Εμείς τί κάνουμε;

Πραγματικά ένα ερώτημα με μάλλον δύσκολη απάντηση. Όλοι ξέρουμε ότι το περιβάλλον και ο πλανήτης βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση. Όλοι προσπαθούμε να βρούμε κάτι, να προτείνουμε κάποιο τρόπο αντιμετώπισης, να πιέσουμε τους αρμόδιους. Η Γεωργία σε προηγούμενη ανάρτηση μας είπε μερικούς τρόπους για εξοικονόμηση ενέργειας. Συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να κάνουμε πράξη αυτά τα 10-11 απλά πραγματάκια.
Όμως πέρα από τον τρόπο για εξοικονόμηση της ενέργειας, μήπως πρέπει να βρούμε τρόπους για να γεμίσουμε τις πόλεις με πράσινο; Γιατί μια ή περισσότερες πηγές οξυγόνου, μέσα σε μία πόλη είναι ότι το πιο σημαντικό. Βέβαια, θα μου πείτε ότι εδώ καίμε ότι δάσος υπάρχει ακόμα σε αυτή τη χώρα. Στη Ρόδο μόνο κάηκαν μέσα σε 5 μέρες 50.000 στρέμματα δασικής έκτασης. Και φυσικά κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τη σβήσει. Το θέμα είναι γιατί δεν είχαν πάρει οι αρμόδιοι τα μέτρα τους. Δεν ξέρω αν το ακούσατε, αλλά ένας από τους βασικούς λόγους που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τη φωτιά ήταν γιατί δεν επιτράπηκε, συγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς από ποια υπηρεσία, να γίνει άνοιγμα αντιπυρικών ζωνών μεγαλύτερων από 10 μέτρα. Δηλαδή ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.
Τέλος πάντων, το παραπάνω κομμάτι ας πούμε ότι είναι μία μικρή παρένθεση. Το προηγούμενο Σάββατο στον Ταχυδρόμο των Νέων, είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Νίκης Ορφανού, για τις πράσινες οάσεις τις Αθήνας. Στο άρθρο αυτό, η δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από το γεωπόνο Γιάννη Σπαντιδάκη. Φυσικά δεν μπορώ να κάτσω να γράψω το κείμενο όλο, οπότε θα αναφέρω τα σημεία που μου φάνηκαν πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα.
Το νόημα που έβγαινε μέσα από τη συνέντευξη και το όλο άρθρο, είναι ότι η Αθήνα, για την οποία μιλάει, αλλά φυσικά μπορούμε να το γενικεύσουμε κιόλας και για την υπόλοιπη Ελλάδα, χρειάζεται περισσότερο πράσινο και κυρίως χρειάζεται περισσότερη οργάνωση για να υπάρξει η σωστή υποδομή για τους χώρους πρασίνου, καθώς και η ανάληψη από τους πολίτες των ευθυνών που τους αναλογούν. Ποιο συγκεκριμένα αναφέρει πως ο κύριος λόγος που δεν υπάρχουν δέντρα στους δρόμους της Αθήνας, πάρκα και ό,τι άλλο σχετικό είναι η αδιαφορία, τα μικροσυμφέροντα, η αμάθεια, που οδηγεί στη λάθος επιλογή δέντρων, καθώς σε κάθε περιοχή δεν μπορούν να ζήσει το οποιοδήποτε είδος δέντρου. Όπως τονίζει «Τα δέντρα κατέληξαν να είναι αντικείμενο μόδας! Κάποτε ο Έβερτ, κατά την πρώτη από τις πολλές αναμορφώσεις της πλατείας Ομονοίας, έβαλε ένα φοίνικα. Από τότε κατεγράφη ότι ο φοίνικας πρέπει να μπαίνει παντού στην πόλη και σ’ ολόκληρη τη χώρα-γιατί δυστυχώς η Αθήνα αποτελεί το κακό υπόδειγμα». Γιατί στην Ελλάδα μας ενδιαφέρει μόνο πως θα εντυπωσιάσουμε τον άλλον. Μας ενδιαφέρει η εικόνα και όχι η ουσία. «Είτε η μόδα είτε το προσωπικό γούστο του καθενός- που νομίζει ότι, επειδή του αρέσουν οι αζαλέες, πρέπει να ξηλώσει τα υπόλοιπα φυτά για να γεμίσει μ’ αυτές την πόλη- είτε η προσπάθεια του ενός να μηδενίσει το έργο του προηγούμενου, έχουν φέρει την πρωτεύουσα σε απελπιστική κατάσταση. Χρειάζεται όμως ενιαία πολιτική με συνέχεια και συνέπεια» αναφέρει ο Σπαντιδάκης και δεν έχει καθόλου άδικο. Μάλιστα η αρθρογράφος γράφει ότι στο Παρίσι υπάρχουν καστανιές 150 χρόνων, ενώ στην Αθήνα ελάχιστα είναι τα δέντρα που βρίσκονται στη θέση τους πάνω από 10ετία. Δυστυχώς.
