Βάλαμε φωτιά στα φρένα...

...και μας έμεινε το γκάζι; Κάπως έτσι. Απλά παραλίγο να μην μας μείνει το κεφάλι. Εντάξει υπερβολικό. Το πρόλαβα και το έσωσα...
Μάλλον δεν έχετε καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής. Οπότε ας σας εξηγήσει...
Όπως είχα πει και στην προηγούμενη ανάρτηση, πριν 2 εβδομάδες, είχα ένα μικρό ατύχημα με το ποδήλατο. Το πρώτο. Μάλλον το πρώτο με το ποδήλατο εδώ στη Ξάνθη, γιατί ως γνωστόν έχω φάει και μία πιο θεαματική, η οποία μπορούσε να ήταν και η τελευταία (Για περισσότερα εδώ)
Μην ξεφεύγουμε όμως. Πέμπτη βράδυ, στη σχολή και αφού έχει τελειώσει το μάθημα. Βγαίνω από το πανεπιστήμιο και ξεκλειδώνω το ποδήλατο. Βάζω φώτα, γάντια (τρομάρα μου) και είμαι έτοιμος για να πάω σπίτι. Όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν το λεωφορείο. Καμιά 50αριά άτομα. Ίσως και περισσότεροι. Ξεκινάω λοιπόν εγώ, αλλά εδώ είναι που κάνω τη μεγαλύτερη βλακεία που θα μπορούσα. Ήθελα να χαιρετίσω ένα φίλο και αντί να σηκώσω το αριστερό χέρι, ώστε με το δεξί να πατήσω το πίσω φρένο, κάνω το αντίθετο. Εντελώς ανεπαίσθητα. Ίσως γιατί το παιδί ήταν από εκείνη την πλευρά του δρόμου. Έτσι μπαίνω στη στροφή, πατώντας μπροστά φρένο. Ευτυχώς που δεν απογειώθηκα. Πάντως την τούμπα την έφαγα και αλλού βρέθηκα εγώ κι αλλού το ποδήλατο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τρώω τούμπα, όπως είπα και πιο πάνω. Άλλωστε σε στροφή έχω ξαναπέσει γιατί έστριψα πιο πολύ το τιμόνι και εκεί βρεθήκαμε στη μία άκρη του δρόμου εγώ και στην άλλη το ποδήλατο. Ο χαβαλές της όλης υπόθεσης ήταν ότι έπεσα μπροστά σε ένα μεγάλο μέρος της σχολής μου. Μπορώ να πω πάντως ότι μου έκανε εντύπωση που δεν γέλασαν. Γιατί μέχρι και εγώ γέλασα με τον εαυτό μου. Και ακόμα το σκέφτομαι και γελάω.
Χαβαλέ είχε. Είναι μια εμπειρία και αυτή, δεν νομίζω να διαφωνείτε!

Και περιμένω να ακούσω και δικές σας παρόμοιες τούμπες.

Και πάνω απ' όλα να προσέχετε....