Γιατί δεν τα άρχισα επιτόπου στις σφαλιάρες...

Ξέρω ότι θα φανεί "κάπως" ο τίτλος, αλλά πραγματικά τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον αυτό έπρεπε να είχα κάνει. Υπερβολικό, αλλά διαβάστε παρακάτω...
Την Παρασκευή όταν γύριζα σπίτι τη στιγμή που έστριβα στο στενό μου, μία μητέρα πήγαινε προς τα πάνω με τα δύο παιδάκια της. Τα οποία παιδάκια είχανε το καθένα και από μία "fanta blue", όπως τα άκουσα να λένε!!! Δυστυχώς βέβαια για αυτά η απόλαυση της πορτοκαλάδας είχε τελειώσει και ήρθε η ώρα που έπρεπε να πετάξουνε τα κουτάκια στον κάδο. Τι πιο φυσιολογικό δηλαδή. Παρένθεση, τα παιδιά δεν πρέπει να ήταν πάνω από 10-12 χρονών. Και πολύ λέω. Τέλος πάντων. Στο σημείο εκείνο υπήρχαν 3 κάδοι. ΤΡΕΙΣ. Ο ένας δίπλα στον άλλο. Προχωράω και όμως ακούω κάτι να πέφτει κάτω. Γυρίζω και βλέπω το 2ο παιδί να ακολουθεί το "παράδειγμα" του 1ου και να πετάει το κουτάκι ανάμεσα στους κάδους. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που έκανα ήταν να κουνήσω το κεφάλι μου. Σήμερα, σκέφτηκα ότι δεν ήταν αρκετό μάλλον.
Βασικά δεν ξέρω ποιος την ήθελε τη σφαλιάρα. Τα παιδιά ή η μάνα τους, η οποία συνέχισε ατάραχη να περπατάει χωρίς να τους πει τίποτα. Ξαναλέω ότι ίσως είναι υπερβολικός ο τίτλος, αλλά όταν βλέπεις κάτι τόσο προκλητικό, όσο και να μην είναι του χαρακτήρα σου, το σκέφτεσαι να το κάνεις.
Δυστυχώς δεν είναι πρωτόγνωρη κατάσταση. Είμαι σίγουρος ότι και εσείς θα έχετε δει κάτι παρόμοιο. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς το κάνανε. Βαριόντουσαν να ανοίξουν τον κάδο; Είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ. Σχεδόν δηλαδή. Ο άλλος λόγος θα αρχίζει να κατηγορεί κόσμο και δεν έχω όρεξη τέτοια ώρα. Βρείτε το μόνοι σας!!!
Ας ελπίσω ότι δεν θα ξαναδώ κάτι παρόμοιο, γιατί δεν ξέρω αν θα μείνω σε ένα απλό κούνημα του κεφαλιού...

(Γεωργία αυτό ήταν το θέμα που σου είχα πει)