στέκουν εκεί. Χαμογέλασα σε πολλούς από αυτούς και κινήθηκα στο πίσω μέρος της αίθουσας. Έριξα μια ματιά στους τωρινούς μαθητές και ελάχιστα ζήλεψα. Ζήλεψα που χόρευαν όλοι μαζί παρέα, που αγκαλιάζονταν για να τραγουδήσουν, που τα έδινα όλα στο χορό, που αποθέωναν τους συμμαθητές τους.. Μα πιο πολύ ζήλεψα το πάθος με το οποίο τα έκαναν όλα..

Το πρόγραμμα περιελάμβανε μουσική συναυλία και χορούς τόσο σε latin ρυθμούς όσο και σε πιο κλασσικούς (βλέπε περιπτώσεις μπαλέτου)! Την ώρα που έπαιζαν τα παιδιά οι γύρω μαθητές χόρευαν πάνω σε θρανία και καρέκλες. Έμπαιναν στην μέση του γυμναστηρίου και "χτυπιόντουσαν" όλοι μαζί, ενώ όταν τελείωνε το κομμάτι ξεσπούσαν όλοι μαζί σε χειροκροτήματα και φωνές. Το γυμναστήριο είχε μετατραπεί σε αίθουσα εκδηλώσεων, σε μια αίθουσα που οι μαθητές ξεδίπλωναν το ταλέντο τους στη μουσική, το τραγούδι, το χορό και διασκέδαζαν με την ψυχή τους!

Και κάπου εκεί προσπάθησα να δώσω με λέξεις στο μυαλό μου το νόημα του "πραγματικού" σχολείου. Χρειάστηκαν να περάσουν 6 χρόνια στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και άλλα 6 στην Τριτοβάθμια για να έχω πια μια πλήρη άποψη για το σχολείο που θα ήθελα όντως να έχω. Είναι εκείνο το σχολείο που φεύγει από την στείρα γνώση. Εκείνο το σχολείο που δεν μου μαθαίνει μόνο αρχαία και μαθηματικά αλλά με κοινωνικοποιεί , μου μαθαίνει να ζω μέσα σε ένα σύνολο, να γνωρίζω τις υποχρεώσεις  αλλά να διεκδικώ και τα δικαιώματα μου. Εκείνο το σχολείο που η κοινωνιολογία και το δίκαιο δεν είναι απλά μαθήματα μη εξεταζόμενα στις Πανελλήνιες αλλά μαθήματα  που  εισάγουν τους μαθητές σε έννοιες όπως η ψήφος, οι εκλογές, η ανεργία, η κοινωνία κ.τ.λ. Εκείνο το σχολείο που από ένα κτίριο με πολλές αίθουσες και αυλή θα μετατρεπόταν σε χώρο γνώσης, άθλησης, και ανάπτυξης των δεξιοτήτων - ταλέντων των μαθητών του. Εκείνο το σχολείο που θα ανήκει σε μένα που ζω καθημερινά σε αυτό και σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές.

Η συναυλία γινόταν για την οικονομική ενίσχυση των μαθητών που δεν είχαν την οικονομική άνεση να συμμετέχουν στην εκδρομή. Χάρηκα που δεν έγινε ένα ακόμα πάρτι σε ένα νυχτερινό μαγαζί του Βόλου αλλά μια πολύ όμορφη συναυλία με την συμμετοχή των ίδιων των παιδιών στο χώρο τους... Χάρηκα που στο σχολείο μου αναπτύσσονταν η έννοια της αλληλεγγύη με τον πιο έμπρακτο τρόπο!

Πηγαίνοντας προς την πόρτα για να φύγω θυμήθηκα την τελευταία φορά που έφευγα με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στο χέρι. Τότε, ήθελα να μπω ξανά μέσα σε αυτό. Να περάσω για ακόμα μια φορά την ίδια πόρτα με άλλο ρόλο αυτή τη φορά. Τα σχέδια του τότε ήταν να την περάσω ως καθηγήτρια οικονομικών. Μπορεί κάπου στο δρόμο να παρέκκλινα (όχι γιατί έπαψε να με "μαγεύει" η εκπαίδευση αλλά γιατί οι διορισμοί ολοένα και λιγοστεύουν..  και να, είναι που μάλλον μου έκοψε η πραγματικότητα εκείνο το πάθος  που λέγαμε..) αλλά τελικά πέρασα ξανά την πόρτα του!

Και που ξέρεις? 

Μπορεί τελικά  κάποτε να περάσω ξανά την ίδια ή μια παρόμοια πόρτα, μπαίνοντας σε ένα πραγματικό σχολείο αυτή τη φορά πραγματοποιώντας εκείνο το εφηβικό μου όνειρο ...  Όπως έφευγα από την συναυλία, νομίζω πήρα κάτι από τους μελλοντικούς μου συναδέλφους, αυτούς που θα περάσουν φέτος εκείνη την πόρτα με τα αποτελέσματα στο χέρι  βάζοντας τον δικό τους στόχο!

Φύγαμε Ολοταχώς...

Και να είμαι πάλι εδώ...

Η εξεταστική τελειώνει (για εμάς τελείωσε ήδη) και ο Οκτώβρης έρχεται καταπάνω μας!Πρώτη φορά τον περιμένω με τόση αγωνία!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Πριν ακριβώς μια εβδομάδα έδινα το τελευταίο μου μάθημα για αυτή την εξεταστική. Μια μέρα πριν, λοιπόν, διαλαλούσα σε όλο το κόσμο πως επειδή ήταν δύσκολοι οι τελευταίοι μήνες την ώρα που θα έβγαινα από την αίθουσα και για μια εβδομάδα θα το πανηγύριζα κάθε μέρα πίνοντας, βγαίνοντας και διασκεδάζοντας...

Και κάπου εκεί έγινε το ΜΠΑΜ..  The Big Bang...

