Ε ρε Μηδεια που μας χρειάζεται

Μιας και έχω μία μικρή αϋπνία, αποφάσισα να κάτσω να γράψω αυτό που θέλω εδώ και μια βδομάδα, αλλά όλο και κάτι τυχαίνει και δεν γράφω τίποτα. Το προηγούμενο Σάββατο, 16 του μηνός, παιζότανε στην Επίδαυρο η Μήδεια. Δεν ξέρω αν διαβάσατε σε κάποια εφημερίδα κάποια κριτική, σχόλια ή τίποτα τέτοιο. Εγώ προσωπικά με το έργο δεν θα ασχοληθώ πολύ. Μάλλον θα έλεγα ότι θα ασχοληθώ ελάχιστα. Κυρίως θέλω να θίξω την, απαράδεκτη για μένα και θα το εξηγήσω παρακάτω, στάση του κοινού.
Για να σας βάλω στο κλίμα της παράστασης, γι όσους δεν την είδαν ή δεν έχουν διαβάσει κάτι, θα σας πω απλά ότι πρόκειται για μία καλούτσικη παράσταση, κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα, η οποία είχε κάποια νεωτεριστικά στοιχεία, όπως ποδήλατα και ορχήστρα. Προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα από τα δύο άσχημο και ειδικά το δεύτερο. Ούτως ή άλλως, μουσική πάντα υπάρχει σε παραστάσεις στην Επίδαυρο. Και επιπλέον δεν έπαιζε σκυλάδικα, αλλά κάτι βαρύ, πάνω στο κλίμα του έργου, που μερικές φορές γινότανε πιο γρήγορο, κυρίως όταν μίλαγε ο χορός. Για μένα, το μόνο λάθος και αυτό που μου χτύπησε πιο άσχημα στο μάτι, ήταν οι τύποι με τα τζιν και τα μπλουζάκια που μπαίνανε στη σκηνή για να αλλάξουν κάτι ή για να οδηγήσουν το ποδήλατο. Οκ. Αυτό ήταν αρνητικό.
Αυτά νομίζω ήταν τα στοιχεία που "έθιξαν" το κοινό, το οποίο εξαγριωμένο άρχισε να γιουχάρει, να λέει ότι του κατέβει εκείνη την ώρα στο κεφάλι και να φεύγει από το θέατρο. Ποιο επιδοκιμάζω από τα τρία. Φυσικά το τελευταίο. Δεν σου αρέσει, σήκω φύγε. Αν θες να κάτσεις, τότε μην ενοχλείς τους υπόλοιπους. Μετά από κάποιο σημείο και μετά δεν μπορούσες να παρακολουθήσεις. Υπήρχε μία οχλαγωγία στο θέατρο. Εντελώς απαράδεκτο. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι τους πείραξε τόσο. Δηλαδή, γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε κάτι διαφορετικό. Γιατί πρέπει να μένουμε κολλημένοι σε κάποια πράγματα. Και ακόμα χειρότερα, γιατί θιγόμαστε μόνο όταν βρισκόμαστε σε αρχαία θέατρα και βλέπουμε αρχαία έργα. Γιατί κανένας από αυτούς που γιούχαρε, που έβριζε και που φώναζε την ώρα της παράστασης, δεν κλείνει την τηλεόραση του όταν βλέπει μία σάχλα, που εδώ που τα λέμε συνέχεια κλειστή θα πρέπει να την έχει, και δεν πηγαίνει στον τηλεοπτικό σταθμό, να γιουχάρει να βρίσει και να διαμαρτυρηθεί. Κάτσε να δεις. Α ναι. Γιατί δεν τον παίρνει. Ωπ. Λάθος. Μόνος του ίσως να μην μπορεί να κάνει κάτι, αλλά αν πήγαινε λαός μαζεμένος, κάτι θα κατάφερνε. Αλλά μάλλον λέω βλακείες. Αφού στην Ελλάδα, ο νεοέλληνας την γουστάρει τη σάχλα. Γουστάρει να βλέπει βλακείες στην τηλεόραση και να αποχαυνώνεται. Και μετά πηγαίνει στο αρχαίο θέατρο και το παίζει κουλτουριάρης, σοβαρός και θιγμένος. Μόνο που αν θέλει να είναι έτσι δεν θα πρέπει να το θυμάται μόνο στην Επίδαυρο.
