Καλώς Ήρθατε

Φωνές, χρώματα, περίεργα χρώματα... Πονοκέφαλος και σκέψεις άστοχες. Βυθίζομαι σε μια λίμνη που μεταμορφώνεται σε ιδέες ή μήπως είναι σκέψεις; Κοιτάω τον εαυτό μου να βυθίζεται στην μαύρη δίνη τείνοντας τα χέρια προς τα πάνω και φωνάζοντας χωρίς φωνή. Επίτηδες μεταφέρω την εικόνα μου στο σαλόνι της γκραβούρας του Gustav Dore από το ποίημα "Κοράκι". Μέσα στην πολυθρόνα βουλιάζω, είναι πράσινη η πολυθρόνα, μα πιο πολύ βουλιάζει το κεφάλι μου. Το βαραίνουν φαίνεται οι σκέψεις. Ή μήπως οι ενοχές; Ως άλλος Poe νοιώθω τύψεις για τον θάνατο -όχι κάποιου προσώπου-, για τον ίδιο τον θάνατο. Στο μυαλό μου ευθύνομαι για όλα. Ακόμα και γι' αυτό το ταξίδι στις σκέψεις μου που ο ίδιος προκάλεσα για να γράψω το κείμενο αυτό. Το κείμενο εμφανίζεται ως ένα μεγάλο, δερματόδετο, με σκληρό εξώφυλλο βιβλίο! Κλείνει και με κλείνει μέσα του σκοτώνοντας με. Φαίνεται αργά να πλησιάζει και με ατμόσφαιρα παρμένη από ταινία φαντασμάτων εστιάζει αργά στον τίτλο του που διακρίνουμε να γράφει "Καλώς Ήρθατε"