Τετάρτη 19/9 ώρα 13.30 ξεκινάω μέσα στη χαρά να πάω να δώσω μάθημα. Στο δρόμο σκεφτόμουν τα τσίπουρα μετά, τις συναυλίες από τα φεστιβάλ που είχα κανονίσει να πάω και όλο αυτό τον κόσμο που είχα χάσει ένα μήνα τώρα για να διαβάσω. Τσουπ, βγήκε και μαθηματάκι. Περάσαμε και αυτό..Όλα πήγαιναν ρολόι! Ανεβαίνω στο 2ο όροφο να χαιρετήσω μια φίλη μου. Κατεβαίνω τρέχοντας να μπω στο αμφιθέατρο να πιάσω θέση. Τρία σκαλιά πριν το τέλος, γίνεται το μπαμ...

Κατέβηκα λίγο πιο γρήγορα τις σκάλες, από όσο υπολόγιζα. Μπαίνω στην αίθουσα. Πονάω αλλά συνεχίζω να γράφω. Φτου, τα κουκιά δεν βγαίνουν..Δεν αγγίζω καν το 4 και ο πόνος συνεχίζει αμείωτος. Η μέρα εξελίχθηκε πολύ απλά... Βγήκα, έκανα ένα τηλέφωνο, ήπια μια μπύρα νομίζοντας πως απλά πονάω από το πέσιμο και τελικά οδηγήθηκα στο Νοσοκομείο.

Βρέθηκα λοιπόν με δεμένο το δεξί μου πόδι, 1 ζευγάρι πατερίτσες, μια ψυχολογία κουρέλι και συμβουλή γιατρού 15μέρες απάτητο - 1 μήνα μόνο χαλαρές κινήσεις και άλλους 3 όχι γυμναστική, όχι χορό, όχι σκάλες.. Παρ ότι βαθιά αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος, το μόνο που ήθελα ήταν να κλάψω και μετά να πέσω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω 2 μήνες μετά.

Πέρασε ήδη μια βδομάδα!Επιτέλους δηλαδή.. Και η επανεξέταση πήγε καλά και σήμερα βρέθηκα με μη δεμένο πόδι και την Δευτέρα που αλλάζει ο μήνας θα είμαι και χωρίς πατερίτσες. Εντάξει, 2 μήνες θα πρέπει να προσέχω πιο πολύ από ποτέ.. Αλλά μετά απο 2 βδομάδες στο σπίτι (συν αυτές τις εξεταστικής) και χωρίς να μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ το να μπορέσω να βγω και να περπατήσω φαντάζει κάτι υπέροχο απλά. Απέκτησα και το χαμόγελο μου ξανά! Και ναι, τελικά οι μέρες πέρασαν, όχι πολύ εύκολα και ευχάριστα αλλά περάσαν, και όλα πήγαν καλά (ευτυχώς ακολούθησα πλήρως τις οδηγίες για αυτό γλιτώνω 4 μέρες  ;)! ).

Ας έρθει, λοιπόν , η νέα εβδομάδα, ο νέος μήνας και το Φθινόπωρο... Όλα περνάνε τελικά. Θέλει υπομονή (που τελικά κατάλαβα πως είχα κάποια αποθέματα της) και λίγο αισιοδοξία (από αυτήν δεν είχα ούτε δείγμα). Λίγο πιο πολύ internet, φίλοι για παρέα και  αναμονή για την "αλλαγή". Δεν έπαθα κάτι πολύ σοβαρό για την υγεία μου ήταν αρκετό όμως για να καταλάβω πόσο μίζερη υπήρξα τον τελευταίο καιρό.Ότι κάποια πράγματα δεν είναι δεδομένα.Ξαφνικά χρειαζόμουν ανθρώπους όταν πεινούσα, έλιωνα μόνη στο κρεβάτι ώρες ατελείωτες και ζήλευα τους φίλους μου που θα πήγαινα στις 8 το πρωί στη σχολή, έτσι απλά επειδή αυτοί μπορούσαν. Τώρα που δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για νερό, τώρα τα συνειδητοποίησα όλα...

Καλό μήνα, λοιπόν... Σε 2 βδομάδες θα χορεύω στα στενά της Αθήνας. Έτσι για να γιορτάσω το ότι στέκομαι ξανά στα 2 μου πόδια( αν και συνήθισα τις γλυκές μου πατερίτσες πια...Χθες πήγα και βόλτα.) ;)

Μέχρι τότε, χορέψτε εσείς για μένα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια!!!

Ιδιοκτήτης του κόσμου...

Άνοιξε την πόρτα και οδηγήθηκε κατευθείαν στο παράθυρο. Σαν κάτι να την τραβούσε εκεί. Σαν κάτι να κρυβόταν πίσω από αυτό. Το παράθυρο ήταν μισάνοιχτο.Ένα ελαφρύ αεράκι μπήκε μέσα από αυτό και την χτύπησε κατευθείαν στο πρόσωπο. Η πόρτα του δωματίου έκλεισε ξαφνικά κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Ούτε καν αστραπιαία, απλά για να βεβαιωθεί πως όλα είναι καλά. Το βλέμμα της είχε ήδη χαθεί στην γραμμή του ορίζοντα. Στον ουρανό που έπαιρνε ένα πορτοκαλί χρώμα. Έδυε ο ήλιος.

Ανάμεσα στον ουρανό και αυτήν υπήρχαν τα καφέ κάγκελα του παραθύρου. Το παράθυρο, ορθογώνιου σχήματος και μικρού μεγέθους έστεκε ψηλά στον τοίχο. Από αυτά τα μικρά παραθυράκια που ίσα ίσα δίνουν λίγο φως στο δωμάτιο. Από αυτά τα παράθυρα που πρέπει να κάνεις προσπάθεια για να δεις έξω και να μην εγκλωβιστείς στον χώρο. Όπως αυτή είχε εγκλωβιστεί! Τα παλιά σκουριασμένα κάγκελα δημιουργούσαν την αίσθηση δύο κόσμων. Του έξω των άλλων... και του μέσα του δικού της...

