Ενα νεο ξεκίνημα

Μέχρι στιγμής δεν είχα γράψει κάτι για τον Αστέρα. Περίμενα κάποιο καλό (τρανταχτό) αποτέλεσμα ή κάποια καλή εμφάνιση της ομάδας. Τελικά ήρθε το δεύτερο και σε παιχνίδι που ήμουνα μέσα στο γήπεδο στην Τρίπολη και μάλιστα με αντίπαλο τη Ξάνθη. Με κυνηγάει αυτή η πόλη. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να την κερδίσουμε, έτσι ώστε να μπορέσω να γυρίσω πίσω υπερήφανος!!! Αλλά δεν πειράζει. Μέσα στη Ξάνθη θα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Για να μιλήσουμε και για την ομάδα τώρα, νομίζω ότι παρά την γκρίνια που υπάρχει, άδικη και χωρίς λόγο, έχει αρχίσει η ομάδα και παίζει καλύτερα. Πιο επιθετικά με περισσότερη όρεξη. Απλά ήταν άτυχη στην τελική προσπάθεια. Δημιούργησε ευκαιρίες, έχασε πέναλτι και δεν άφησε τη Ξάνθη να κάνει κάτι περισσότερο από μία φάση που εξουδετέρωσε ο Αμπάρης. Θέλει υπομονή, θέλει πίστη και δουλειά και θα ρθουν τα αποτελέσματα. Δεν είναι βέβαιο ότι φέτος θα γίνει η περσινή πορεία. Και δεν είναι και απαραίτητο. Άλλωστε πρέπει να θεωρείται η φετινή χρονιά ως η αρχή του χτισίματος μιας καινούργιας ομάδας που θα πρωταγωνιστήσει στο μέλλον.
Όσο για την κερκίδα. Νομίζω ότι τα σχολεία ήταν η δύναμη της. Τα πιτσιρίκια φώναζαν συνέχεια, άναβαν καπνογόνα, πανικός. Όχι ότι οι tigers πήγαιναν πίσω, αλλά μέχρι της στιγμή που έχασε το πέναλτι ο Φιλόμενο (α ρε Λούσιο). Μετά η απόλυτη σιωπή. Και επιτέλους βρέθηκα και σε μία κερκίδα οργανωμένων ας το πούμε, που δεν ακούστηκαν πάνω από 3 φορές υβριστικά συνθήματα, αλλά μόνο συνθήματα για την ομάδα. Έτσι πρέπει να γίνεται σε όλα τα γήπεδα και νομίζω ότι πρέπει να το καταλάβουν όλοι αυτό κάποια στιγμή.
Παρακάτω μερικές φωτογραφίες και βίντεο από το παιχνίδι και την εξέδρα: