Διάπλαση παίδων

Διάβασα την ανάρτηση της Δάφνης, http://dapnipako.blogspot.com/2009/02/blog-post_04.html, για την εκπομπή του Βαξεβάνη "Το κουτί της Πανδώρας", που είχε ως θέμα "διάπλαση παίδων". Δεν πρόλαβα να τη δω, αλλά πιστεύω πως η ανάλυση της Δάφνης έδινε αρκετά στοιχεία, έτσι ώστε να καταλάβεις τι έλεγε πάνω κάτω η εκπομπή.

Τη συγκεκριμένη ανάρτηση δεν την είχα στο μυαλό μου, απλά άρχισα να γράφω ένα σχόλιο για την παραπάνω ανάρτηση και μου ξέφυγε λίγο σε έκταση!

Γενικό νόημα της εκπομπής ήταν η διαφορά με την οποία οι γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα σε σχέση με το εξωτερικό, ακόμα κι από την περίοδο που το παιδί είναι στην κοιλιά της μητέρας του, μέχρι και όταν ενηλικιώνεται κι ακόμα πιο μετά.

Όντως αυτό είναι κάτι που ισχύει στην Ελλάδα. Οι γονείς νοιάζονται περισσότερο για τα παιδιά τους και αυτό φαίνεται ότι και μετά τα 18 δεν τα αφήνουν στην τύχη τους, κάτι το οποίο δεν γίνεται στο εξωτερικό. Είναι κοντά τους σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή, ακόμα κι αναγκαστούν οι ίδιοι να χάσουν κάτι, έτσι ώστε το παιδί τους να είναι σε καλή κατάσταση, κάτι που δεν ισχύει στο εξωτερικό. Αυτό τώρα από τη μία είναι καλό, γιατί έχεις κάποιον να σε στηρίζει (και δεν μιλάω μόνο για το οικονομικό κομμάτι, αλλά κυρίως για το ψυχολογικό) σε μία δύσκολη στιγμή, από την άλλη ίσως είναι και κακό, γιατί επαναπαύεσαι και δεν παλεύεις σε μία δύσκολη στιγμή.

Παρ' όλα αυτά οι γονείς δημιουργούν πρόβλημα στα παιδιά τους κυρίως στην ώρα που πρέπει να επιλέξουν το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν. Κι αυτό γιατί πολλοί θέλουν να δουν τα παιδιά τους να γίνονται ότι θα ήθελαν αυτοί να γίνουν, αλλά δεν το κατάφεραν ή γιατί έχουν ένα υπερβολικό δέσιμο μαζί τους και δεν θέλουν να φύγουν από το σπίτι με αποτέλεσμα να βάζουν σχολές μόνο της πόλης τους. Όλα αυτά οδηγούν στη δημιουργία ανενεργών και αιώνιων φοιτητών ή φοιτητών που θα τελειώσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη σχολή, αλλά τελικά θα βγουν έξω και δεν θα έχουν όρεξη να ασκήσουν αυτό που σπούδασαν γιατί απλά δεν θα τους προκαλεί το ενδιαφέρον.

Προχωρώντας ανάποδα, πάμε σε μία πιο μικρή ηλικία. Αυτή του σχολείου. Όντως αρκετοί γονείς κάνουν το λάθος να πηγαίνουν να παίρνουν το παιδί τους από το σχολείο ακόμα και μέχρι το γυμνάσιο,. Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Αλλά προσωπικά δεν θεωρώ πρόβλημα το να πηγαίνεις το παιδί σου στο σχολείο π.χ. μέχρι την τρίτη, τετάρτη δημοτικού. Τότε το παιδί είναι σε ένα κρίσιμο στάδιο ανάπτυξης όπου γνωρίζει και μαθαίνει καινούργια πράγματα. Είναι καλό ο γονιός πηγαίνοντας το στο σχολείο να του τονίζει τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει στο δρόμο, πχ αυτοκίνητα, να του εξηγεί κάποια πράγματα ως προς την κυκλοφοριακή αγωγή, ως προς το σεβασμό προς τους άλλους πεζούς και τέλος να τον προφυλάσσει από κάποιους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν.