Όπως είπα και πιο πριν, είναι δικαίωμα του καθενός, να μην του αρέσει κάτι. Είναι εντελώς υποκειμενικό. Όπως είναι και δικαίωμα του, να χειροκροτήσει ή να αποδοκιμάσει. Να το κάνει στο τέλος όμως. Και το ένα και το άλλο. Όχι την ώρα της παράστασης. Το θέμα μου όμως δεν είναι ότι κατά την ώρα της παράστασης υπήρξε ένα απλό γιουχάρισμα. Αυτό θα ήταν και γελοίο εντελώς να το σχολιάσω. Το μόνο που έχω να σας πω, για να σας δώσω την εικόνα που επικρατούσε είναι ότι κάποιοι δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους από την ώρα που άρχισε η παράσταση. Λάθος κάποιοι είχαν αρχίσει να την σχολιάζουν, αρνητικά, και πριν αρχίσει. Δηλαδή την έχεις ξαναδεί και δεν σου άρεσε ή άκουσες ότι δεν είναι καλή και έρχεσαι με αρνητική προδιάθεση. Ε, γιατί έρχεσαι γαμώ την τύχη μου; Για να το παίξεις κάποιος στους γύρω σου; Να πεις οτι πήγα στην Επίδαυρο. Να πεις μία σάχλα μέσα στην Επίδαυρο και να γελάσουν οι γύρω σου;
Κύριε Λυκουρέζε, που σηκωθήκατε, στην παράσταση της Παρασκευής, και φωνάζατε "αίσχος" και "αίσχος" σε απεγνωσμένη κατάσταση, χωρίς να σεβαστήτε ούτε τους γύρω σας ούτε τους ηθοποιούς, μάλλον θα πρέπει να σκεφτείται τι θα γινότανε αν την ώρα που αγορεύατε στο δικαστήριο έρχονταν οι ηθοποιοί και φώναζαν αίσχος χωρίς κανείς να μπορεί να τους σταματήσει και εσείς να είσασταν υποχρεωμένος να συνεχίσετε αυτά που λέτε. Μάλλον δεν θα σας άρεσε. Ή κάνω λάθος; Είναι κάτι σαν το γήπεδο. Όλοι βρίζουν τους παίχτες, αλλά κανείς δεν θα ήθελε κάποιον από πάνω του να τον βρίζει αυτόν και την οικογένεια του την ώρα που δουλεύει.
Και επειδή την Παρασκευή δεν ήμουνα, αλλά το παραπάνω το διάβασα, θα σας πω τι αντιμετώπισα εγώ. Δίπλα μου καθόταν ένας τύπος γύρω στα 40. Περιμένεις κάποια σοβαρότητα ή έστω σοβαροφάνεια. Αλλά μάταια. Αφού είχε περάσει καμιά ώρα, άρχισε να μιλάει με τη διπλανή του. Στην αρχή δεν είπα τίποτα. Δεν είχα καμία όρεξη να χαλάσω τη διάθεση μου. Δυστυχώς όμως δεν σταμάτησε. Οπότε κάποιος από μπροστά του μίλησε. Και πάλι τίποτα. Του το είπα κι εγώ αργότερα. Και κάποιος άλλος. Αλλά ο τύπος δεν παιζότανε. Που να δείτε και παρακάτω. Αφού κάποια στιγμή κάτι έγινε στη σκηνή και άρχισε να αποδοκιμάζει ένα μέρος του κοινού, ο τύπος ξύπνησε από τον ύπνο που είχε πέσει και ξέφυγε από την κουβέντα με την διπλανή του και άρχισε να γιουχάρει, να λέει "δεν ντρέπονται να μην σέβονται το χώρο" και άλλα τέτοια ωραία, τα οποία τα στόλιζε μέσα με κάποια "γαλλικά". Όταν λοιπόν βγήκε το ποδήλατο στη σκηνή, άρχισε να γελάει και να λέει "ρε τους μαλ...ες δεν ντρέπονται" και "φέρε και μία πίτσα με πεπερόνι από εδώ" και "την καρέκλα από τους γύφτους την πήρατε". Οπότε τα παίρνω άγρια και του λέω "εσύ δεν ντρέπεσαι να λες αυτά σε αυτό τον χώρο; Οι άλλοι σου φταίνε μόνο;". Και αφού τέλειωσε η παράσταση και τα νεύρα μου με αυτά που είχα ακούσει ήταν εκτός ορίων, του τα έψαλα χοντρά ένα χεράκι.
Δυστυχώς δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του αυτός ο τύπος, ερχόμενος στην Επίδαυρο. Δυστυχώς δεν ξέρω αν πραγματικά μπορούμε να παρακολουθήσουμε μία θεατρική παράσταση στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν ξέρω αν έχουμε το επίπεδο να το κάνουμε. Πριν μία εβδομάδα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μάλλον δεν το έχουμε.
Προσωπικά θεωρώ ότι ένα κοινό πρέπει να είναι ξύπνιο. Να μην κοιμάται. Να αντιδράει. Αυτό δείχνει παιδεία. Δείχνει αφύπνιση. Αλλά όταν ξεφεύγει από τα όριο, τότε δείχνει ηλιθιότητα και κάτι ακόμα χειρότερο.
Καλή σας νύχτα. Και αν πετύχετε την παράσταση να πάτε να τη δείτε. Καλό θα σας κάνει. Δεν σας την προτείνω ως την τέλεια παράσταση. Δεν ήταν άλλωστε. Αλλά θα σας βοηθήσει να δείτε τι κοινό είμαστε.