Ανέβηκε λίγο στις μύτες των ποδιών της και κοίταξε πιο μακριά.Άκουγε πιο πολλά από όσα έβλεπε. Άκουγε παιδάκια να κλαίνε. Γυναίκες να μιλάνε. Τους απέναντι φοιτητές να γελάνε. Αυτοκίνητα να περνάνε.Τραγούδια από τα δίπλα διαμερίσματα. Καυγάδες από το δρόμο. Και ένα θρόισμα...

Με την γωνία του ματιού της κατάφερε να δει τα μωβ φύλλα που είχαν σκεπάσει την δίπλα ταράτσα. Ανάμεσά τους υπήρχε ένα μικρό κόκκινο ποδηλατάκι. Έφερε στο μυαλό της τον πιθανό ιδιοκτήτη του. Έναν μικρό ξανθό μπόμπιρα γεμάτο όρεξη για τρέξιμο και καλοκαιρινά παιχνίδια που λόγω Φθινοπώρου είχε απομακρυνθεί από το μικρό σύγχρονο ποδηλατάκι του.Στην άλλη μεριά του παραθύρου μπορούσε να διακρίνει την κοπέλα από το απέναντι μπαλκόνι. Κάθε μέρα έβγαινε, άφηνε στο τραπέζι ένα βιβλίο, έβαζε ένα ποτήρι χυμό και με τις ώρες πληκτρολογούσε στο κομπιουτεράκι της πράξεις. Χαμένη μέσα σε αριθμητικές πράξεις και αυτή. Σαν την "ιδιοκτήτρια" του παραθύρου...

Και κάπου εκεί στο κέντρο του παραθύρου, πίσω από τις πολυκατοικίες με τα πολλά μπαλκόνια, τα πολύχρωμα απλωμένα σεντόνια και τους πολλούς άγνωστους μεταξύ τους ενοίκους απλώνονταν η θάλασσα και πάνω της ο ουρανός. Αυτός που πια ήταν πορτοκαλί με μια δόση μωβ.. Κάπου εκεί χάθηκε... Χάθηκε η σκέψη της σε τόπους διαφορετικούς, σε πρόσωπα που ίσως κυκλοφορούσαν στους πιο κάτω δρόμους ψάχνοντας τον δικό τους προορισμό, σε καράβια που τώρα ξεκινούσαν τον μακρύ τους ταξίδι φορτωμένα εμπόρευμα.

Γύρισε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο. Έκανε πίσω και κοίταξε το παράθυρό!

Το παράθυρο της!

Ήταν όντως δικό της?

Το αδιαφανές τζάμι και τα κάγκελα της έδιναν την εντύπωση της ιδιοκτησίας.  Της άνηκε ξεκάθαρα. Ήταν δικό της. Το καθάριζε κάθε μέρα, το άνοιγε και το έκλεινε.

Σκέφτηκε λίγο και το κοίταξε ξανά. Το άνοιξε διάπλατα και κατάλαβε πως τίποτα δεν της άνηκε. Το παράθυρο ήταν μόνο το μέσο. Το μέσο προς τα χρώματα, τον κόσμο και τους άλλους.. Το μέσο που οδηγούσε τις σκέψεις της

Ή μήπως όχι?

Μήπως τελικά ήταν η "ιδιοκτήτρια"?

Πήγαμε Καλοκαίρι...

Και κάπως έτσι..., φτάσαμε 4 Σεπτέμβρη.Και κάπως έτσι..., τελείωσε και το καλοκαίρι.
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν θα μου πείτε.
Σωστό!

Απλά είναι που μάλλον το φετινό μου καλοκαίρι δεν ήταν και από τα καλύτερα της ζωής μου. Ήταν στενάχωρο, αγχωτικό, γεμάτο διάβασμα για το πτυχίο που άργησε μια μέρα και με ελάχιστες έως μηδαμινές διακοπές..Ουπς! Και με απώλειες..Όλων των ειδών, δυστυχώς! Αλλά δεν θα είμαι γκρινιάρα και κυρίως αχάριστη. Ήταν ένα περίεργο καλοκαίρι. Με πολλούς σταθμούς στη διαδρομή του. Είτε πραγματικούς (Βόλος, Χορευτό, Κατερίνη, Μηλίνα, Αθήνα κ.α.), είτε νοητούς... Κάτι σαν να λέμε "ήσουν ένας σταθμός στην ζωή μου". 

Όταν ξεκινούσε το καλοκαίρι είχα κολλήσει με ένα από τα γνωστά γλυκανάλατα και λίγο καγκούρικα (οκ πολύ...το δέχομαι) τραγουδάκια, το "πάμε καλοκαίρι" των nigma. Ο λόγος? Μου άρεσε ο ρυθμός, για την ακρίβεια ο άκρως καλοκαιρινός ρυθμός που μου θύμιζε ποτάκια στην παραλία, φιλιά στο κύμα και ξενύχτια με τις φίλες μου σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Λάτρευα τον στίχο του, ο οποίος έδινε νόημα στην πλήξη της εξεταστικής μου και προοπτική στα σχέδια του καλοκαιριού μου. Είχα σταθεί κυρίως στο στίχο : "Αυτό το καλοκαίρι ήρθε για μένα, φωτιά θα βάλει σε όλα μου τα περασμένα". Τότε,συνεπαρμένη και από την ανάγκη μου για φυγή από τις εξισώσεις και τις πιθανότητες δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ μπορεί να ίσχυε τελικά το τραγούδι στην περίπτωση μου.Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έβαλε φωτιά σε όλα μου τα περασμένα..

Φωτιά στα μπατζάκια μας για την ακρίβεια!

Σήμερα άλλαξα τον ήχο κλήσης μου μετά από 3 μήνες και από το πάμε καλοκαίρι το γύρισα σε monsieur minimal και το τραγούδι smile... Έβαλα το πάμε καλοκαίρι να παίξει για άλλη μια φορά στον υπολογιστή μου, γέμισα το ποτήρι μου με τεκίλα πορτοκάλι και αποφάσισα να πάω με το νέο ήχο μου...Να κάνω πράξη τον τίτλο του και να χαθώ στον φθινοπωρινό ρυθμό του προσμένοντας βόλτες κάτω από κίτρινα φύλλα, φιλιά στα πρωτοβρόχια και κρασάκια στα μικρά ζεστά μαγαζιά του Βόλου με την παρέα μου!! Έκανα αγαπημένο μου στίχο τον "Every time you feel my pressure you' re deep in love with your impression, you go you live with no exception,I try to find a new direction"!

