Το Δέντρο

Ήμουν καρπός και ήθελα να γίνω δέντρο.

Ήμουν θύμα και τώρα το βλέπω…

Μεγάλωσα με στερεότυπα. Ήξερα εξ’ αρχής ότι τα όνειρα της νιότης για ελευθερία, για κίνηση, για ταξίδια ήταν απλώς επιπολαιότητες της νιότης. «Δεν πρέπει να σπαταλάς την ζωή σου δεξιά και αριστερά» έλεγε ο παππούς μου, «μόνο η άνοδος μετράει».

Ήξερα ότι στόχος της ζωής μου ήταν μια μέρα να πατήσω γερά, να βγάλω ρίζες και να αρχίσω να ανεβαίνω προσπαθώντας να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται. Να γίνω πετυχημένος. Να γίνω αναγνωρίσιμος, “landmark” όπως λένε και τα ξενομανή ψώνια.

Πως είναι δυνατών; Δεν αμφέβαλα ποτέ για τίποτα. Δεν σκέφτηκα ποτέ να αλλάξω κάτι. Ο μόνος πιθανός δρόμος ήταν προς τα πάνω. Κανείς ποτέ δεν έκανε κάτι διαφορετικό. Γιατί να κάνω εγώ κάτι άλλο;

Είμαι νευριασμένος. Νευριασμένος με τους προηγούμενους, νευριασμένος με εμένα. Γιατί δεν προσπάθησα;;; Γιατί οι ρίζες είναι ο στόχος; Γιατί να μένουμε γαντζωμένοι στο γνωστό; Γιατί να μην προσπαθούμε;

«Τα δέντρα δεν μετακινούνται». Γιατί;;; Προσπάθησε ποτέ άραγε κανείς; Γιατί αγνοήσαμε την ζωή μας; Όποιος δεν αμφέβαλε, όποιος δεν προσπάθησε να αλλάξει τον εαυτό του, όποιος δεν προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο, δεν έζησε. Στην καλύτερη περίπτωση επιβίωσε…

Η φωτιά πλησιάζει προς τα εδώ. Η φωτιά για την οποία είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Εμείς που αφήσαμε την μοίρα μας στα χέρια άλλων. Είναι πολύ αργά για να προσπαθήσω να φύγω. Δεν ξέρω πως γίνεται… Δεν πειράζει. Τουλάχιστον θα πεθάνω ψηλός, ψηλότερος από όλους τους άλλους…