Η Φωτογραφία

Καθόταν και κοίταζε την φωτογραφία…

Η φωτογραφία αποτελούσε ανάμνηση μιας ευτυχισμένης στιγμής. Τα αγαπημένα πρόσωπα στη φωτογραφία… Δεν ήθελε ποτέ να χάσει αυτή την ανάμνηση.

Η φωτογραφία είχε αρχίσει να ξεθωριάζει… Καρφιτσωμένη καιρό πάνω σε ένα ταμπλό, τα χρώματα της δεν είχαν την αρχική τους λάμψη. Οι γωνίες ήταν φαγωμένες. Αυτή η υπέροχη αποτύπωση μίας τόσο χαρούμενης στιγμής της ζωής της, αργοπέθαινε.

Αναρωτήθηκε αν αργοπέθαινε μαζί της και η ανάμνηση… Τα μάτια της ήταν πλέον υγρά. Τα άτονα πλέον χρώματα της φωτογραφίας, της υπενθύμιζαν πόσος καιρός έχει περάσει. Το χειρότερο όμως είναι ότι συνειδητοποιούσε ότι ο καιρός είχε όντως περάσει…

Αν δεν υπήρχε η φωτογραφία ούτε καν θα πέρναγαν από την σκέψη της τα πρόσωπα που απεικονίζονται. Κι αν και με κάποια μιλούσε ακόμη, τα περισσότερα σχεδόν δεν τα θυμόταν.
Αν δεν υπήρχε η φωτογραφία… Αλλά σε λίγο θα πάψει να υπάρχει. Σε λίγο θα πάψει να υπάρχει η ανάμνηση.

Το δάκρυ που κύλησε από το πρόσωπο της έπεσε πάνω στην φωτογραφία και εκείνη το σκούπισε προσεκτικά με ένα μαντήλι(έπρεπε να την διασώσει για όσο περισσότερο καιρό μπορούσε).

Αναρωτήθηκε αν σκέφτονταν τα ίδια πράγματα και τα άλλα πρόσωπα της εικόνας. Αναρωτήθηκε αν ήταν η μόνη που φοβόταν που μεγάλωνε. Αν ήταν η μόνη που δεν ήθελε να μεγαλώσει…

Αντιλαμβανόταν την συναισθηματική φόρτιση που την διακατείχε αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει τα συναισθήματα. Άγχος, φόβος, λύπη, θυμός; Όλα ήταν μπερδεμένα. Ήξερε ότι αν δεν είχε δει την φωτογραφία τώρα θα ήταν απολύτως καλά και αυτό την έκανε χειρότερα. Αν δεν υπήρχε αυτό το κομμάτι χαρτί δεν θα αντιλαμβανόταν τους φίλους που έχει χάσει, τις εμπειρίες που δεν θα ξαναζήσει, τις πλάκες, τις βόλτες, τις…

Τα μάτια της έτσουζαν από το κλάμα και μη μπορώντας να δει άλλο άφησε την φωτογραφία στο γραφείο. Εκείνη συνέχισε να κλαίει κι έκλαιγε μέχρι που την πήρε ο ύπνος.