Περί Οικονομικής (και Νευρικής) Κρίσης…

Οικονομική κρίση και πτώχευση της χώρας… Έτσι μπήκε το 2010, έτσι θα φύγει, έτσι θα ‘ρθουν και θα φύγουν αρκετά χρόνια ακόμα. Βέβαια, ακόμα και στο χείλος της καταστροφής ο άνθρωπος κατά πώς φαίνεται δεν αλλάζει. Οι ίδιες ανώφελες ενέργειες, τα ίδια σκηνικά, όλα μια χιλιοπαιγμένη κασέτα. Κι εγώ απορώ, με τις λίγες γνώσεις μου περί πολιτικής και συστήματος: αφού βλέπουμε ότι όλα αυτά είναι δοκιμασμένα κι αποτυχημένα γιατί δεν βρίσκουμε κάτι άλλο; Πορείες, καταλήψεις, απεργίες…όλα αποτυγχάνουν κατά κόρον και δεν εννοούμε να το συνειδητοποιήσουμε. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια πορεία: πώς καταλήγει; Κάποιοι μπάχαλοι, (προβοκάτορες;), χαλούν την εικόνα της προκαλώντας επεισόδια εκεί που δεν απαιτούνται. Ακριβώς ότι έγινε με την πορεία της 5ης Μαΐου. Ειρηνική μέχρι που το κτήριο της Marfin τυλίχτηκε στις φλόγες. Ποιός, λοιπόν, θα κάτσει ν’ ασχοληθεί με την πορεία όταν 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους; Κανείς. Και είναι πολύ λογικό.

Πρέπει να βρεθούν άλλα μέτρα, πιο αποτελεσματικά. Οι υψηλά ιστάμενοι, οι αστυνομία, όλοι αυτοί που καθημερινά βρίζουμε κάθε άλλο παρά ηλίθιοι είναι. Ξέρουν πώς θ’ αντιδράσει ο κόσμος και ξέρουν και πώς να καταστρέψουν τις προθέσεις του.
Έπειτα, μια άλλη κακή συνήθεια είναι η ευκολία με την οποία κρίνουμε. Βγαίνει λοιπόν ο καθένας, από τον εργαζόμενο μέχρι τους κομματικούς αρχηγούς, και μιλούν για έγκλημα κατά του λαού, για απαράδεκτα μέτρα…Μας ενημερώνουν (μα τι καλοί) ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες και κράζουν…Κράζουν ασταμάτητα, τους πάντες και τα πάντα και ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Εντάξει λοιπόν, ελευθερία λόγου έχουμε, ό,τι θέλει λέει ο καθένας. Έχει να προτείνει όμως κανείς τους κάτι; Απορρίπτουν τα μέτρα, τί εναλλακτική λύση προτείνουν όμως; Πώς απορρίπτεις κάτι όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο; Δε λέω σε καμία περίπτωση ότι υπέρ όλου αυτού του προγράμματος λιτότητας, απλά απορώ…

Κάτι άλλο, τώρα, που με προβλημάτισε αρκετά…Υπήρχαν άνθρωποι έξω από τη φλεγόμενη Marfin, οι οποίοι φώναζαν ‘’να καείτε, απεργοσπάστες’’. Εν τέλει όντως κάηκαν. Ευχαριστημένοι; Μπορείτε να κοιμάστε όλοι εσείς ήσυχοι έχοντας ευχηθεί κάτι τέτοιο, το οποίο και έγινε; Ή μήπως είστε τόσο αφιονισμένοι που πιστεύετε ότι το άξιζαν; Έπρεπε να πεθάνουν επειδή δεν έχουν τις ίδιες απόψεις μ’ εσάς; Έπρεπε να καούν ζωντανοί επειδή υπέκυψαν σ’ έναν εκβιασμό που πρόσταζε ή έρχεσαι ή σε πετάω στο δρόμο; Έπρεπε;

Και ένα τελευταίο, μιας και πλησιάζουν και οι φοιτητικές εκλογές. Να δω με τι μούτρα θα ‘ρθετε πασπίτες και δαπίτες να ζητιανέψετε ψήφους, Εσείς που υπερασπίζεστε κυβερνήσεις οι οποίες πάτησαν στη νοοτροπία της πλειοψηφίας των Ελλήνων και έφεραν τη χώρα εδώ που είναι. Να δω και με τί μούτρα θα ‘ρθετε και όλοι εσείς οι ψευτοαριστεροί εαακίτες, αρενίτες κτλ που μόνο καταλήψεις ξέρετε να προτείνετε και αυταπατάστε πιστεύοντας ότι είστε προοδευτικοί. Φυσικά τελευταίους άφησα τους ‘’αγαπητούς’’ κνίτες. Ρε παιδιά, 2010 έχουμε, όχι 1968, αλλάξτε λίγο τροπάριο, έπεσαν οι δύο υπερδυνάμεις, εντάξει…

Η κρίση δεν έρχεται, είναι κιόλας εδώ. Και δεν κατηγορώ μόνο τις κυβερνήσεις, ούτως ή άλλως από μας εκλέχθηκαν, αλλά και τη νοοτροπία του Ελληνάρα η οποία δε λέει ν’ αλλάξει.

Αλλά καλώς εχόντων, σε 5-6 χρόνια δε θα ‘μαι πια εδώ για να τα βλέπω όλα αυτά. Μπορεί και να ‘ναι χειρότερα εκεί που θα ‘μαι, ποιος ξέρει; Κουτοπονηριά δε θ’ αντιμετωπίζω όμως…

Φρύνη