Και επειδή πριν 4 μέρες (31/8) είχα γενέθλια και πέρασε άλλος ένας γεμάτος χρόνος μέσα στον οποίο ήταν και το καλοκαίρι μου..πήρα τις αποφάσεις μου!! Μέσα από τις απώλειες... και τις τρέλες το σημαντικότερο είναι να βγαίνεις τελικά ευτυχισμένος και ανανεωμένος. Οπότε ας έχουμε όλοι μια καλή εξεταστική αφήνοντας πίσω το καλοκαίρι,είτε ήταν καλό είτε πιο μίζερο (γτ κακό καλοκαίρι δεν γίνεται..το λέει και η λέξη ΚΑΛΟ- καίρι..) και πάμε για την νέα εποχή που έρχεται...

Το κειμενάκι για όλους αυτούς που κάπου χάθηκαν... αλλά τελικά βρήκαν την άκρη ή έστω το παλεύουν ακόμα !! Θα κλείσω με ένα τραγούδι που μου θυμίζει έναν από τους πιο αξιοσημείωτους , γλυκούς , άκρως αψυχολόγητους σταθμούς μου και ένα φοβερό χαμόγελο που μου χάρισε άθελα(??!!) του ο απέναντι μου στον προαστιακό...(από αυτά που σου φτιάχνουν το κέφι όταν είσαι κατσουφιασμένος και αφήνεις να σε "παρασύρουν" μέχρι εκεί που τελικά όντως μπορούν να σε πανε..)

Α!Και βέβαια γυρνάω στο blog :) !Ετοιμαστείτε για νέες αναρτήσεις... 

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε...

Χτύπησε το τηλέφωνο.
-Παρακαλώ!
-Ναι...
-Εσύ είσαι ρε χαμένο? Πότε γύρισες Ελλάδα?

Ο φίλος μου ο Νίκος μετά από ένα χρόνο στην Αγγλία, γύρισε Ελλάδα και με πήρε τηλέφωνο στο σπίτι. Ένα χρόνο, σχεδόν, είχα να ακούσω την φωνή του στο ακουστικό μου. Κάποτε με έπαιρνε για το παραμικρό. Για την σχολή, για να πάμε για μπάνιο, να πάω να δω το σκυλάκι που μόλις είχε αποκτήσει ή να πάμε για ένα γρήγορο ποτάκι (ναι από αυτά που διαρκούν μόνο 5 ώρες...). Μέσα στην εξεταστική θυμόταν πάντα να με ξεσηκώνει. Έτσι και σήμερα με έβγαλε μέσα από την μιζέρια και τα βιβλία μου...

Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα απίστευτα πολύ όταν άκουσα την φωνή του. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που μας αποχαιρέτησε και πέταξε για τα ξένα. Όπως και όταν τον είδα τον Μάρτη στην Αγγλία. Κατεβήκαμε από το μετρό και μια γνωστή ανδρική φιγούρα μας περίμενε εκεί. Μέσα στα "επίσημα" ρούχα του (αυτός λέει ότι έτσι ντύνεται, εγώ τον λέω καπιταλάκι...), κάτω από το άγαλμα στην Picadilly να καπνίζει και να παίζει με το κινητό του. Όταν τον αντίκρισα ένιωσα σαν όλα να ήταν φυσιολογικά και όπως παλιά στο Βόλο. Η ίδια παρέα, απλά λίγα χιλιόμετρα  μακριά. Είχαμε τόσα να πούμε. Κι όμως αρκεστήκαμε στο τι κάνεις?! Λες και τα είχαμε πιει και το προηγούμενο βράδυ.

Το ίδιο νιώθω κάθε φορά που συναντάω κάποιον από το τότε... Στην αρχή όταν έφυγαν οι φίλοι μου από Βόλο είχα στεναχωρηθεί. Τους έπαιρνα τηλέφωνα, θέλοντας να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί την καθημερινότητα μας. Όπως όλα τα πράγματα, όμως, πήρε και αυτό το δρόμο του. Συνέχισαν να μου λείπουν αλλά κατάλαβα πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πια!Κάποιοι πήραν και το δεύτερο πτυχίο τους (και εγώ είμαι ακόμα στο πρώτο..). Απλά, ο καθένας προχωράει με τον δικό του ρυθμό κάνοντας διαφορετικές επιλογές σε κάθε φάση της ζωής του. Δεν μετάνιωσα για το πως πέρασα αυτά τα 5 χρόνια και ελπίζω και αυτοί να σκέφτονται πως έκαναν σωστές επιλογές (καλά το οτι πήραν πτυχίο στα 4 χρόνια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.. Άφησαν και τον όμορφο Βόλο..)

 Παρ όλα αυτά χαίρομαι κάθε φορά που τους βλέπω και κυρίως όταν επιστρέφουν πίσω στο τόπο του εγκλήματος. Για ένα περίεργο και ανεξήγητο λόγο νιώθω σαν να μην έφυγαν ποτέ από εδώ. Απλά έκαναν τις διακοπές τους στα πατρικά τους σπίτια, λίγο παραπάνω...Και τσουπ, πάλι είναι εδώ και περπατάμε στους ίδιους δρόμους... Πίνουμε τον καφέ μας στο μπαλκόνι μου και βγαίνουμε στα ίδια μαγαζιά!

 Για αυτό και περιμένω με αγωνία να έρθουν έστω για 3 μέρες το καλοκαίρι και να πιούμε ένα από τα γνωστά κοκτέιλ μας στον άνεμο, να πάμε για μπάνιο στην Άφισσο και να πιούμε και 2-3-4-5 τσιπουράκια στην παραλία (και ας λέμε πως τα καλά τσιπουράδικα είναι μέσα στα στενά της πόλης). Ο χειμώνας που πέρασε ήταν αρκετά περίεργος, κουραστικός και με πολλές αλλαγές οπότε δικαιούμαστε ένα μικρό πισωγύρισμα  :)

Κλείνω με το τραγούδι που μας αποχαιρέτησε όλους πριν ένα χρόνο μια φίλη μου.. Νομίζω είναι το πιο κατάλληλο ..

