Όλα από χέρι καμμένα

Ήταν Αύγουστος 2007. Κάηκε η μισή Πελοπόννησος. Ε, και;

Είναι Αύγουστος 2009. Καίγεται ότι έχει απομείνει από πράσινο στην Αθήνα. Ε, και;

Ποιος νοιάστηκε τότε; Κανείς. Αυτός θα νοιαστεί και τώρα. Όλα τα έχουμε αφήσει στην τύχη τους. Γι όλα φταίει ο αέρας που δεν σταματάει. Η πυροσβεστική κάνει ότι μπορεί, αλλά που να πρωτοπάει. Ακούς κάτι φορές σε τέτοιες περιπτώσεις να σου λένε. "Και τι φταίει ο τάδε; Να πάει να σβήσει μόνος του τη φωτιά;".

Όχι δεν είναι εκεί που είναι για να πάει να σβήσει τη φωτιά. Έχει τη θέση που έχει για να φροντίσει να μην πιάσει φωτιά το δάσος, αν τυχόν πιάσει να εντοπισθεί κατευθείαν η εστία της και να σβηστεί. Να φροντίσει να υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα. Να υπάρχουν όσοι πυροσβέστες χρειάζονται, όσο αεροπλάνα, ελικόπτερα κτλ.

Αλλά τι από αυτά κάνουν; Τίποτα; Ανίκανες κυβερνήσεις τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Πάθαμε, δεν μάθαμε; Μόνο για την καρέκλα και για τη μίζα. Γι αυτό και μόνο θέλουν να είναι εκεί. Δεν έχουν σκοπό να βοηθήσουν. Δεν τους ενδιαφέρει το σύνολο.

Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Εμείς φταίμε. Είναι δυνατόν τόσα χρόνια να ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους. Έχουν βρει οι 300 την καρέκλα μέσα στη βουλή και δεν λένε να την αφήσουν. Αν δεν τους πετάξουμε έξω όλους, μα όλους, προκοπή δεν θα δούμε.

Δυστυχώς, γι άλλη μια φορά κάηκαν δάση, αμέτρητα στρέμματα, φαντάζομαι δυστυχώς και ζώα. Κάηκαν σπίτια και ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε και θύματα.

Μετά το έργο το ξέρουμε. Όλα αναδασωτέα θα ανακηρυχθούν. Και φυσικά θα αναδασωθούν. Με τσιμέντο. Άλλωστε γι αυτό δεν μπαίνουν οι φωτιές; Κάψ' τε τα όλα. Χτίσ' τε τα όλα. Τι το θέλουμε το οξυγόνο; Τί το θέλουμε το πράσινο; Να αρπάζει φωτιές και να έχουμε τέτοια σαν τα σημερινά; Τσιμέντο, που δεν καίγεται.

Ας ελπίσουμε ότι θα σβήσει η φωτιά γρήγορα.

Όπως μας μαυρίζουν τα βουνά και τις ψυχές μας, έτσι ας τους μαύρισουμε κι εμείς στις εκλογές. Καιρός είναι.

Υ.Γ.: Η εικόνα από τη ζωντανή μετάδοση του Σκάι.