17 Νοέμβρη...

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες από την τελευταία επέτειο του πολυτεχνείου.

Είναι, λοιπόν, Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 18:20. Συναντιόμαστε με τα υπόλοιπα παιδιά στη στάση του λεωφορείου, καθώς κάποιοι έρχονταν από εστίες, και ξεκινάμε προς το πανεπιστήμιο, όπου σε λίγη ώρα θα ξεκινήσει η πορεία. Φτάνοντας, λοιπόν, στην κεντρική πλατεία, βλέπουμε μαζεμένους όσους ήταν στην ΠΚΣ, ΚΝΕ, ΚΚΕ κτλ. Φαντάζομαι ότι σε όλους είναι γνωστό ότι γίνεται αυτό. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τα συγκεκριμένα άτομα, εκτός βέβαια ότι τους θεωρώ λίγο κολλημένους, αλλά δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω το λόγο για τον οποίο συνεχίζουν να κατεβαίνουν και να κάνουν μόνοι τους πορεία. Δεν σου λέω ούτε να κατέβεις με την πασπ, ούτε με τη δαπ. Κατέβα όμως με την κοινή πορεία όλων των φοιτητών, στο οποίο μέσα υπάρχουν και άλλοι αριστεροί.
Τώρα θα μου πείτε σε κάθε συνέλευση βιώνουμε το θέατρο του παραλόγου για το ποιος είναι πιο αριστερός και για το ποιος την έχει ....... . (Ακούμε και το κορυφαίο ότι και η πασπ είναι αριστερή και πεθαίνουμε στο γέλιο.)

Και να σημειώσω διαφωνώ κάθετα με την παρουσία "ταμπελών" μέσα σε μία πορεία που γίνεται για το Πολυτεχνείο.


Νοέμβρης 90

Νοέμβρης 90

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν


Δυστυχώς έχουνε περάσει 35 Νοέμβρηδες και όχι 17 και ακόμα τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Γιατί όπως λέει και το "Να δεις τι σου χω για μετά" μπορεί να κάναμε υπομονή να φανεί το 2000, γιατί από το 70 και μετά έχουμε πήξει στα σκατά, αλλά και πάλι τα ίδια σκατά έχουμε.

Σκατά σε όλους τους γιατί εμείς δεν παίζουμε παιχνίδια με τους όρους τους...
Σκατά στα μούτρα τους γιατί δεν μας φοβίζουν ούτε τα κουμπούρια τους...