Το θέμα είναι όμως ότι δεν φταίνε μόνο όσοι είναι ψηλά στην ιεραρχία και αποφασίζουν με βάση το γούστο τους και με τον εκμηδενισμό του προηγούμενου. Φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Πόσοι από εμάς έχουμε δώσει λίγο χώρο από το σπίτι μας ή από την πολυκατοικία μας ή από το πεζοδρόμιο μας, για να μπει λίγο πράσινο; Μάλλον ελάχιστοι. Π.χ. ο πατέρας μου, και δεν το λέω για να δικαιολογήσω την οικογένεια μου, μην το πάρετε έτσι, άλλωστε εγώ στη Ξάνθη, δεν έχω ούτε ένα λουλούδι μέσα, έχει λόγω της τρέλας του με τα λουλούδια και τα φυτά πάρα πολλά στο μπαλκόνι. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι στην πολυκατοικία που έχουν, αλλά όχι τόσα πολλά, με εξαίρεση έναν, ο οποίος είναι γεωπόνος. Δυστυχώς «κανείς δεν δίνει χώρος στο πράσινο. Ούτε το σύνολο ούτε το κράτος ούτε ο ιδιώτης, που φωνάζει ότι θέλει πράσινο, αν όμως του πεις ότι θα κόψεις ένα κομμάτι γης από το οικόπεδο του για να γίνει πράσινο, σε πολεμάει με όλα τα μέσα. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της Αθήνας. Δεν έχουμε ούτε τη διάθεση ούτε την παιδεία ούτε την πολιτική βούληση να επεκτείνουμε το πράσινο. Αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να το κάνουμε» λέει χαρακτηριστικά ο γεωπόνος. Και έχει και πάλι απόλυτο δίκιο. Λογικό, δουλεία του είναι και τα ξέρει!!! Αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι για να γεμίσει η Αθήνα και η κάθε πόλη με πράσινο, δεν μπορούμε να απαιτούμε μόνο από τους άλλους να βάλουνε δέντρα και λουλούδια στους δρόμους. Εννοείται ότι πρέπει να απαιτήσουμε και μάλιστα όχι μόνο μέσα από το ίντερνετ, τα blogs, τα περιοδικά και τις εφημερίδες, αλλά ίσως με πιο δραστήριους τρόπους, τη δημιουργία πάρκων στις περιοχές του Ελληνικού, του Ελαιώνα, του Γουδιού. Ναι, πρέπει να γίνουν εκεί οπωσδήποτε πάρκα, και να μην κόβεται συνέχεια η έκταση και να δίνεται από εδώ και από εκεί για ανοικοδόμηση. Αλλά ας φροντίσουμε και εμείς να βάλουμε μερικά λουλούδια και φυτά στο μπαλκόνι μας, στην πυλωτή και όπου αλλού μπορούμε. Για να σταματήσει να είναι το πράσινο «μία γαρνιτούρα, λόγω της πισίνας, του γκαράζ και του μπάρμπεκιου» όπως λέει ο Σπαντιδάκης.
Κάτι πρέπει να γίνει και γρήγορα, γιατί δεν μας βλέπω καλά.
Και να τι συμβαίνει όταν όλοι αδιαφορούνε: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=923546
Εδώ ταιριάζουν τα μέτρα που πρότεινε η Greenpeace, και που έγραψε η Γεωργία. Φυσικά δεν φτάνουν μόνο αυτά, καθώς τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι χώρες που δεν λένε να βάλουν μυαλό και να συμμορφωθούν και να υπογράψουν τις συνθήκες για την σωτηρία του πλανήτη. Τώρα να πω ονόματα ή θα θίξω οικογένειες. Ε; Κύριε Μπους;

Συγνώμη αν έγινα κουραστικός, αλλά δεν είχα σκοπό να γράψω τόσα πολλά. Στην πορεία ξέφυγε!!!