Φαράγγι Σαμαριάς

Θα πάρω για λίγο τη θέση της Κατερίνας στο blog και θα αρχίσω εγώ να περιγράφω τόπους, όπως έχει κάνει στις περισσότερες αναρτήσεις της! Όπως λέει και ο τίτλος της ανάρτησης, θα ασχοληθούμε με το φαράγγι της Σαμαριάς στα Χανιά.

Ξεκινώντας από γενικές εντυπώσεις, θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ ωραίο φαράγγι, το οποίο συνδυάζει το βουνό, το δάσος, το νερό και τη ξεραΐλα ενός φαραγγιού. Φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε συνδυάζεται και με την κούραση όποιου πάει να το περάσει. Μετά από ένα σημείο όσο ωραίο κι αν είναι το τοπίο δε σε πολυενδιαφέρει. Απλά περπατάς για να φτάσεις στο τέλος. Για να βγεις στην Αγία Ρουμέλη και να κάνεις μια βουτιά, αν προλάβεις κάτι που στην περίπτωση μας δεν έγινε, και να φας και ένα κιλό παϊδάκια! Επίσης υπάρχει και το πρόβλημα της κούρασης την επόμενη μέρα. Οι περισσότεροι είναι πιασμένοι, δεν μπορούν να ανέβουν σκαλάκια, δεν μπορούν να σηκωθούν από τον καναπέ και άλλα τέτοια όμορφα. Ρωτήστε και το Φίλιππο. Θα σας δώσει την απάντηση.

Αλλά ας μη ξεκινάω από το τέλος. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη δε λένε; Ακριβώς αυτό ισχύει και στη Σαμαριά. Κάθε αρχή και πανδύσκολη θα έλεγα εγώ. Για όσους δεν το έχουν περάσει και δε ξέρουν, η αρχή είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του φαραγγιού, γιατί είναι κατάβαση ενός χιλιομέτρου περίπου με στροφές και κρατάει γύρω στη μία ώρα. Σκεφτείτε τώρα ότι όλο το φαράγγι εμείς το κάναμε σε 4.30 ώρες και είναι γύρω στα 16 χιλιόμετρα. Δηλαδή το πρώτο χιλιόμετρο γίνεται στο 1/4 της συνολικής ώρας. Περίπου.

Βέβαια να πω εδώ ότι ο χρόνος που κάποιος θα βγάλει το φαράγγι είναι σχετικός. Άλλος θα το κάνει σε τέσσερις ώρες, άλλος σε πέντε κι άλλος σε οκτώ. Αν είναι όμως να το κάνετε σε οκτώ ώρες, μπείτε νωρίς. Δεν νομίζω να χαρείτε και πολύ αν σας πιάσει το σκοτάδι εκεί μέσα.

Αφού περάσει το σημείο της κατάβασης, ξεκινάει το ίσιο κομμάτι και το μεγαλύτερο. Στην αρχή είναι δάσος, ελάχιστο νερό, τουλάχιστον το καλοκαίρι, σε αυτό το σημείο, αλλά περπατάς μέσα στη φύση. Να πω την αλήθεια εμένα δεν ήταν αυτό το σημείο που με ενθουσίασε. Καλό δε λέω και άλλη χάρη έχει να περπατάς μέσα στα δέντρα, αλλά όταν πρόκειται για φαράγγι θες κάτι πιο ξερό. Να έχει βράχους από δεξιά κι από αριστερά, να είναι σχετικά στενά κι εσύ να πηγαίνεις στη μέση. Κάτι δηλαδή που θα ήταν μια καλή εξάσκηση για κλειστοφοβικούς.

Το καλύτερο πάντως είναι ότι δεν έχει επιστροφή. Αν μπεις πρέπει να βγεις. Εκτός αν έχεις τα κουράγια να το γυρίσεις πίσω και να κάνεις την κατάβαση ανάβαση. Θα το είχες βγει δηλαδή 3-4 φορές δηλαδή!

Αυτά όσο αφορά τη φύση. Όσο αφορά τα ζώα, εκτός από τα μπόλικα που περπατούσαμε εκεί μέσα, είδαμε και μια κατσίκα, καλά για κρι κρι κανένας λόγος, είδαμε και τα περιττώματα των γαϊδάρων, όχι αυτών με τη μεταφορική έννοια, αλλά με την κυριολεκτική. Τι άλλο είδαμε; Α ναι. Δεν είδαμε Έλληνα. Δύο παρέες σε όλη τη διαδρομή. Τη μία μας ήρθε να τη σκοτώσουμε βέβαια. Ήταν κάτι παιδιά γύρω στα 13-15 που τα πετύχαμε κάπου προς το τέλος και εκεί που περπάταγαν πιο πίσω μας τα ακούμε να λένε: "Ρε πόσα βήματα έχουμε κάνει μέχρι εδώ". Άδικο θα είχαμε; Ή το άλλο. Ήταν ένα 12χρονο από το εξωτερικό που πήγαινε με σαγιονάρες μέσα στο φαράγγι. Αν δεν μπήκε από το τέρμα έκανε μια βόλτα και βγήκε ξανά, πως κατάφερε και το κατέβηκε;

Όσο για το τέλος τα είπαμε στην αρχή. Βγαίνεις έξω, περπατάς γύρω στα 40 λεπτά ακόμα μέχρι την Αγία Ρουμέλη, όπου φάγαμε σαν λύκοι. Απλά τα πράγματα. Όσοι το έχετε κάνει μας καταλαβαίνετε, όσοι δεν το έχετε περάσει ακόμα και γελάτε, αλλά κάντε το και τα ξαναλέμε.

Αξίζει πάντως τον κόπο. Είναι μια καλή εμπειρία. Εγώ είπα το κάνω ξανά και ξανά. Άλλωστε πρόκειται και για μια πολύ καλή γυμναστική! Φίλιππε πάμε και του χρόνου;

Και επειδή πάντα οι εικόνες λένε πολύ περισσότερα από τα λόγια ακολουθούν μερικές φωτογραφίες του Φίλιππου και δικές μου από τη Σαμαριά.