Τα λέμε παιδιά....

No parking, No ράμπα...

Σήμερα αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το πολύ έξυπνο video, το οποίο αναφέρεται στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Ο λόγος?

 Πριν δυο μέρες μάλωσα στο κέντρο του Βόλου με έναν κύριο (με κ μικρό) ο οποίος μου ζήτησε και τα ρέστα όταν του είπα πως έχει παρκάρει πάνω σε μια ράμπα. Ήταν το πρωί της Τετάρτης και καθώς περπατούσα σε γνωστό πεζόδρομο της πόλης και προσπαθούσα να περάσω απέναντι, τσουπ... σκάει το αμάξι και ο καλοντυμένος κύριος και παρκάρει πάνω ακριβώς στη ράμπα. Ήμουν πολύ ευγενική (παρ' οτι δεν έπρεπε) και του λέω "Συγνώμη αλλά εδώ που βάλατε το αυτοκίνητο σας ούτε εγώ δεν μπορώ να περάσω. Η κυρία με το μωρό ή ο κύριος στο καροτσάκι πως θα περάσει?". Η απάντηση ήταν η ίδια που παίρνω κάθε φορά : "Και εσένα τι σε νοιάζει?". Με μεγάλη μου χαρά τόσο ο κύριος από το γειτονικό φαρμακείο όσο και δυο περαστικοί που μας άκουσαν σταμάτησαν και ζήτησαν από τον κύριο να απομακρύνει το αμάξι. Η κύρια μάλιστα του είπε πως θα καλέσει την αστυνομία αν δεν το κάνει γρήγορα και έτσι η ράμπα ελευθερώθηκε (μέχρι να έρθει ο επόμενος κύριος ή κυρία και να στερήσει την είσοδο στον πεζόδρομο σε κάποιον Κύριο ή Κυρία ).

Δεν ήταν η πρώτη φορά που μαλώνω με κάποιον για αυτό το θέμα. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα την απειλή της αστυνομίας η αλήθεια είναι. Αν και πάντα πιάνει. Ούτε την έκφραση θα μάθεις όταν κάποιος δικός σου ή εσύ πάθεις το ίδιο. Απλά νομίζω πως το θέμα δεν λύνεται έτσι. Ο κύριος μπορεί να έκανε μια βόλτα και να γύρισε πάλι εκεί χωρίς να καταλαβαίνει ή να μην θέλει να καταλάβει την βλακεία που κάνει. Το θέμα δεν είναι να τρομοκρατήσεις κάποιον πως αν δεν φύγει θα του πάρουν τις πινακίδες, αλλά να καταλάβει πως κάνει την ζωή κάποιων άλλων πολύ πιο δύσκολη απ' ότι είναι ήδη. Και πως καλώς ή κακώς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί από τον άλλον την πρόσβαση του στην δουλειά, την αγορά ή ακόμα και την βόλτα του. Δεν λέω εμένα ίσως κάποιες καταστάσεις με έμαθαν από μικρή να θεωρώ αυτονόητο ότι κάποιοι χώροι δεν ανήκουν στις ρόδες του δικού μου οχήματος.

Προσπάθησα πολλές φορές να καταλάβω που οφείλεται αυτή η συμπεριφορά. Είναι θέμα παιδείας? Είναι θέμα νοοτροπίας? Είναι θέμα γαϊδουριάς? Νομίζω πως το θέμα χρίζει μεγάλης ανάλυσης και έτσι δεν θα αναφερθώ στο τι φταίει..  Αν και για να "πολεμήσεις" κάτι πρέπει να βρεις την αιτία που το προκαλεί.

Σημασία για μένα σήμερα έχει να κινητοποιήσω όχι μόνο αυτούς που δεν σέβονται τον άλλον αλλά και αυτούς που απλά δεν αντιδρούν όταν δουν κάποιων να "παραβιάζει" τον χώρο του άλλου. Έχει μεγάλο νόημα να μιλάμε και να δίνουμε στον άλλον να καταλάβει οτι δεν είναι θέμα νομιμότητας το να μην παρκάρεις σε μέρη που είναι για αναπήρους αλλά  κυρίως "πραγματικότητας". Νομίζω πως έχουμε ακόμα δρόμο στο να μάθουμε να σεβόμαστε τον άλλον αλλά η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι αντιδρούν σε αυτούς που παρκάρουν σε χώρους στάθμευσης αναπήρων ή πάνω σε ράμπες και αυτό είναι αρκετά αισιόδοξο και ενθαρρυντικό. 

Δυο μάτια με κάνανε κομμάτια...

Η πρώτη μας γνωριμία

Ήμουν από αυτούς  που όταν βλέπουν σκυλί τρέχουν, φοβούνται και φωνάζουν. Εντάξει είχα τους λόγους μου. Πιτσιρίκι ήμουν όταν πήγα να αγκαλιάσω εκείνο τον δαίμονα και βρέθηκα στο νοσοκομείο από τα δαγκώματα του. Πώς να έρθω σε επαφή ξανά με έναν εκπρόσωπο του καλύτερου φίλου του ανθρώπου? Και κάπου εκεί που λες μα πως γίνεται κάποιος να κλαίει για το σκυλάκι του όταν πεθαίνει και να θρηνεί όπως θα θρηνούσε για έναν δικό του άνθρωπο? Πώς γίνεται κάποια παιδάκια να πεινάνε και η κυρία απέναντι να ταΐζει τη σκυλίτσα της την πιο ακριβή τροφή? (Με το τελευταίο έχω ακόμα τις διαφωνίες μου..)Γίνεται το Μπαμ! Το Μεγάλο Μπαμ!

