Όταν οι θεοί κατεβαίνουν στο χορτάρι

Μπορεί να απορρείτε με τον τίτλο, όμως υπομονή και θα στα εξηγήσω όλα. Είναι απόγευμα Τετάρτης και ένας φίλος, ο ρεφ που είχαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, μου λέει ότι έχει τελικό κυπέλλου Ξάνθης. Οπότε ξεκινήσαμε να πάμε στο γήπεδο. Ατρόμητος Χρύστας με Ορφέα Ξάνθης, οι διεκδικητές του τίτλου. Φαβορί ο Ορφέας. Παρ' όλα αυτά από την αρχή φάνηκε ότι ο Ατρόμητος δε θα άφηνε το παιχνίδι να χαθεί τόσο εύκολα.

Κι έτσι κι έγινε. 0-2 από το 10'! Κι οι ελπίδες λιγόστεψαν. Παρ' όλα αυτά το πάθος ήταν μεγάλο. Αν υπολογίσουμε την ηλικία των περισσότερων παιχτών της ομάδας, θα πρέπει να τους δώσουμε άνευ αγώνα το κύπελλο. Μαχητικοί από το πρώτο εώς το τελευταίο λεπτό. Έπεφταν με πάθος, αλλά δυστυχώς είχανε αφήσει το ταλέντο τους καμιά εικοσαετία πίσω!

Μεγάλο αστέρι της ομάδας, ο επιθετικός της. Το μεγάλο 11. Ακόμα ψάχνω να βρω πως τον λένε. Μαχητικός, έμπαινε στις φάσεις, γύριζε να μαρκάρει, έπαιρνε την μπάλα, τη μοίραζε και έβγαινε μπροστά για να παίξει το 1-2. Αλλά κάπου χανότανε! Όπως και οι συμπαίκτες του!

Τελικά το παιχνίδι έληξε 0-4. Ο Ορφέας κυπελλούχος για άλλη μια χρονιά. Αξιοσημείωτο του αγώνα, ότι έληξε στο 85' μιας και ο διαιτητής τα είχε φτύσει. Άλλωστε είναι δύσκολο να τρέχεις με καμιά 100αριά κιλά μπροστά σου! Ούτε κοντά στα φάουλ δεν πήγαινε. Από απόσταση. Μακρυά κι αγαπημένοι που λέμε!

Όπως καταλάβατε, μόνο οι θεοί της μπάλας δεν κατέβηκαν στο χορτάρι. Παρ' όλα αυτά εμείς περάσαμε ένα πολύ διασκεδαστικό απόγευμα, με πολύ γέλιο και σχολιασμό του παιχνιδιού!

Κρίμα που δεν μπορώ να περάσω τα βίντεο από το κινητό. Δεν ξέρετε τι χάνετε!