Αυτό που αναφέρεται στην εκπομπή ότι "Παρ' όλ' αυτά, στην Ελλάδα οι αρπαγές των παιδιών είναι μειωμένες σε σχέση με το εξωτερικό", ισχύει. Αλλά μπορεί να ισχύει για το λόγο ότι οι γονείς πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και ο άλλος δεν μπορεί να δράσει. Λίγο τραβηγμένο αυτό που λέω, αλλά γιατί να μην ισχύει.

Για μένα πάντως το απαράδεκτο της υπόθεσης είναι ότι οι γονείς κουβαλάνε τις τσάντες των παιδιών. Εντάξει κάποιες φορές ξεφεύγει το βάρος τους, άλλο ηλίθιο αυτό με τα βιβλία που ζυγίζουν 10 κιλά το ένα και από γνώση δεν δίνουν και τίποτα..., αλλά θα πρέπει το παιδί να μην γραπώνετε πάντα από τον γονιό πιστεύοντας ότι στα δύσκολα θα είναι πάντα εκεί να τον βοηθάει. Δεν θα τον έχει πάντα δίπλα του στις δύσκολες καταστάσεις και αυτό όσο σκληρό και αν του φαίνεται πρέπει να το καταλάβει από μικρή σχετικά ηλικία.

Φτάσαμε λοιπόν στη νηπιακή ηλικία. Εκείνη την περίοδο το παιδί, θα μπορούσαμε να πούμε, τα έχει όλα. Φροντίδα, προστασία, τα πάντα. Δεν του λείπει τίποτα. Μέχρι ενός σημείο λογικό μου ακούγεται αυτό. Αλλά μετά από αυτό το σημείο χάνεται το παιχνίδι. Κι αυτό γιατί το παιδί γίνεται κακομαθημένο, ζητάει συνέχεια, δεν μπορεί να κρίνει πότε πρέπει να σταματήσει. Και εκεί δεν είναι μόνο θέμα γονιών, αλλά και θέμα παππούδων, γιαγιάδων, θείων κτλ.

Σε κάποια δε σημεία αναφέρεται έμμεσα και στο έμβρυο, λέγοντας ότι "στην Ελλάδα πριν καλά καλά γεννηθεί το βρέφος οι γονείς έχουν ήδη προαποφασίσει για τη ζωή του: σε ποιο σχολείο θα φοιτήσει, σε ποιο πανεπιστήμιο θα περάσει, ποια αθλήματα θα κάνει, πόσα παιδιά θα κάνει". Εγώ θα διαφωνήσω σε αυτό. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τόσοι πια γονείς που σκέφτονται όλα αυτά πριν καν γεννηθεί το παιδί τους. Αν τα σκέφτονται κάνουν τεράστιο λάθος και θα του προκαλέσουν προβλήματα στο μέλλον, αλλά νομίζω και ελπίζω ότι δεν υπάρχουν... Μπορεί να κάνω και λάθος.

Ελπίζω οι περισσότεροι γονείς να είναι σαν την μητέρα που έχει μαζί το παιδί της στα γυρίσματα και όπως λέει: “ πρέπει το μωρό να ζήσει και στο θόρυβο, γιατί με αυτό τον τρόπο όπως υποστηρίζει το μωρό κοινωνικοποιείται πιο εύκολα".

Αυτά τα λίγα. Απλά είναι κάποιες σκέψεις γύρω από το θέμα...

Υ.Γ.: Λέει μέσα στην εκπομπή ότι "Οι γονείς θα πρέπει να υποδείξουν στο παιδί ότι είναι καλό να το συμμαζεύει και αν δεν το κάνει να υπομείνουν την ακαταστασία, να μη συμμαζέψουν οι ίδιοι το δωμάτιο, μέχρι το παιδί να το κάνει και να μάθει ότι πρέπει να το κάνει."
Εδώ δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό με την ακαταστασία. Αυτά είναι δουλείες της μάνας!!! Δεν θα μπλέκουμε εμείς σε ξένα χωράφια. Δηλαδή όπου σας συμφέρει λέτε το "μην φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν" και όπου σας συμφέρει όχι; (!!!)
Άντε να ρθούνε οι απόκριες να ανέβουν οι γονείς να καθαρίσει η μάνα το σπίτι, γιατί εν μέσω εξεταστικής καταλαβαίνετε τι θα γίνεται σε λίγο εδώ μέσα!!!