Ήταν Οκτώβρης του 2011 και όπως ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω στην Ξάνθη  εμφανίστηκε αυτό. Ταλαιπωρημένο, πεινασμένο μα κυρίως φοβισμένο και κακοποιημένο. Ένα σκυλάκι που τότε δεν ήξερα καν το φύλλο του, ούτε την ράτσα του, ούτε την ηλικία του. Ήξερα μόνο πως κάποιος το είχε δείρει, το είχε παρατήσει στο δρόμο (φαινόταν ότι είναι σκυλί σπιτιού, που για κάποιο λόγο το είχαν διώξει). Μόλις πήγαμε να το χαϊδέψουμε κρύφτηκε. Επί τρεις μέρες η μόνη μας επαφή μαζί του ήταν ένα πιάτο. Το γεμίζαμε φαγητό και μετά έρχονταν σιγά και προσεκτικά να φάει. Και μόνο όταν λείπαμε εμείς. Η επαφή του σκυλιού με τον άνθρωπο ήταν αδύνατη. Έτρεμε σε κάθε βήμα μας. Το κρατήσαμε, λοιπόν, για λίγες μέρες με σκοπό να τραφεί και μετά θα βλέπαμε. Πώς όμως να διώξεις ένα τέτοιο πλάσμα? Πώς να το γυρίσεις στο δρόμο? Πώς να αποχαιρετήσεις αυτά τα μάτια, που μετά από 5 μέρες έδειχναν αφοσίωση στα χέρια που το τάιζαν , το έπλυναν και του έδωσαν προσωρινά σπίτι.

Κάπου εκεί, απέκτησε τελικά όνομα. Ίρις. Από την μυθολογία. Η θεά του ουράνιου τόξου και η αγγελιοφόρος των θεών. Η θεά του ουρανού και βέβαια το μάτι μας. Το όνομα της δόθηκε συμβολικά για την ομορφιά που είχε κρυμμένη  κάτω από το κακοποιημένο κορμάκι της και την χαρά που τελικά μας πρόσφερε απλόχερα.. Απέκτησε και σπίτι. Απέκτησε και νέο λουράκι. Α!Ναι, ξέχασα ήταν κοριτσάκι.

Είναι πια 7 μηνών. Έχει συνέλθει πλήρως από τα τραύματα της τα σωματικά και έχει μεγαλώσει. Ακόμα φοβάται κάπως τους ανθρώπους που δεν γνωρίζει αν και εξελίσσεται σε τρομερά καλή φύλακας. Και τρέχει και με μια ταχύτητα... Έχει γίνει μια κούκλα καθώς έχει βγάλει πλούσιο τρίχωμα. Τρελαίνεται όταν βρέχει, μυρίζει την βροχή και κυλιέται κάτω. Αλλά λατρεύει και να κάθεται κάτω από τον ήλιο και να την χαϊδεύεις στην κοιλιά της.

Το περίεργο της ιστορίας, όμως, είναι πως δίπλα της έμαθα τελικά εγώ. Άλλαξα. Πάντα μου έλεγαν πως για να ξεπεράσω τον φόβο μου πρέπει να πάρω σκύλο κάτι που προφανώς και ήταν αδιανόητο για μένα να συμβεί. Και όμως. Έμαθα πως όταν τρέχουν πάνω σου  θέλουν παιχνίδι. Πως όταν γαβγίζουν δεν το κάνουν πάντα για να σε φοβίζουν και πως τελικά κάποιος γαβγίζει πια για να με προστατέψει και όχι για να με πειράξει.  Όχι απλά δεν φοβάμαι πια τα μικρά ή μεγάλα τετράποδα αλλά μ αρέσει κιόλας να παίζω μαζί τους, να τα ταΐζω και κλαίω αν δω κάποιο από αυτά χτυπημένο στο δρόμο. 

Ταυτόχρονα εκτός από την αγάπη μου για αυτά και κυρίως για την Ίρις απέκτησα και θυμό για αυτούς που τελικά τα παρατάνε και τα κακοποιούν.  Είναι μεγάλη απόφαση να πάρεις ένα τετράποδο σπίτι σου. Αποφάσισε αν είσαι διατεθειμένος να αφιερώσεις πολύ χρόνο και χρήμα για αυτά. Και πως για τα επόμενα χρόνια δεν θα είσαι μόνος.Δένεσαι με αυτά και εκείνα μαζί σου. Δεν είναι παιχνίδια  που σήμερα τα θέλεις και αύριο τα πετάς. Ούτε επειδή δεν μιλάνε έχεις το δικαίωμα να τα χτυπάς ή να καις μέρος του τριχώματος τους. Ακόμα θυμάμαι την κατάσταση που βρήκαμε την μικρή και απλά λυπάμαι αυτόν τον άνθρωπο που κακοποίησε και τελικά έχασε έναν τέτοιο θησαυρό σαν και αυτήν.

Υ.Γ Στις φωτογραφίες είναι ο θησαυρός..., το Ιρισάκι :)

Χωρίς Τίτλο...

Ένας θόρυβος με ταρακούνησε. Ξύπνησα! Άνοιξα το παράθυρο. Ο αέρας μύριζε καμένο ξύλο. Ο δρόμος βρεγμένος από την υγρασία. Ο ήχος από τα τακούνια της κοπέλας που διέσχιζε βιαστικά τον άδειο δρόμο μου έφερε ένα γνώριμο συναίσθημα. Στο μυαλό μου ήρθε μια κοπέλα με μαύρο παλτό, όμορφα μαύρα ψηλά τακούνια, κόκκινο κραγιόν στα χείλη και τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά. Ένα ηχηρό γέλιο και ο ήχος ενός φιλιού ήρθε στα αυτιά μου.

