Ο άνθρωπος του τείχους

Είχα ακούσει καλά λόγια. Ήξερα ότι το θέμα του ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Εχθές που το τέλειωσα, κατάλαβα ότι και τα δύο ίσχυαν και με το παραπάνω. "Ο άνθρωπος του Τείχους", ένα μυθιστόρημα του Κώστα Βαξεβάνη, που αναφέρετε στην μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου εποχή και για την ακρίβεια στον Έλληνα πράκτορα της Στάζι.

Μου κέντρισε πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον και ουσιαστικά είχα φτάσει προς το τέλος του βιβλίου από την πρώτη μέρα. Μέσα από το μυθιστόρημα, μαθαίνεις αλήθειες. Για την ακρίβεια όπως γράφει στο τέλος του βιβλίου "θα αναρωτηθείς τι απ' όλα αυτά που θα διαβάσεις είναι αλήθεια. Αναρωτήσου καλύτερα πόσα αγνοείς".

Η επιλογή του να το παρουσιάσει με αυτό τον τρόπο κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Όπως λέει ο ίδιος σε μία συνέντευξή του..." Αν έγραφα ένα δημοσιογραφικό βιβλίο η κουβέντα θα γινόταν για τα πρόσωπα. Ίσως και χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα η κουβέντα γίνεται για την αλήθεια παρότι δεν την υπερασπίζομαι μαθηματικά αλλά συγγραφικά. Όσοι το έχουν διαβάσει λένε «κοίτα ρε παιδί μου τι γίνεται στον κόσμο;»"... και θα συμφωνήσω. Σου δίνει την εικόνα του πως λειτουργούσαν ή και πως λειτουργούν τα πράγματα.

Όσο για το πρόσωπο που αναφέρεται ως ο Έλληνας πράκτορας της Στάζι, τον παρουσιάζει ως μεγάλο πολιτικό που καταλήγει να παίρνει ακόμα και την πρωθυπουργία. Το επώνυμό του είναι Σώκος, κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο τυχαία η επιλογή του ονόματος. ΣωΚος... Πολλά έχουν ακουστεί για το πως έχει κάνει τα λεφτά τους και τι επιχειρήσεις και νομίζω ότι επιβεβαιώνονται μέσα από το βιβλίο.

Εκτός από την πλοκή, πολλές φορές μέσα στο κείμενο ο συγγραφέας προσθέτει εικόνες που οδηγούν σε ωραία νοήματα. Έχω κρατήσει τρία από αυτά και αξίζει να τα αναφέρω.

"Τι ηλίθιοι που είναι οι άνθρωποι; Όταν δεν γελούν αποκαλούν τον εαυτό τους δυστυχισμένο κι όταν γελούν περιμένουν τη δυστυχία να χτυπήσει. Ανήμπορα δίποδα που πληρώνουν την κυριαρχία τους στη γη, την νόησή τους, αφήνοντάς την, όχι σπάνια, να κινείται αλλοπρόσαλλα στη ζούγκλα του φόβου, της δεισιδαιμονίας και της προκατάληψης. Και ολόκληρες κοινωνίες, θρησκείες, πολιτισμοί να το αποδέχονται. Τα παιδιά μεγαλώνουν με το φόβο της τιμωρίας από κάποιον αόρατο μπαμπούλα ή Θεό πριν μάθουν να μιλάνε. Προσκυνούν δοξασίες που σε κάποιον συνομήλικό τους σε μια διπλανή χώρα φαίνονται τόσο ανόητες. Και στη συνέχεια όλα αυτά δεν θα γίνουν παρά ένας εσωτερικός Θεός που ονομάζεται ενοχή. Ο κόσμος κινείται από ενοχή. Όχι από αγάπη. Οι θρησκείες επικαλούνται την αγάπη για να κάνουν στέρεο το πλέγμα της ενοχής".

"Ακόμα προσπαθώ (...) να αποδέχομαι αυτούς που θεωρούν πως είναι κουρασμένοι γιατί κάποιος τους "πίεσε", τις θεωρίες που εμφανίζουν όλα τα προβλήματα ψυχολογικά για να μπορούν να δικαιολογούνται όσοι δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και τα λάθη τους".

Αναφερόμενος σε μία πολιτική απάτη γράφει... "Πολύ έξυπνη, αν βεβαίως έχεις αποφασίσει πως η πολιτική συμβαδίζει με την απάτη και πως η σκοπιμότητα είναι το υπέρτατο στάδιο της πολιτικής"

Κατά τη γνώμη μου πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο αξίζει να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση λοιπόν.