  

Κοίταξα απέναντι τα φωτάκια  που τρεμόπαιζαν. Κάποιος είχε ξεχάσει να τα βγάλει όταν πέρασαν οι γιορτές... Ξάφνου φώτισαν πιο πολύ απ' ότι συνήθως και μετά έσβησαν. Όπως το φλας της φωτογραφικής μηχανής. Θυμήθηκα από που ερχόταν το ηχηρό γέλιο. Ήταν, εκείνο, όταν σε φωτογράφιζα στα γενέθλια σου. Εκείνο όταν ο φωτογραφικός μου φακός σε απαθανάτιζε να παίζεις με το σκύλο, να κολυμπάς στα παγωμένα νερά του Ιονίου, να γελάς κάτω από τον Λευκό Πύργο και να πίνεις το ποτό σου σε ένα μπαράκι στην Αθήνα. Το φλας άστραψε πάλι όταν μου μαγείρεψες για πρώτη φορά. Η εικόνα συνοδευόταν αυτή τη φορά από μια αλμυρή γεύση. 

Και ο ήχος από το φιλί? Μήπως ήταν από τότε που σε φίλησα όταν πέρασες το μάθημα? Μπα, εκείνο ήταν γλυκό φιλί και εμένα μου ήρθε ένα δυνατό γεμάτο πάθος φιλί. Μήπως, μήπως λέω ήταν εκείνο στην Αθήνα? Κάτω από την φωτισμένη Ακρόπολη, που σου είπα πως Σε λατρεύω? Μπα, ούτε αυτό ήταν. Αυτό στην Αθήνα είχε μέσα την έννοια του θέλω να περνάω πάντα μαζί σου όμορφες στιγμές, σαν και αυτή. Εγώ μιλάω για ένα φιλί που δεν δίνει υποσχέσεις για το αύριο αλλά ζει μια και μόνο δυνατή στιγμή. Εντάξει. Το βρήκα. Ήταν εκείνο το φιλί στη γιορτή μου, τότε που μέσα σε ένα club πίσω από τις φωνές και τα τραγούδια μου είπες Σ’ αγαπώ. Έγειρες μου το ψιθύρισες και με φίλησες.

Την σκέψη μου έκοψε το ζευγάρι που πέρασε κάτω από το μπαλκόνι μου. Το αγόρι πέρασε το χέρι του στη μέση της κοπέλας και αυτή χαμογέλασε και τον φίλησε. Ο ήχος του φιλιού ήταν αυτό που έψαχνα. Θυμήθηκα! Θυμήθηκα εκείνο το φιλί που γεμάτο πάθος ένωνε τα χείλη μας, που δεν έδινε υποσχέσεις γιατί δεν το ένοιαζε το αύριο αλλά αυτή η απαλή λεπτή γεύση των χειλιών σου, η γλύκα που έβγαζε το πρόσωπο σου, η λάμψη των ματιών σου και η μυρωδιά του κορμιού σου. Ήταν εκείνο το φιλί που μου έδωσες απρόσμενα ένα βράδυ και μου είπες είμαι ερωτευμένος μαζί σου. 

Έμοιαζε με το πρώτο μας φιλί. Πάλι βράδυ ήταν, σε μια άδεια πόλη. Το μόνο που έσπαγε την ησυχία των μικρών γειτονιών  ήταν ο ήχος από τα τακούνια μου.Το μόνο που άλλαξε από τότε ήταν πως τώρα προχωρούσαμε χωρίς τελικό προορισμό αρκεί που ήμασταν δίπλα δίπλα. Έφθανε που ήμασταν μαζί. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου αντήχησε πάλι μέσα στα αυτιά μου.

Τα φωτάκια άναψαν ξανά. Και εγώ που νόμιζα πως έσβησαν για πάντα. Σαν τον έρωτα. Εκεί που πιστεύεις πως έχει προπολού πάψει να σου δίνει αυτή την λάμψη στα μάτια και το καρδιοχτύπι, έρχεται η στιγμή που σε φωτίζει ξανά.

Έτσι, μέσα στην σιωπή του νυχτερινού  Χειμώνα πέρασαν σε δευτερόλεπτα από το μυαλό μου όλες εκείνες οι εικόνες και οι στιγμές που γέμισες εσύ. Τα ταξίδια, οι συναυλίες, οι εξεταστικές, τα ξενύχτια, οι  βραδιές για κρασί με την παρέα.. Τα ρούχα που φόραγα και με έλεγες κοκέτα, τα ραντεβού που αργούσα και με φώναζες... Περπατήσαμε χέρι χέρι και είδαμε  πόλεις και χωριά λίγο διαφορετικά...

Εντάξει, εκτός από το γέλιο μου χάρισες και δάκρυ. Αρκετές φορές με νευρίασες και με έκανες να κλάψω. Μου ράγισες την καρδιά και μετά πάλι σαν να μην είχε συμβεί τίποτα με έκανες να χαμογελάσω. Τότε που σκυμμένος μπροστά με βλέμμα κατεβασμένο, σαν κουταβάκι γύρισες στο σπίτι μου με την αγαπημένη μου σοκολάτα στο χέρι και ζήτησες συγνώμη...

Εικόνες γλυκές, στενάχωρες, έντονες, γεμάτες πάθος αλλά και συνήθεια πλημμύρισαν το μυαλό μου καθώς ο κρύος αέρας ανέμιζε τα μαλλιά μου. Έκλεισα το παράθυρο. Γύρισα σαστισμένη στο κρεβάτι μου και εκεί σε αντίκρισα. Κοιμόσουν ήρεμα μέσα στο άσπρο μου πάπλωμα. Ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίζονταν στο πρόσωπο σου. Σε φίλησα. Σε φίλησα τόσο δυνατά ώστε ο ήχος να μείνει χαραγμένος μέσα μου. Καληνύχτα, όμορφε ... Ακόμα μια εικόνα προστέθηκε στη μνήμη μου....

Ζήσε την στιγμή, γιατί τελικά οι στιγμές μένουν και μας κάνουν ευτυχισμένους...

Ο πληθυντικός αριθμός

Σήμερα καθώς τακτοποιούσα την βιβλιοθήκη μου βρήκα ένα βιβλίο με ποιήματα που μου είχαν κάνει δώρο στο πρώτο έτος. Το άνοιξα και τυχαία έπεσα πάνω στο παρακάτω ποίημα. Έτσι αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας (εντάξει ο λόγος δεν ήταν μόνο το τυχαίο αλλά και το ότι θυμήθηκα μετά από καιρό ένα υπέροχο ποίημα).

Ο έρωτας ,

όνομα ουσιαστικόν ,

πολύ ουσιαστικόν ,

ενικού αριθμού ,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,

γένους ανυπεράσπιστου .

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,

όνομα ουσιαστικόν ,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός :

οι φόβοι .

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,

κύριο όνομα των θλίψεων ,

ενικού αριθμού ,

μόνο ενικού αριθμού

και άκλιτη .

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,

όνομα ουσιαστικόν ,

γένους θηλυκού ,

ενικός αριθμός .

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες .

Οι νύχτες από δω και πέρα. 

-Κική Δημουλά-

Σε περιμένω παντού...

Ξημερώνει στον Πειραιά (επιστροφή από Χανιά)

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, 
αγάπη μου,μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να' χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ' αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
Και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ' όποιο μέρος της γης
σ' όποια ώρα
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου.
- Τάσος Λειβαδίτης - 


Υ.Γ Η παραπάνω φωτογραφία με γεμίζει πάντα όμορφα συναισθήματα, γλυκές αναμνήσεις και με γυρνάει σε ένα από τα αγαπημένα μου και παράξενα ταυτόχρονα καλοκαίρια, το καλοκαίρι του 2010 στα Χανιά της Κρήτης! Για αυτό και την διάλεξα να "συνοδεύσει" αυτή την ανάρτηση μου, η οποία συνδέεται άμεσα με εκείνο το καλοκαίρι...

Κάθε αρχή και δύσκολη?

Κάθε αρχή και δύσκολη λέει ο λαός. Υπάρχει και η άποψη ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Κάθε τέλος και μια αρχή. Τι ισχύει όμως τελικά?

Αν μπορώ να θυμηθώ μια αρχή που θα μου έχει μείνει χρόνια τώρα αξέχαστη, είναι όταν παιδάκι πήγα στη πρώτη Δημοτικού. Νομίζω πως για όλους αποτελεί μια δύσκολη αλλά συνάμα και περίεργη αρχή. Πολλά μικρά παιδάκια κλαίνε στο προαύλιο, μαμάδες τα κρατάνε γερά και φεύγοντας κοιτάνε μέσα από τα κάγκελα τα αγγελούδια τους. Μόλις, όμως, μπούνε στην αίθουσα ένας καινούριος κόσμος ανοίγεται μπροστά τους. Νέες φίλοι, για την ακρίβεια οι πρώτοι φίλοι, μια δασκάλα που πλησιάζει αρκετά το ρόλο της μαμάς και ένα νέο κτίριο που θα στεγάσει την ζωή τους για τα επόμενα 6 χρόνια. Γνώσεις. εικόνες, παιχνίδια συνθέτουν το σκηνικό της ζωής μετά από αυτή την αρχή!

Και τα χρόνια περνάνε και μια άλλη έρχεται μπροστά μας. Η πρώτη μέρα των Πανελλήνιων. Έχει προηγηθεί μία ίσως και περισσότερες χρονιές γεμάτες άγχος, κούραση και διάβασμα. Και φτάνει πια αυτή η μέρα. Η μέρα που το πρωί που ξυπνάς ( αν έχεις κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ) δεν τρως, δεν μιλάς μόνο σκέφτεσαι τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Και τσουπ, χωρίς καν να το καταλάβεις έχει έρθει το τέλος των εξετάσεων και έχεις φτάσει σε μια νέα αρχή.

Την αρχή της φοιτητικής ζωής. Αυτό που χρόνια άκουγες απ' άλλους και ονειρευόσουν. Επιβλητικά κτίρια περιμένουν να τα περπατήσεις. Μέσα σε αυτά να μάθεις, να γνωρίσεις νέους φίλους, να κάνεις νέες σχέσεις (όπου πάντα το τέλος της προηγούμενης θα είναι η συναρπαστική και γλυκιά αρχή της νέας).. Νέο σπίτι, νέος τρόπος ζωής. Η αρχή της ελευθερίας αλλά και των ευθυνών. Και χωρίς καν να το καταλάβεις....

Ήρθε το πτυχίο... Χαρά, περηφάνια που τα κατάφερες αλλά και λύπη που αφήνεις τόσα πίσω σου. Το σπίτι που σε στέγασε, τα μέρη που περπάτησες, χόρεψες, ερωτεύτηκες, έκλαψες, θύμωσες και βίωσες όμορφες και άσχημες στιγμές. Και εκεί ανάμεσα στα γέλια για το πτυχίο και στα κλάμματα για τον αποχαιρετισμό ...

Έρχεται η νέα αρχή...Δεν την έχω ζήσει ακόμα, οπότε δεν μπορώ να την περιγράψω. Την φαντάζομαι όμως.. Φαντάζομαι την επιστροφή στο σπίτι, το τρέξιμο για εύρεση εργασίας και την επιστροφή στα παλιά?!? Όχι! Μπορεί κάποια στιγμή, να γυρνάς σε κάποια παλιά μέρη αλλά τίποτα δεν είναι όπως τότε. Έχεις ήδη αλλάξει πολλές απόψεις, έχεις αποκτήσει εμπειρίες και μια νέα ζωή ανοίγει τις πόρτες της. Δεν ξέρω που θα βγάλει τον καθένα μας αυτή η αρχή αλλά πιστεύω πως δεν θα είναι μόνο δύσκολη αλλά και γλυκιά όπως οι προηγούμενες. Γιατι το κοινό σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι πως ενώ στιγμιαία φάνταζαν βουνό, στην πραγματικότητα μας άνοιγαν νέους ορίζοντες και νέες προοπτικές...

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους μου, που φέτος άφησαν τα σπίτια τους στο Βόλο (και μένα μαζί, να παλεύω να πάρω το πτυχίο μου κάνοντας μια νέα αρχή σε διάβασμα, παρέες και ζωή) και γύρισαν πίσω στα πατρικά ή έφυγαν για τα μεταπτυχιακά τους κάνοντας προσπάθειες να πραγματοποιήσουν όλα αυτά που ονειρεύτηκαν...

Καλή αρχή, λοιπόν...